Back in town again!
Na 8 maanden in Nederland te zijn geweest was het heerlijk om na een lange reis weer te landen op Entebbe airport. Op het vliegveld kom ik al de eerste bekenden tegen en dan voelt het dus ook meteen weer vertrouwd! Ik heb een kleine maar fijne kamer in het guesthouse waar ik het komende half jaar woon en ik heb zelfs de luxe van een enorm groot privé dakterras! Er wonen hier nog een aantal bekenden van de vorige keer en dit keer ook een aantal Nederlanders dus dat is ook wel gezellig. Na een paar uurtjes slapen ging ik vrijdag met een smile van oor tot oor op de boda (motortaxi) naar “mainstreet” om de eerste boodschappen te doen. Ik word overal herkend en iedereen is dolenthousiast om me weer te zien. Niet veel later begint mijn telefoon te rinkelen en dit gaat al een paar dagen zo…. Susan, are you back in town?? Ik kan me niet herinneren dat de cassière van de jumbo zo blij was om me weer te zien toen ik in Nederland terugkwam haha.
Ik geniet weer van de levendigheid op straat, het enthousiasme van de mensen en uiteraard de oegendese knulligheid. Ik word wakker van het geluid van allerlei vogels en mag weer genieten van een heerlijk ontbijt met verse ananas en meloen. Al koffie drinkend zit ik nu op te veranda te genieten van het mooie uitzicht op de tuin met prachtige tropische bloemen en de wind laat de palmboombladeren lekker wapperen.
De afgelopen dagen heb ik het nog een beetje rustig aan gedaan en heb mijn kamer ingericht en met vrienden afgesproken. Natuurlijk mocht ook een relaxte zondag aan het zwembad met uitzicht op de Nijl niet ontbreken! Het is bijzonder hoeveel mensen al van het bestaan van mijn project weten terwijl ik deze mensen soms zelf niet eens ken. Gisterochtend heb ik met Stella afgesproken en ze is nu officieel de eerste medewerker van A Woman’s Worth! Tot in tranen geroerd was ze toen ik haar de baan aanbood. Ze is zelf alleenstaande moeder van 2 kinderen en probeert op allerlei manieren voor zichzelf ook nog een studie te financieren. Ze gaat me helpen met de opstart en zal de eerste trainingen voor haar rekening nemen. Kenneth van het partnerproject X-Suba gaat me de komende tijd ook veel ondersteunen en later deze week gaan we de eerste 10 vrouwen selecteren die aan de trainingen deel mogen gaan nemen. Ook gaan we op zoek naar een geschikte locatie waar de trainingen gegeven worden en volgende week ga ik persoonlijk kennismaken met alle vrouwen en hun bedrijfje bezoeken. Er is de afgelopen maanden al veel vraag geweest naar de trainingen vanuit de vrouwen en zelfs vanuit een internationale organisatie heb ik al de vraag gekregen of ze vrouwen aan kunnen melden. Het plan wordt hier dus nog steeds heel enthousiast ontvangen en ik kan niet wachten om te starten! Uiteraard zijn er al wat plannen gewijzigd en dit zal de komende tijd nog regelmatig gaan gebeuren. Ik ga deze week ook beginnen met de registratie van het project in Oeganda en dit gaat natuurlijk gepaard met het nodige corruptiegeld. Gelukkig heb ik vrienden die alle benodigde ambtenaren kennen die de formulieren moeten ondertekenen en dus hoop ik dat over een paar weken de registratie rond is! Het is heel fijn om van zoveel mensen hulp te krijgen en er zullen nog genoeg tegenslagen gaan komen maar voor nu ben ik heel blij dat ik de stap heb genomen!
Ik ben dus veilig gearriveerd en het is heerlijk om weer terug te zijn! Ik probeer jullie de komende maanden zoveel mogelijk op de hoogte te houden en gelukkig heb ik hier thuis goed internet dus Nederland is nooit ver weg! Uiteraard wil ik iedereen ook bedanken voor de donaties en natuurlijk is nog steeds elke euro van harte welkom! Het geld is vooral nodig om trainers te kunnen betalen en om een locatie te kunnen huren waar deze trainingen plaats kunnen vinden. Hoe meer maandelijkse donaties er binnenkomen hoe meer stabiliteit het project krijgt en hoe meer vrouwen we kunnen helpen.
Liefs uit Jinja!
Hoe steeds meer deuren zich openen.........
Over een paar uur zit mijn avontuur in Oeganda er weer op en vlieg ik terug naar Nederland. De tijd is natuurlijk voorbij gevlogen maar wat heb ik van elke dag genoten! Ik had 3 weken geleden niet kunnen bedenken dat ik zoveel werk zou kunnen doen en dat de eerste onderzoeksresultaten al een feit zouden zijn.
Maandag vertrok ik met het openbaar vervoer richting Kampala en dit blijft een ervaring op zich. De reistijd viel gelukkig mee maar eenmaal in Kampala moet je jezelf compleet overgeven aan de drukte. Met een glimlach op mijn gezicht geef ik me over aan het verkeer als de bodadriver net iets sneller wil vertrekken dan de andere 40 wachtende voor het stoplicht. Ik vond het wonderbaarlijk genoeg heel fijn om weer even in de drukte van Kampala te zijn en het was ontzettend leuk om iedereen weer te zien. Dinsdag stond dan eindelijk de afspraak met Bella. Na bijna 2 jaar hebben we uitgebreid bij kunnen kletsen en ze is dolenthousiast over ons project. Ze heeft me in contact gebracht met een aantal mensen die ons wellicht kunnen helpen met de sponsoring van het project. Het is soms gewoon bijna niet te bevatten wat er allemaal gebeurd in een paar weken en hoeveel deuren er open zijn gegaan.
