Vakantie in Nederland!

Inmiddels ben ik weer helemaal ingeburgerd in Oeganda en is Nederland letterlijk en figuurlijk weer op een enorme afstand. Wat was ik toe aan vakantie en wat was het fijn om een paar weken op Nederlandse bodem door te brengen. Ik moest letterlijk en figuurlijk even afstand nemen van Oeganda om mijn batterij weer op te laden. Waar ik zo gewend ben aan het leven in een ontwikkelingsland keek ik mijn ogen uit vanaf het moment dat ik arriveerde op Schiphol. Daar mocht ik overigens ook eerst de douanebeambte uitleggen wat ik in Nederland kwam doen. Uhhh, nou ik ben Nederlandse en ik kom tijd doorbrengen met mijn familie en vrienden! De weg naar huis was een safari op zich voor mij. Ik besefte me ineens dat ik zo anders naar Nederland kijk nu. Alles is zo vlak en iedereen houdt zich zo netjes aan de verkeersregels. Nou ja, het feit dat er überhaupt verkeersregels zijn is al heel wat haha. Kort na aankomst was daar de frikadel speciaal waar ik al weken zin in had! Ik kan je zeggen dat dit een van de lekkerste ooit was haha. Wetende dat ik voorheen amper een frikadel at heb ik er in mijn vakantie meerdere malen enorm van genoten.

De eerste dagen in Nederland heb ik eerst de tijd genomen om een beetje bij te tanken en om lekker ouderwets door mijn ouders verzorgd te worden. Een moment waar ik erg naar uit keek was het weekend met Maartje. Al 38 jaar vriendinnen en al jaren vele kilometers van elkaar vandaan. Waar ik normaal gesproken een aantal keren per jaar naar Dublin vloog, vloog Maartje naar Nederland om na lange tijd weer live bij te kletsen en om samen te genieten van een portie bitterballen op een terrasje in Venray!

Niet geheel ontoevallig kon ik mijn bezoek aan Nederland combineren met het Jazz festival in Breda. Ik mocht van Lucille gebruik maken van haar appartementje midden op de Grote markt dus ik had me geen betere slaapplek kunnen bedenken! Het was een druk schema om iedereen te zien maar wat was het fijn om weer even herenigd te zijn. Tussendoor heb ik ook lekker rond kunnen dwalen in de stad waar ik 19 jaar met ontzettend veel plezier heb gewoond. In 1 jaar tijd is er eigenlijk niks maar tegelijkertijd ook zoveel veranderd. Vanaf mijn aankomst in Nederland waren de weergoden me zeer goed gestemd en het zonnetje heeft volop geschenen! Heerlijk om weer een terrasje te kunnen pakken met vriendinnen en om iedereen weer te kunnen spreken zonder de tussenkomst van een telefoon of computer. Ik heb enorm genoten van mijn weekje in Breda en ja, voor mij is en blijft het de leukste stad van Nederland!

Kort voor mijn vertrek naar Nederland werd de hectiek nog even flink opgevoerd toen ik te horen kreeg dat de organisatie waar ik voor werkte er per direct mee zou stoppen. Dit betekende dus dat ik ook geen inkomen meer had en ik niet eens zeker wist wanneer ik weer terug zou kunnen naar Oeganda aangezien ik uiteraard een inkomen nodig heb om terug te kunnen. Na dit onverwachte nieuws kwam er gelukkig heel snel een mail van het Windesheim College in Zwolle met de vraag of ik voor ze wilde gaan werken als Country Manager in Oeganda. Deze kans heb ik uiteraard met 2 handen aangegrepen en na een bezoekje aan Zwolle zijn alle werkzaamheden en voorwaarden duidelijk afgestemd. Vanaf nu werk ik dus rechtstreeks voor de hoge school en ben ik verantwoordelijk voor alle studenten in Oeganda. Gelukkig zijn de werkzaamheden aangepast en zal het minder druk zijn dan voorheen. Het combineren van alle werkzaamheden was namelijk soms nogal een uitdaging en ik wil zoveel mogelijk tijd vrij houden voor het project.

