Helaas ben ik door een enorme storing op de site mijn hele mailinglijst kwijt geraakt dus het kan zijn dat niet iedereen een mail heeft gehad. Ik ben ook nog een aantal verhalen kwijt dus ik hoop dat ze dit alsnog kunnen herstellen… Ik heb lang niet kunnen inloggen dus vandaar dat het even heeft geduurd voordat ik een verhaal kon plaatsen.

Nog steeds geniet ik van elke dag dat ik in Oeganda ben, maar nog steeds word ik elke dag met mijn neus op de feiten gedrukt. Meer dan ooit besef ik me hoe verschillend onze werelden zijn en hoe moeilijk het soms is om dingen uit te leggen. Wat geef je bijvoorbeeld voor antwoord als mensen vragen waarom mensen in de Westerse wereld zichzelf laten opereren om er mooier uit te zien terwijl er hier dagelijks veel mensen sterven omdat er beperkte voorzieningen zijn. En waarom neem ik gewoon een medicijn om te voorkomen dat ik Malaria krijg?

Een gesprekje op een boda of op de markt eindigt bijna altijd met een lach en wat zal ik dat straks missen. De mensen klagen hier nooit en zullen ook niet zo snel over een ander oordelen. Wat dat betreft kunnen wij dus nog heel veel van ze leren. Aan de andere kant is corruptie hier natuurlijk dagelijks aan de orde. Ook al ontkennen ze het en stond een officier me onlangs te vertellen dat het absoluut niet meer gebeurde. Helaas wist ik wel dat er in de kamer naast ons een vriendgeld aan het betalen was om iemand uit de gevangenis te krijgen…. De geweren vliegen je hier bij wijze van om de oren en ik betrap mezelf erop dat ik het compleet normaal vind dat ik dagelijks overal bewakers, politie en militairen rond zie lopen met enorme mitrailleurs.

De afgelopen weken hebben er een aantal baby’s van het weeshuis in het ziekenhuis gelegen. Als je op bezoek gaat dan zakt de moed je ook weleens in de schoenen (nou ja, slippers dan). Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel kinderen er in 1 kamer liggen en zelfs met elkaar een bed delen. Je moet zelf eten etc. meenemen en de aanwezigheid van infusen en medicijnen zijn hier zeker geen vanzelfsprekendheid. Zelf had ik laatst een beginnende oorontsteking en gelukkig was dit snel onder controle na de nodige medicijnen. Bij de apotheek kun je hier zonder recept werkelijk alles verkrijgen en voor onze begrippen is het ontzettend goedkoop. Waar koop je in Nederland nou een antibioticakuur voor € 3?

Het WK was ook hier een hot item dus alles werd nauwlettend gevolgd. Ik heb een aantal wedstrijden in een klein kroegje in Kampala gekeken en vaak was ik de enige blanke dus dat was me toch wel wat. Ze waren hier allemaal enorm fan van het Nederlands elftal dus ze hebben tot het laatste moment tegen de tv staan schreeuwen. Het commentaar was zelden hoorbaar en er werd dan ook volop gedanst op de harde muziek tijdens het kijken naar de wedstrijd. Onbetaalbare momenten……. Net als de avond dat ik met een Oegandese vriend naar een comedynight ging. Eerst moesten er natuurlijk grappen gemaakt worden over blanken en keek de hele zaal me aan voordat we verder konden met de Oegandese humor en ik heb een geweldige avond gehad! Laatst zat ik op de markt in een kraampje te schuilen voor een enorme onweersbui en raakte ik natuurlijk met de halve markt in gesprek. Ineens wordt er een telefoon tegen mijn oor gedrukt en moet ik even kletsen met de vrouw van de eigenaar van de kraam. Zo trots datmadam Susan (mijn bijnaam hier)in zijn kraampje zit en zo trots op mijdat ik tegenwoordig een paar woorden Oegandees spreek haha. Met een enorme glimlach loop ik door de laatste regendruppels naar huis en denk ik: dit is nou een van de redenen waarom ik zo van Oeganda houd!

Gezien de terreurdreigingen van de afgelopen tijd moeten we extra alert zijn en vooral in Kampala ontwijk ik een aantal plaatsen zoals de grote winkelcentra. De oegandezen snappen overigens niks van onze paniek aangezien ze hier gewoon gewend zijn aan dit soort onrust. Via de ambassade worden we op de hoogte gehouden en momenteel is het vooral onrustig in het Zuiden waar rebellen actief zijn. Ik ben nooit in die regio en als ik het idee heb dat het niet meer veilig is dan ben ik heel snel weg dus daar hoeven jullie je niet druk om te maken.