Vrijdag stond de laatste vergadering op het programma en vol trots mocht ik de eerste salarissen uitbetalen! Wederom een onverwachte mijlpaal. Kenneth, Paul en Stella hebben al veel interviews gedaan en de eerste resultaten zijn binnen. Als ik de rapporten lees gaat er van alles door me heen. De informatie is zeer waardevol voor ons onderzoek maar aan de andere kant ook heel confronterend. Vrouwen die de zorg dragen voor 6 kinderen en rond moeten komen van € 0,45 per dag. Hiervan wordt dan ook nog eens € 0,15 per dag gespaard dus er is geld voor hooguit 1 maaltijd per dag. Ik heb een enorme bewondering en waardering voor deze vrouwen. Tot op heden heeft niemand gevraagd om financiële hulp maar willen ze vooral begeleiding op zakelijk gebied om te kijken hoe ze het bedrijf winstgevender kunnen maken. Daarnaast is er vaak sprake van fysiek en lichamelijk geweld en ze willen dan ook graag weten hoe ze voor zichzelf op kunnen komen. Hoe confronterend de resultaten ook zijn, het geeft aan dat we ons op de juiste doelgroep richten. Het idee wordt overal positief ontvangen en er zijn weinig soortgelijke projecten. Ik ben nog een lokaal project gaan bezoeken in de sloppenwijk waar ze een klein productiebedrijfje zijn begonnen voor uitwasbaar maandverband. Vooral in de dorpen wordt dit veel gebruikt en het is nog een vrij nieuwe markt dus er is veel vraag naar. Inmiddels zijn daar 30 vrouwen parttime aan het werk om zo het schoolgeld van de kinderen te kunnen betalen. Een heel mooi initiatief en de directeur geeft aan in de toekomst graag met ons te willen praten over een eventuele samenwerking op het gebied van trainingen. Ons netwerk is in 3 weken tijd enorm uitgebreid en ik stuiter af en toe van de energie als dit soort dingen op mijn pad komen. Ik heb in Nederland alle kansen gehad om mezelf te ontwikkelen en om mijn eigen keuzes te maken. Het is voor mij een enorme vanzelfsprekendheid geworden om deze kans ook te bieden aan andere vrouwen en ik zal er dan ook alles aan doen om dit voor elkaar te krijgen. Ik geloof dat ik nog nooit zo’n voldoening heb gekregen uit mijn werk en ik zal er alles aan doen om dit project samen met Hendrina en Noortje tot een succes te brengen!
Behalve werk was er natuurlijk ook nog genoeg tijd voor een relaxdagje bij het zwembad en een Oegandees stapavondje kon ook niet ontbreken afgelopen weekend. Vandaag was het helaas weer tijd om afscheid te nemen. Het viel me dit keer eigenlijk nog zwaarder dan de vorige keer en het komt denk ik vooral omdat ik weet dat ik voorlopig niet terug zal komen en dat er nog zoveel werk te doen is.
Wat zal ik het allemaal weer missen….. De altijd vrolijke en vriendelijke bodadrivers, het enthousiasme van de mensen, de levendigheid op straat, het denken in oplossingen, de typische geuren, nou ja gewoon alles eigenlijk! Thuis ga ik eerst alles laten bezinken en dan vol energie verder met het schrijven van het business plan voor de stichting.
Oeganda bedankt voor een wederom bijzonder verblijf en ondanks dat de tegenstellingen soms enorm groot en confronterend zijn kan ik me geen mooier 2e thuis wensen!
Een droom die werkelijkheid wordt
De tijd vliegt en inmiddels ben ik alweer 2 weken in Oeganda. Het is gek hoe snel ik mijn leventje hier weer gewoon heb opgepakt. Dit keer staat mijn verblijf vooral in het teken van onze stichting en we hebben dan ook al heel veel kunnen doen. Ondanks dat het emotioneel vermoeiend is geeft het enorm veel energie en ben ik nu al trots op wat we hebben bereikt.
Na de nodige vergaderingen in de eerste week was het vorig weekend tijd om even te relaxen en te genieten. Overdag is het momenteel bijna te warm om ook maar iets te doen dus dan is het heerlijk bij het zwembad. Na een feestje en een ouderwetse Oegandese stapavond op zaterdag zijn we op zondag lekker gaan relaxen bij de Nijl en spontaan werden we door bekenden uitgenodigd voor een boottocht bij zonsondergang. Ik heb dezelfde tocht vorig jaar al een keer gedaan maar onder een heldere sterrenhemel en een bijna volle maan was dit weer een geweldige ervaring. Ter afsluiting hebben we nog een wijntje gedronken en de bodarit naar huis vanaf deze locatie blijft geweldig. Het is een onverharde, heuvelachtige en vooral stoffige weg langs de Nijl. Ik geniet van het uitzicht, de typisch Oegandese geuren en de bedrijvigheid langs de weg en de enige verlichting die er is komt van de maan. Om enorme stofwolken te ontwijken rijdt de chauffeur regelmatig een willekeurig erf op en hier kijkt dan ook werkelijk niemand van op. Dit soort dingen zijn hier de normaalste zaak van de wereld.
Na een heerlijk weekend was het maandag weer tijd voor een vergadering en tevens weer een mijlpaal voor de stichting. We hebben onze eerste tijdelijke medewerker aangenomen! Ik ken Stella al lang en ik heb in het naaiatelier veel met haar gewerkt. Ze gaat voor ons alleenstaande moeders interviewen voor het onderzoek en ik hoop dat we in de toekomst ook met haar kunnen blijven samenwerken. Ze is dolenthousiast en staat volledig achter onze ideeën. Samen met Kenneth en Paul van het partnerproject vormen we met z’n allen een goed team en vullen we elkaar goed aan. Ik heb erg veel met ze gesproken en gaande weg krijgen we dus steeds meer nuttige informatie.
Ik houd me tevens bezig met het in kaart brengen van de concurrentie. Donderdag ben ik dan ook een aantal projecten gaan bezoeken en dan word je weer met je neus op de feiten gedrukt hoe hard de hulp nodig is. Ik bezoek een trainingsinstituut waar vrouwen gedurende 1 jaar een vakopleiding kunnen volgen. Het zijn vooral alleenstaande moeders en als ze overdag les hebben gaan ze vaak ’s nachts nog in een fabriek werken om zo geld te kunnen verdienen om de kinderen van voedsel te kunnen voorzien en om de opleiding te kunnen betalen. Dit zijn onmenselijke omstandigheden maar het geeft aan de andere kant aan wat voor enorm doorzettingsvermogen deze vrouwen hebben. Moeders moeten vaak hun kinderen bij familieleden onderbrengen omdat ze simpelweg geen geld hebben om de kinderen te voeden. Het moet als moeder zijnde vreselijk zijn om niet in de gelegenheid te zijn om voor je eigen kinderen te kunnen zorgen. De keuzes die hier dagelijks gemaakt moeten worden zijn voor ons heel onwerkelijk. Als een familielid ziek wordt is het vaak zo dat de ziekenhuisrekening niet betaald kan worden. De vraag is dan dus of ze op een of andere manier aan geld kunnen komen of dat ze iemand maar gewoon dood moeten laten gaan…. Helaas komen dit soort verhalen erg vaak voor en dan besef ik me maar weer hoe ontzettend goed wij het toch hebben in Nederland. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om dit soort keuzes te moeten maken op vaak jonge leeftijd….
Ik heb ook een school bezocht waar ze veel activiteiten organiseren voor de moeders. Zo kunnen ze gratis Engelse les volgen en als ze dit eenmaal beheersen kunnen ze starten met een vakopleiding om zo een eigen bedrijfje te starten. Het hoofd van de school geeft veel informatie en staat open voor allerlei ideeën. Er zijn veel projecten maar het ontbreekt overal aan goede begeleiding en samenwerking op de lange termijn. Als iemand de vakopleiding heeft afgerond dan worden ze zonder verdere begeleiding op pad gestuurd en moeten ze zelf maar uitzoeken hoe ze een bedrijf moet starten en laat staan runnen. Er zijn dus veel vrouwen met voldoende vakkennis maar het ontbreekt aan hulp om een bedrijf te starten en vooral hoe ze dit op lange termijn draaiende houden.
De ideeën voor ons project zijn de afgelopen dagen al veel veranderd en we zullen ons gaan richten op alleenstaande moeders die al een bedrijfje hebben maar wat om de een of andere manier niet goed loopt. Deze begeleiding wordt vrijwel nergens geboden en we geloven niet in alleen maar financiële hulp. Je moet mensen zelf verantwoordelijk maken en ze de kennis geven om verder te gaan. We weten inmiddels ook dat er veel initiatieven zijn waarbij vrouwen bijvoorbeeld in een groep geld sparen om zo onvoorziene kosten op te kunnen vangen of om iemand een bedrijf te laten starten. Het is dus erg goed dat we hier zijn en ik heb al veel mensen gesproken. Deze informatie hadden we anders niet gekregen en we zijn nou eenmaal geneigd om snel met onze westerse visie naar dingen te kijken.
Dit weekend wordt er gestart met de interviews en ik zal de eerste resultaten volgende week bespreken om zo eventueel de vraagstelling aan te passen. Volgende week zullen dus ook de eerste salarissen vanuit de stichting uitbetaald gaan worden dus ook dit is weer een mijlpaal.
Om onze samenwerking met het partnerproject en Stella te vieren hebben we vrijdagavond wensballonnen opgelaten. Toevallig was de stroom in heel Jinja weer eens uitgevallen dus het was compleet donker. Na wat gestuntel is het gelukt en al meteen kwam er iemand op ons afgestormd wat we toch allemaal aan het doen waren en of we van plan waren om de hele boel in de fik te steken haha. Ze kennen dit soort dingen alleen van tv dus iedereen was onder de indruk. Zo kun je op een simpele manier iemand hier de avond van zijn leven bezorgen. Naderhand is er natuurlijk weer geproost op een goede en succesvolle samenwerking en was het nog lang gezellig….
Vanavond gaan we lekker bbq-en in onze heerlijke tuin en morgen vertrek ik naar Kampala om na bijna 2 jaar eindelijk weer eens live bij te kunnen kletsen met Bella. Ze was mijn gids tijdens mijn reis en is mijn avonturen in Oeganda altijd blijven volgen en door drukke agenda’s is het eerder nooit gelukt om af te spreken. Ik ga met het openbaar vervoer dus dat zal wel weer even wennen zijn in een volgepropt busje met teveel passagier, bagage en met een beetje pech ook nog een paar kippen. Dit soort dingen zijn een ervaring op zich en ze vinden het vaak al prachtig dat een blanke ook gewoon reist zoals de bevolking het ook doet.
Ik heb gelukkig nog week te gaan voordat ik weer naar het koude Nederland mag. Ik hoop de komende week nog veel werk te kunnen doen en natuurlijk ga ik ook nog lekker genieten! Mijn hoofd draait soms overuren door alle ideeën en de bezoeken en gesprekken zijn vaak ook confronterend dus het is ook nodig om af en toe een dagje te relaxen bij het zwembad. Ik ben nu al vreselijk trots op wat we bereikt hebben en ik had 2 jaar geleden niet kunnen bedenken dat ik hier een eigen stichting op ging starten. Ik heb geen enkele spijt van de stap en het heeft me tot op heden vooral heel veel moois gebracht!
Groetjes vanuit een heel warm en zonnig Oeganda!!
Home sweet home again!
Door omstandigheden wat later dan gepland maar gelukkig bij deze eindelijk weer een verslag vanuit het zonnige en vooral warme Oeganda! Na een vermoeiende reis met een keelontsteking en 24 uur zonder slaap was het zaterdagochtend dan eindelijk zover en stond ik weer op Oegandese bodem! Hendrina en haar zoontje Amani zijn ook meegevlogen dus we gaan weer met zijn drieën naar Jinja. Na een autorit van ruim 2 uur worden we op een prachtige zonsopgang getrakteerd als we aankomen in Jinja. Besef me ineens hoe erg ik het heb gemist! We zijn alle drie een beetje onder de indruk dat het lijkt alsof we nooit weg zijn geweest en alles dus ook heel normaal vinden. We slapen in een heel mooi guesthouse en het is dicht bij het huis waar we gewoond hebben dus in dezelfde buurt. Na eerst een paar uurtjes te hebben geslapen gaan we op de boda (motortaxi) naar het centrum en we hebben alle drie een lach van oor tot oor zo geweldig dat we het vinden om er weer te zijn. Iedereen herkent ons en zwaait en roept enthousiast. Dit is waarom ik zo van Oeganda houd! Mensen zijn zo ontzettend vriendelijk en enthousiast. Gisteravond werd ik zelfs door een bekende bodadriver gebeld die dacht me te hebben gezien en het even wilde checken of het echt waar was haha. Alles kan en alles mag hier en als ik weer een volgeladen boda voorbij zie rijden met een chauffeur in een dikke winterjas dan denk ik alleen maar: wat is het heerlijk om weer even terug te zijn in deze compleet andere wereld! Niemand oordeelt over elkaar en alle richtlijnen en kaders die wij kennen zijn hier compleet niet van toepassing.