Aangezien de Nijl ontspringt in Jinja moest ik ook dit keer wel weer even een boottochtje maken. Ongeveer 20 minuten van ons huis vandaan heb je een geweldig uitzicht over de Nijl. De tocht op de boda naar dit punt is alweer een beleving op zich. Alleen het eerste gedeelte is geasfalteerd en dus moeten we het laatste stukje door een grote rode stofwolk. Heuvel op en af en door het mooie groene landschap. Ik zou er bijna over denken om thuis een boda aan te schaffen want dit soort ritjes ga ik straks enorm missen!! Het gevoel van vrijheid en de rit door de prachtige omgeving is bijna onbeschrijfelijk. Onderweg worden er natuurlijk de nodige grappen gemaakt met de boda driver en al lachend komen we uiteindelijk aan. Na het nuttigen van de dagelijkse dosis vitaminen in een van de heerlijke verse vruchtensappen stappen we in een bootje om te genieten van het mooie uitzicht. Bij thuiskomst zijn we voor de zoveelste keer afgesloten van elektriciteit dus is eten we wederom bij kaarslicht…

Ondanks dat ik nog helemaal niet wil denken aan mijn vertrekdatum over 2 weken had ik laatst mijn eerste echte dipje. Ineens leek alles en iedereen heel ver weg en als wekelijks het water en de elektriciteit worden afgesloten dan ben je soms gewoon even klaar met alle toestanden hier. Na een dagje genieten van de Afrikaanse zon en wat tijd voor mezelf gaat het weer helemaal goed! Gelukkig is het tegenwoordig met alle technieken gemakkelijk om contact te hebben met de andere kant van de wereld dus bedankt voor de lieve berichtjes!! Inmiddels ben ik ook volledig gewend aan het stappen in Oeganda. Laatst zijn Hendrina en ik naar een concert geweest van een hele bekende Oegandese artiest. We waren de enige blanken en wat hebben we een lol gehad. Je kunt er natuurlijk ook wat lekkernijen kopen en zo worden de appels eerst geboend en kun je op een tafel kiezen uit allerlei snoepjes. Deze koop je dus gewoon per stuk en er is werkelijk waar niemand die ook maar probeert om er stiekem eentje te pakken. Tja, dit zou in Nederland toch weer compleet onmogelijk zijn… We zijn nu ook vertrouwde gezichten geworden in het uitgaansleven en wat zal het straks gek zijn als ik weer in een kroeg sta vol met blanken en zonder al die swingende mensen.

Nou heb ik inmiddels heel wat angsten overwonnen maar toen ze me vertelde dat er een enorme slang in onze tuin zat vloog ik tegen het spreekwoordelijke plafond. De slangen zijn behoorlijk giftig en ik moet telkens de tuin in voor mijn was dus ik hoef niet uit te leggen hoe paniekerig ik dat doe haha. We hebben meteen iemand gebeld om het gras te laten maaien (wat hier 10x harder groeit dan thuis) en nu is het maar te hopen dat meneer de slang een stuk verderop is gaan liggen.

Momenteel zijn er ontzettend veel vrijwilligers en deze vragen soms de nodige aandacht. Inmiddels ben ik dan ook al een aantal keren op en neer gegaan naar het ziekenhuis in Kampala met een zieke vrijwilliger. Als je naar een lokaal ziekenhuis gaat dan kan het nogal eens gebeuren dat je de verkeerde medicijnen krijgt dus vandaar dat we meestal voor een controle naar Kampala gaan waar veel Westerse artsen werken.

Het project met straatkinderen in Kampala blijft voor mij het mooiste project en afgelopen dinsdag heb ik dan ook weer een dagje meegewerkt tijdens hun wekelijkse programma. In totaal kwamen er ongeveer 55 straatkinderen naar het veldje in de sloppenwijk en het waren een aan paar bijzondere uren. We hebben kettingen gemaakt en ik heb me over laten halen om te gaan armpje drukken en tot mijn grote verbazing heb ik zelfs nog een paar keer gewonnen haha. Veel kinderen zijn onder invloed van de kerosine die ze snuiven en zijn vaak erg aanhankelijk. Even knuffelen is dan ook iets wat ze bijna allemaal wel even nodig hebben. Aan het einde van de ochtend wordt er door de organisatie eten verstrekt en worden de wonden verzorgd. Een indrukwekkende maar bovenal bijzondere dag en ik blijf me verbazen hoeveel mensen er hier zijn die elkaar op wat voor manier dan ook helpen. Daar kunnen wij nog veel van leren in Nederland.

Voor de komende weken heb ik meer plannen dan tijd volgens mij dus ik zal even goed moeten gaan kijken wat ik nog allemaal wil en kan doen de laatste weken. Er komen nu veel vrijwilligers en ik werk nog tot volgende week dinsdag zodat ik de laatste week nog kan genieten en afscheid kan nemen van iedereen. Ik heb het afgelopen half jaar veel bijzondere mensen mogen ontmoeten en het is moeilijk voor te stellen dat ik deze mensen straks niet meer ga zien. Het begint natuurlijk ook steeds meer te kriebelen om nog een keer terug te komen want wat heb ik hier veel bijzondere, mooie en ontroerende momenten mogen meemaken. Er zitten genoeg plannen in mijn hoofd dus die ga ik straks eerst maar eens laten bezinken in Nederland en dan zien we wel weer wat de toekomst gaat brengen.

Liefs uit Jinja!!