De eerste dagen heb ik het vooral even rustig aan gedaan en inmiddels is mijn keelontsteking ook verdwenen dankzij een kuurtje van de apotheek en veel slapen. Het is momenteel zomer hier dus het is ontzettend warm en daar moet ik ook zeker even aan wennen! Ze vinden me allemaal weer ontzettend wit en vaak snappen ze nog steeds niet helemaal hoe dat kan. Ik ga hier ook meteen helemaal mee in de relaxte modus en de klok doet er momenteel al helemaal niet meer toe. Het is heerlijk om weer terug te zijn en het voelt echt als thuiskomen.
Behalve genieten en iedereen weer zien ben ik natuurlijk ook hier om wat dingen voor onze stichting te doen. Gistermiddag stond er voor ons een spannende vergadering op het programma en wonderbaarlijk genoeg verliep alles volgens plan en kan ik met trots zeggen dat we een lokale samenwerkingspartner hebben!! We kennen het X Street project alle drie goed en ze zijn werkzaam in dezelfde wijk als waar wij gaan starten. Voorlopig zullen zij vooral onderzoek voor ons gaan doen om zo de exacte problemen in de wijk in kaart te brengen. Deze gegevens zijn voor ons namelijk van groot belang voor de verdere uitwerking van het project. Als blanke is het onmogelijk om de juiste informatie boven tafel te krijgen en zij zijn bekende en vertrouwde gezichten in die buurt. De jongens waren erg enthousiast en vereerd! We kunnen als organisaties veel van elkaar leren en vullen elkaar goed aan op allerlei vlakken. Het is vooral fijn om te merken dat ze ook kritisch zijn richting ons want dat is vaak het probleem hier. Ze zijn gewend aan het werken met blanken en dus ook aan de direct manier van communiceren. Al zullen ze hier in de toekomst ongetwijfeld nog regelmatig van schrikken haha. Waarschijnlijk kunnen we nog iemand inhuren voor het afnemen van de interviews en hiervoor ga ik in gesprek met een vrouw die ik al lang ken en waar ik in het naaiatelier ook mee heb gewerkt. Ze is onlangs gescheiden en zorgt voor haar 2 kinderen terwijl ze probeert om haar studie af te ronden om zo een betaalde baan te vinden. Het perfecte voorbeeld dus van de vrouwen waar wij op ons gaan richten. Tot nu toe dus vooral heel veel positieve energie en iedereen hier is erg enthousiast over onze ideeën. Ze kennen me inmiddels een beetje en het mooiste compliment wat ik vandaag kreeg was dat ze zeiden dat ze in me geloven omdat mensen me respecteren om wie ik ben en wat ik hier al allemaal gedaan heb.
Het is bijna bizar hoe snel ik weer schakel tussen de 2 werelden en toen gisteravond de elektriciteit uitviel dacht ik gelijk: ach, het is Oeganda dus het gaat zo wel weer aan…. en anders morgen! Vorig jaar dacht ik daar toch nog allemaal wat anders over haha. Ik geniet natuurlijk weer van het lekkere eten en wat smaakt die verse ananas toch weer heerlijk bij het ontbijt!
De komende dagen staat er nog niet veel op de planning dus ik ga vooral genieten en ik zie allemaal wel wat er op mijn pad komt. Er zijn nog veel mensen die me weer willen zien dus daar ben ik nog wel even mee bezig. Ik ben vooral erg blij dat we een goede start hebben kunnen maken voor onze stichting en onze hoofden lopen momenteel over met allerlei ideeën!
Het wordt wederom een speciale decembermaand!
Hallo allemaal,
Zoals bijna iedereen weet vertrek ik binnenkort weer voor een paar weekjes naar Oeganda. In eerste instantie om iedereen weer te zien, maar inmiddels staan er de nodige afspraken gepland. Samen met 2 andere Nederlandse vrouwen ben ik een stichting aan het oprichten en wordt onze droom steeds meer werkelijkheid. De komende tijd zijn we nog druk bezig met het schrijven van ons ondernemingsplan aangezien we alles goed voor willen bereiden. Ik zal in december de nodige mensen spreken en bekijken of we een samenwerking aan kunnen gaan met een project waar we alle 3 werkzaam zijn geweest. We hopen dat we de eerste projecten volgend jaar zomer kunnen starten. Ik ga ook een aantal dagen als vrijwilliger werken bij projecten die ik afgelopen zomer heb bezocht en zal dus ook weer gaan werken met de straatkinderen in Kampala.
Naast mijn reisverhalen zijn veel mensen ook erg nieuwsgierig hoe alles rondom de oprichting van stichting A Woman's Worth verloopt dus vandaar dat we ook daar een blog voor bijhouden. Voor iedereen die het dus leuk vindt:
Hoe kouder het hier wordt hoe meerzin ikheb in dewarmte van Oeganda. Voor mij duszeker geen wittekerstmet een kerstboom. Ik heb nog geen idee hoe en waar ik precies kerst ga vieren aangezien vele mensen hopen dat ik bij hun aansluit maar ik heb besloten om ter plekke te kijken wat ik ga doen. Het zal hoe dan ook een speciale kerst gaan worden!! Ook mijn verjaardag zal ik weer in Jinja vieren dus iedereen kijkt al uit naar een goed feestje! Ik kijk er vooral naar uit om iedereen weer te zien!!
Een onbetaalbaar avontuur
Over een paar dagen zit mijn avontuur in Oeganda er alweer op en vrijdagavond vertrek ik met een voldaan maar dubbel gevoel naar Nederland. Wat is de tijd voorbij gevlogen en wat heb ik bijzondere momenten mee mogen maken! Meestal met een lach maar soms ook met een traan. In een half jaar tijd heb ik een nieuw leven gestart en het zal enorm wennen zijn om weer in mijn oude leventje te stappen. Er zijn natuurlijk heel veel dingen die ik ga missen en het afscheid zal ook zeker niet voor altijd zijn. Ik ben gewend aan de Oegandese levensstijl en wat heb ik een bewondering gekregen voor het optimisme hier. Een half jaar lang heb ik bijna niemand horen klagen en als het wel zo was, dan was het altijd een blanke. Er is vrijwel niks hetzelfde en dus zijn het 2 totaal verschillende werelden. Werelden die erg veel van elkaar zouden kunnen leren….
Samen met 2 vrijwilligers ben ik nog naar het binnenland gegaan en dit was weer een bijzondere ervaring. De tocht naar het dorp blijft prachtig en dit soort ritjes zijn onbetaalbaar. Eenmaal in het dorp zijn we eerst de school gaan bezoeken waar alle klassen zich aan het voorbereiden zijn op de tentamens. Natuurlijk bezoek ik ook het naaiatelier en wat ben ik toch trots op die vrouwen. Het is bijna ongelooflijk hoe ze vooruit zijn gegaan en de enorme omhelzingen doen me goed. Ze hebben nu een stabiel inkomen en het was ontroerend om te zien hoe gezond en gelukkig de vrouwen er nu uitzien. Dat hele kleine stukje van deze wereld heb ik dan toch een beetje beter kunnen maken.
Voor de laatste keer ging ik naar Kampala met het openbaar vervoer en wat blijft dat toch een beleving elke keer. Nooit wetend hoe laat je vertrekt en al zeker niet hoe laat je aankomt. Het busje altijd volgepropt met mensen, teveel bagage en met een beetje pech ook nog wat kippen. Op zondag stond er een uitje voor de ex-straatkinderen gepland en we zijn met een hele groep naar de dierentuin in Entebbe geweest. Voor veel van de jongens was het de eerste keer dat ze buiten Kampala kwamen dus het was een hele ervaring. In totaal waren we met 15 kinderen en dit ging uiterst gestructureerd (zou in Nederland onmogelijk zijn). Iedereen was erg onder de indruk en ze hebben de gids de oren van zijn hoofd gevraagd. Toen we uiteindelijk bij de speeltuin kwamen ging iedereen door het dolle heen en hoe blij kan een kind van 12 worden van een schommel?! Na de dierentuin stond een bezoekje aan het strand op de planning en natuurlijk werd er behalve gezwommen ook gevoetbald en gedanst. Na een diner in een lokaal restaurant werd er nog volop gezongen in de bus terug en iedereen had een glimlach van oor tot oor. Die jongens hebben in ieder geval de dag van hun leven gehad!
Als het regent in Oeganda dan regent het ook meteen goed! Vorige week was het weer eens zover en toen ik naar huis wilde gaan was er maar 1 optie en dat was volledig natgeregend worden. Het water loopt slecht weg en inmiddels stond het water bij het viaduct al zo hoog dat de busjes niet eens door konden rijden. Mijn bodadriver vroeg of ik klaar was voor de rit van mijn leven en met een enorme glimlach riep ik: Yes, I am!! Al toeterend en lachend reden we vol gas door het water en ik zat tot aan mijn knieën in het bruine water haha. We hadden natuurlijk behoorlijk wat bekijks en hup alle duimen gingen omhoog voor de blanke die niet bang is voor wat water!
Voor de 2e keer heb ik afscheid genomen van het weeshuis en wat hoop ik dat de kindjes daar snel een thuis krijgen en dus aan een toekomst kunnen gaan bouwen. Vorige week is de baby van 6 weken helaas heel onverwachts overleden en zo wordt je weer eens met je neus op de feiten gedrukt. De afgelopen maanden hebben ze helaas van een aantal kindjes afscheid moeten nemen…
Er wonen hier erg veel Indiërs en over het algemeen staan ze niet bekend om hun vriendelijkheid. Als er vrijwilligers zijn die op zoek zijn naar de originele Afrikaanse stoffen dan verwijs ik ze altijd naar dezelfde winkel waar ik vorig jaar ook altijd alle stoffen voor het naaiatelier kocht. Inmiddels ben ik daar natuurlijk ook een bekend gezicht en ze hadden een tijdje geleden al aangeboden om 1 van de projecten waar ik mee werk te helpen. Samen met de programmamanager ben ik naar de winkel gegaan en de komende tijd zorgen ze ervoor dat het sportproject wordt voorzien van nieuwe voetballen, basketballen en rugbyballen. Volledig verbaasd keek de programmamanager me aan en toen we buiten kwamen vloog hij me bijna omver omdat hij (net als ik) nooit had gedacht dat ze zoiets zouden schenken aan een project dat ze niet eens kennen. Al met al is het namelijk een bedrag van ruim €100 wat hier natuurlijk heel veel geld is. Mensen helpen die het minder hebben is hier de normaalste zaak van de wereld. Ik verbaas me er zelf elke keer over dat mensen mij willen bedanken omdat ik ze heb geholpen met iets heel kleins. Oprechtheid en dankbaarheid is hier nog in de puurste vorm…
Na de nodige stapavondjes komt er ook een einde aan mijn uitgaansleven in Oeganda. Wat zal ik die sfeer missen zeg! Uitgaan staat hier garant voor een enorme swingende boel en een club vol ritmische mensen. Inmiddels ben ik volledig bekend met de lokale top40 muziek en zing ik die dus net zo hard mee. Als we een weekend niet zijn geweest dan komen ze meteen op ons afgestormd waar we toch waren vorige week en dat het mijn laatste weekend is geeft ze meteen een gegronde reden om me nog eens flink te omhelzen haha.
Behalve mijn huisgenoten ga ik ook onze hond Jackson erg missen! Een half jaar lang zat hij al vrolijk kwispelend op me te wachten als ik thuis kwam en wat vond het fijn om met ons naar de markt te lopen om daar iedereen de stuipen op het lijf te jagen. We hebben hem geleerd om op commando te zitten en om pootjes te geven en het is behalve een waakhond nu ook een knuffelhond geworden.
De komende dagen ga ik me voorbereiden op mijn reis naar Nederland en relaxen bij het zwembad. Ik ga genieten van mijn laatste ritjes op de boda, de gezelligheid op de markt en helaas ook afscheid nemen van heel veel mensen. De meeste kleding laat ik hier en dus ga ik nog een paar mensen gelukkig maken. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze en wat ben ik veel ervaringen rijker! In een korte tijd heb ik zoveel bijzondere mensen ontmoet en is mijn kijk op veel dingen voorgoed veranderd. Ik zeg geen vaarwel tegen Oeganda maar slechts een tot ziens want tja, het is inmiddels toch mijn 2e thuis en dus is dit zeker niet de laatste keer dat ik vanuit Oeganda een verhaal zit te typen. Het is fijn om iedereen thuis weer te zien en om even bij te tanken want het was soms ook erg vermoeiend. Je staat op een soort automatische piloot en gaat dus maar gewoon door. Waarschijnlijk ga ik me thuis pas echt beseffen wat er allemaal is gebeurd in het afgelopen half jaar.
Oeganda bedankt en ik hoop nog eens terug te komen om te genieten van al die prachtige glimlachen en het leven in de puurste vorm…. Van arm tot rijk, iedereen heeft recht op een toekomst en ik zal nooit de momenten vergeten waarop er een enorme glimlach verscheen op de vele gezichten waarachter soms zoveel pijn en verdriet schuil gaat.
Jullie bedankt voor het lezen van mijn verhalen en zo hebben jullie toch een beetje mee kunnen genieten van mijn avonturen!
Liefs uit Oeganda en tot in Nederland!!
Laatste loodjes
Helaas ben ik door een enorme storing op de site mijn hele mailinglijst kwijt geraakt dus het kan zijn dat niet iedereen een mail heeft gehad. Ik ben ook nog een aantal verhalen kwijt dus ik hoop dat ze dit alsnog kunnen herstellen… Ik heb lang niet kunnen inloggen dus vandaar dat het even heeft geduurd voordat ik een verhaal kon plaatsen.
Nog steeds geniet ik van elke dag dat ik in Oeganda ben, maar nog steeds word ik elke dag met mijn neus op de feiten gedrukt. Meer dan ooit besef ik me hoe verschillend onze werelden zijn en hoe moeilijk het soms is om dingen uit te leggen. Wat geef je bijvoorbeeld voor antwoord als mensen vragen waarom mensen in de Westerse wereld zichzelf laten opereren om er mooier uit te zien terwijl er hier dagelijks veel mensen sterven omdat er beperkte voorzieningen zijn. En waarom neem ik gewoon een medicijn om te voorkomen dat ik Malaria krijg?
Een gesprekje op een boda of op de markt eindigt bijna altijd met een lach en wat zal ik dat straks missen. De mensen klagen hier nooit en zullen ook niet zo snel over een ander oordelen. Wat dat betreft kunnen wij dus nog heel veel van ze leren. Aan de andere kant is corruptie hier natuurlijk dagelijks aan de orde. Ook al ontkennen ze het en stond een officier me onlangs te vertellen dat het absoluut niet meer gebeurde. Helaas wist ik wel dat er in de kamer naast ons een vriendgeld aan het betalen was om iemand uit de gevangenis te krijgen…. De geweren vliegen je hier bij wijze van om de oren en ik betrap mezelf erop dat ik het compleet normaal vind dat ik dagelijks overal bewakers, politie en militairen rond zie lopen met enorme mitrailleurs.
De afgelopen weken hebben er een aantal baby’s van het weeshuis in het ziekenhuis gelegen. Als je op bezoek gaat dan zakt de moed je ook weleens in de schoenen (nou ja, slippers dan). Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel kinderen er in 1 kamer liggen en zelfs met elkaar een bed delen. Je moet zelf eten etc. meenemen en de aanwezigheid van infusen en medicijnen zijn hier zeker geen vanzelfsprekendheid. Zelf had ik laatst een beginnende oorontsteking en gelukkig was dit snel onder controle na de nodige medicijnen. Bij de apotheek kun je hier zonder recept werkelijk alles verkrijgen en voor onze begrippen is het ontzettend goedkoop. Waar koop je in Nederland nou een antibioticakuur voor € 3?
Het WK was ook hier een hot item dus alles werd nauwlettend gevolgd. Ik heb een aantal wedstrijden in een klein kroegje in Kampala gekeken en vaak was ik de enige blanke dus dat was me toch wel wat. Ze waren hier allemaal enorm fan van het Nederlands elftal dus ze hebben tot het laatste moment tegen de tv staan schreeuwen. Het commentaar was zelden hoorbaar en er werd dan ook volop gedanst op de harde muziek tijdens het kijken naar de wedstrijd. Onbetaalbare momenten……. Net als de avond dat ik met een Oegandese vriend naar een comedynight ging. Eerst moesten er natuurlijk grappen gemaakt worden over blanken en keek de hele zaal me aan voordat we verder konden met de Oegandese humor en ik heb een geweldige avond gehad! Laatst zat ik op de markt in een kraampje te schuilen voor een enorme onweersbui en raakte ik natuurlijk met de halve markt in gesprek. Ineens wordt er een telefoon tegen mijn oor gedrukt en moet ik even kletsen met de vrouw van de eigenaar van de kraam. Zo trots datmadam Susan (mijn bijnaam hier)in zijn kraampje zit en zo trots op mijdat ik tegenwoordig een paar woorden Oegandees spreek haha. Met een enorme glimlach loop ik door de laatste regendruppels naar huis en denk ik: dit is nou een van de redenen waarom ik zo van Oeganda houd!
Gezien de terreurdreigingen van de afgelopen tijd moeten we extra alert zijn en vooral in Kampala ontwijk ik een aantal plaatsen zoals de grote winkelcentra. De oegandezen snappen overigens niks van onze paniek aangezien ze hier gewoon gewend zijn aan dit soort onrust. Via de ambassade worden we op de hoogte gehouden en momenteel is het vooral onrustig in het Zuiden waar rebellen actief zijn. Ik ben nooit in die regio en als ik het idee heb dat het niet meer veilig is dan ben ik heel snel weg dus daar hoeven jullie je niet druk om te maken.
Aangezien de Nijl ontspringt in Jinja moest ik ook dit keer wel weer even een boottochtje maken. Ongeveer 20 minuten van ons huis vandaan heb je een geweldig uitzicht over de Nijl. De tocht op de boda naar dit punt is alweer een beleving op zich. Alleen het eerste gedeelte is geasfalteerd en dus moeten we het laatste stukje door een grote rode stofwolk. Heuvel op en af en door het mooie groene landschap. Ik zou er bijna over denken om thuis een boda aan te schaffen want dit soort ritjes ga ik straks enorm missen!! Het gevoel van vrijheid en de rit door de prachtige omgeving is bijna onbeschrijfelijk. Onderweg worden er natuurlijk de nodige grappen gemaakt met de boda driver en al lachend komen we uiteindelijk aan. Na het nuttigen van de dagelijkse dosis vitaminen in een van de heerlijke verse vruchtensappen stappen we in een bootje om te genieten van het mooie uitzicht. Bij thuiskomst zijn we voor de zoveelste keer afgesloten van elektriciteit dus is eten we wederom bij kaarslicht…
Ondanks dat ik nog helemaal niet wil denken aan mijn vertrekdatum over 2 weken had ik laatst mijn eerste echte dipje. Ineens leek alles en iedereen heel ver weg en als wekelijks het water en de elektriciteit worden afgesloten dan ben je soms gewoon even klaar met alle toestanden hier. Na een dagje genieten van de Afrikaanse zon en wat tijd voor mezelf gaat het weer helemaal goed! Gelukkig is het tegenwoordig met alle technieken gemakkelijk om contact te hebben met de andere kant van de wereld dus bedankt voor de lieve berichtjes!! Inmiddels ben ik ook volledig gewend aan het stappen in Oeganda. Laatst zijn Hendrina en ik naar een concert geweest van een hele bekende Oegandese artiest. We waren de enige blanken en wat hebben we een lol gehad. Je kunt er natuurlijk ook wat lekkernijen kopen en zo worden de appels eerst geboend en kun je op een tafel kiezen uit allerlei snoepjes. Deze koop je dus gewoon per stuk en er is werkelijk waar niemand die ook maar probeert om er stiekem eentje te pakken. Tja, dit zou in Nederland toch weer compleet onmogelijk zijn… We zijn nu ook vertrouwde gezichten geworden in het uitgaansleven en wat zal het straks gek zijn als ik weer in een kroeg sta vol met blanken en zonder al die swingende mensen.
Nou heb ik inmiddels heel wat angsten overwonnen maar toen ze me vertelde dat er een enorme slang in onze tuin zat vloog ik tegen het spreekwoordelijke plafond. De slangen zijn behoorlijk giftig en ik moet telkens de tuin in voor mijn was dus ik hoef niet uit te leggen hoe paniekerig ik dat doe haha. We hebben meteen iemand gebeld om het gras te laten maaien (wat hier 10x harder groeit dan thuis) en nu is het maar te hopen dat meneer de slang een stuk verderop is gaan liggen.
Momenteel zijn er ontzettend veel vrijwilligers en deze vragen soms de nodige aandacht. Inmiddels ben ik dan ook al een aantal keren op en neer gegaan naar het ziekenhuis in Kampala met een zieke vrijwilliger. Als je naar een lokaal ziekenhuis gaat dan kan het nogal eens gebeuren dat je de verkeerde medicijnen krijgt dus vandaar dat we meestal voor een controle naar Kampala gaan waar veel Westerse artsen werken.
Het project met straatkinderen in Kampala blijft voor mij het mooiste project en afgelopen dinsdag heb ik dan ook weer een dagje meegewerkt tijdens hun wekelijkse programma. In totaal kwamen er ongeveer 55 straatkinderen naar het veldje in de sloppenwijk en het waren een aan paar bijzondere uren. We hebben kettingen gemaakt en ik heb me over laten halen om te gaan armpje drukken en tot mijn grote verbazing heb ik zelfs nog een paar keer gewonnen haha. Veel kinderen zijn onder invloed van de kerosine die ze snuiven en zijn vaak erg aanhankelijk. Even knuffelen is dan ook iets wat ze bijna allemaal wel even nodig hebben. Aan het einde van de ochtend wordt er door de organisatie eten verstrekt en worden de wonden verzorgd. Een indrukwekkende maar bovenal bijzondere dag en ik blijf me verbazen hoeveel mensen er hier zijn die elkaar op wat voor manier dan ook helpen. Daar kunnen wij nog veel van leren in Nederland.
Voor de komende weken heb ik meer plannen dan tijd volgens mij dus ik zal even goed moeten gaan kijken wat ik nog allemaal wil en kan doen de laatste weken. Er komen nu veel vrijwilligers en ik werk nog tot volgende week dinsdag zodat ik de laatste week nog kan genieten en afscheid kan nemen van iedereen. Ik heb het afgelopen half jaar veel bijzondere mensen mogen ontmoeten en het is moeilijk voor te stellen dat ik deze mensen straks niet meer ga zien. Het begint natuurlijk ook steeds meer te kriebelen om nog een keer terug te komen want wat heb ik hier veel bijzondere, mooie en ontroerende momenten mogen meemaken. Er zitten genoeg plannen in mijn hoofd dus die ga ik straks eerst maar eens laten bezinken in Nederland en dan zien we wel weer wat de toekomst gaat brengen.
Liefs uit Jinja!!
Jambo Zanzibar
Jambo Zanzibar!
Na een vertraagde vlucht word ik opgehaald door de taxi die me naar het hotel brengt. Al luisterend naar Coconut FM (geweldige naam voor een radiostation op Zanzibar) rijden we door een prachtige plantage met alleen maar palmbomen. Na 45 minuten arriveren we bij het hotel en ik val stil van het geweldige uitzicht! Ik voel me net een klein kind in een snoepwinkel als ik mijn kamer binnenkom en weet bijna niet wat ik met alle luxe moet haha. Alles is schoon, een heerlijk kingsize bed en een warme douche sinds 4 maanden! Als ik in bed lig hoor ik alleen de zee en die stilte ben ik al helemaal niet meer gewend! Het personeel is zeer vriendelijk en ik word compleet in de watten gelegd! Het is nog laagseizoen dus het is lekker rustig in het hotel. Ineens merk ik ook hoe erg ik toe was aan tijd voor mezelf. In Oeganda heb ik altijd mensen om me heen en zeker in Jinja kom ik overal vrijwilligers tegen als ik mijn neus buiten de deur steek. Er zijn behalve honeymooners ook nog meer gasten die net als ik even komen bijtanken. Al genietend van de rust en het uitzicht complimenteren we elkaar met de keuze om naar Zanzibar te komen haha. Ik heb uren voor me uit zitten staren over de zee en ik kon alleen maar concluderen dat ik 24 uur per dag aan het genieten ben! Ook het eten is heerlijk en ik kom werkelijk niks tekort. Behalve genieten van witte zandstranden met palmbomen aan een azuurblauwe zee ben ik ook het eiland gaan verkennen. Zanzibar staat bekend om zijn specerijen en dus heb ik een rondleiding gehad over 1 van de vele plantages. Het was ontzettend leuk en interessant en ik weet nu dus hoe onder andere waar de kruidnagels vandaan komen! Aan het einde van de rondleiding klimt er een jongen de palmboom in voor een verse cocosnoot. Over de hele plantage klimmen mannen de boom in en zingen. Hakuna Matata is een veel gehoorde uitspraak hier en ik krijg kippenvel van het bijzondere momentje… Met een privégids (die mazzel heb je dus in het laagseizoen) ga ik naar Stone Town. De markt is voor mij geen attractie meer en zo heb ik dus samen met mijn gids Yousef een route samengesteld! Zanzibar kent een geschiedenis met veel slavernij en het is bizar om in de kelders te staan waar deze mensen ooit verhandeld werden. Op het hele eiland zijn vooral veel Arabische invloeden terug te zien en in Stone Town zie je dit terug in de mooi bewerkte houten deuren. Al slenterend door de smalle straatjes hebben Yousef en ik de grootste lol om te achterhalen welke bekende Amerikaan er op het eiland is, maar helaas is het ons ondanks een achtervolgingsactie niet gelukt. Na de lunch op het strand met een aantal vissers stappen we in een bootje en gaan we naar Prison Island. Onderweg stoppen we om te snorkelen en je vergeet weleens hoe mooi de onderwaterwereld is! We varen door naar het eiland en daar worden we verwelkomd door de reuzeschildpadden! De grootste hebben zeker een doorsnede van 1 meter en zijn ongeveer 100 jaar oud (dat is een wilde gok die ze doen haha). Na een dag vol indrukken ga ik weer terug naar het hotel en ik geniet ik met een wijntje van een geweldige zonsondergang. Na een korte nacht ivm de overwinning op Spanje moest ik zaterdag om 5 uur mijn bed uit om dolfijnen te gaan spotten op de Indische Oceaan. In het donker rijden we naar het Zuidelijkste punt van het eiland en stappen daar in een bootje. Wederom heb ik de mazzel van een privégids! De oceaan is behoorlijk wild en ik heb ook meer het idee dat we vliegen dan dat we varen met het bootje. Er zijn verder geen toeristen omdat we zo vroeg zijn en dat maakt het echt bijzonder. Na 1,5 uur varen is het zover en spotten we de eerste dolfijnen! Ik maak me klaar om het water in te springen en even later zwem ik midden tussen een groep van 12 dolfijnen!! Wowwww, hoe geweldig is dit zeg!!! We achtervolgen ze een stukje en laten ze dan weer lekker verder zwemmen. Met een glimlach van oor tot oor varen we terug en geniet van het prachtige uitzicht over de oceaan. Ook de rit terug naar het hotel is geweldig. Het straatbeeld is vergelijkbaar met Oeganda maar de vele palmbomen en witte stranden maken het een waar paradijs! Na een week relaxen is mijn batterij weer opgeladen en heb ik ook weer zin om naar Oeganda te gaan! Het idee dat ik hier nog maar 7 weken ben is iets waar ik nog totaal niet aan wil denken! Toen ik maandagavond van Entebbe naar Jinja reed voelde het als thuiskomen en ik ga dan ook meer dan ooit genieten van de komende weken!! Er is nog genoeg werk te doen en vooral in juli komt er een grote groep vrijwilligers. Zanzibar is een absolute aanrader en het is een paradijs! Behalve heerlijk relaxen en wegdromen op de mooie stranden is er ook genoeg te doen! Helaas zit mijn vakantie er weer op dus is het weer tijd om aan de slag te gaan!
Dinsdagochtend ben ik maar meteen naar het weeshuis gegaan aangezien bij ons thuis de elektriciteit weer eens was afgesloten.. Dat was toch wat minder fijn thuiskomen! Alle vrijwilligers zijn aanwezig en ik krijg meteen alle verhalen van de afgelopen week te horen. Welkom terug…. Een van de vrijwilligers is ziek en is ik besluit om samen met haar voor een extra check naar een ziekenhuis in Kampala te gaan. Het was een privékliniek dus er zaten vooral veel blanken en erg veel Nederlanders. Ze hebben in de kliniek in Jinja de verkeerde diagnose gesteld waardoor ze ook de verkeerde medicijnen hebben gegeven en daarom is ze nog zo ziek. Na het ontvangen van de nieuwe medicijnen en het advies om vooral veel rust te nemen kunnen we weer naar huis. We zijn allebei opgelucht dat er verder niks ernstigs aan de hand is aangezien de diagnose in Jinja erg zorgwekkend was.
Vorige week is de kleine Martina overleden en dit nieuws kwam toch onverwachts. Het kleine vechtertje van 4 maanden die veel te vroeg op deze wereld is gekomen heeft de strijd tegen een griepvirus verloren… Ons rest niks anders dan de mooie momenten te koesteren… Er is vorige week een baby van 2 dagen oud binnen gebracht in het weeshuis dus je snapt al dat dit jongetje niks tekort komt en iedereen is verliefd op het mooie mannetje! Zijn moeder is tijdens de bevalling overleden en helaas is dat iets wat hier heel vaak gebeurd. Er wordt nu goed voor hem gezorgd en hopelijk vinden ze snel een adoptiegezin voor hem…
Ik heb weer genoeg energie voor de komende weken en ik ga vooral enorm genieten want vanaf nu vliegt de tijd voorbij!
Groetjes uit Kampala!