Uiteraard stond er in Nederland een bestuursvergadering op het programma en heb ik een aantal afspraken gehad om bij te praten met de sponsoren. Waar we al enige tijd plannen aan het maken zijn om naaimachines aan te schaffen om uitwasbaar maandverband te maken hebben we een mooie donatie ontvangen om dit plan eindelijk te realiseren. In veel gezinnen is er geen geld om maandverband te kopen en vooral voor meisjes heeft dit grote gevolgen aangezien ze tijdens hun menstruatie niet naar school kunnen. Als alternatief voor maandverband worden er allerlei onhygiënische methodes zoals bananenbladeren of zand gebruikt. Uitwasbaar maandverband wordt hier steeds meer gebruikt en is in verhouding veel goedkoper dan bijvoorbeeld een pakje Always. Een aantal naaisters uit de vorige groep weten hoe ze het maandverband moeten maken en zijn enorm enthousiast. We kunnen de andere vrouwen op deze manier ook meer vaardigheden leren door de aanschaf van de naaimachines dus het is een goede investering. Via een project dat werkt met tienermeiden in de sloppenwijken in Jinja hebben we al een toezegging van een order ontvangen dus we hopen op korte termijn van start te kunnen gaan. Vorige week kwam daar ineens het idee van uitwasbare luiers bij dus de ideeënbus draait hier weer op volle toeren! Luiers zijn hier erg duur en worden zelden gebruikt. Aan de andere kant houdt dit wel in dat kinderen hier veel sneller zindelijk zijn maar ik geef toch echt de voorkeur aan het gebruik van luiers! Ongetwijfeld worden een aantal lezers herinnerd aan hoe dit vroeger ook allemaal gebruikt werd maar in een ontwikkelingsland als Oeganda is het dus nog heel gebruikelijk en soms zelfs bijna een luxe…..

Na bijna 1 maand in Nederland te zijn geweest was het tijd om weer naar huis te gaan. Het afscheid viel me eerlijk gezegd zwaarder dan alle andere keren. Financieel lukt het me helaas niet om vaker naar Nederland te komen dus de eerstvolgende keer dat ik iedereen weer zie is waarschijnlijk in mei 2018…. Eenmaal terug in Oeganda duurde het ook even voordat ik mijn draai weer had gevonden. Waar ik nooit het gevoel heb gehad dat ik heel veel op heb moeten geven was ik me na mijn vakantie ineens heel erg bewust van de vele dingen die ik op heb moeten geven om hier te wonen. De resultaten van ons programma zijn bij sommige vrouwen heel erg zichtbaar en dat heeft me door de eerste weken geholpen. Zo is Ven drukker dan ooit en is ze met kleine stapjes haar bedrijfje steeds verder uit aan het breiden. Toen ik haar de eerste keer sprak woonde haar 2 kinderen bij haar moeder in het binnenland omdat ze financieel niet voor ze kon zorgen. Haar man is omgekomen tijdens de oorlog in het Noorden en dus staat ze er alleen voor. Inmiddels is ze zo gefocused op haar business dat haar kinderen sinds kerst weer bij haar wonen en ze kan weer zelf voor ze zorgen. Lukya is door de leiders van haar spaargroep gevraagd om de andere vrouwen les te geven over hoe je een bedrijf runt omdat ze zagen dat ze steeds meer aan het groeien was en ze steeds meer kon sparen. Een aantal prachtige succesverhalen en ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat ik verschrikkelijk trots ben op deze vrouwen en op wat we met het hele team kunnen bereiken.

In mei zijn we weer gestart met 15 enthousiaste en leergierige vrouwen! Waar het kan worden al een paar kleine aanpassingen gedaan in de bedrijfjes en het blijft mooi om te zien hoe we een verschil kunnen maken door ze te leren hoe je een kasboek bijhoudt. Het is elke keer weer een enorme eyeopener voor de vrouwen en ineens worden ze zich heel erg bewust van wat ze aan het doen zijn en wat er in hun bedrijfje gebeurd. Voor de dossiervorming proberen we hun persoonlijke omstandigheden ook zo goed mogelijk in kaart te brengen en dit levert elke keer weer heftige verhalen op. Ook nu zitten er weer vrouwen in de groep die gevlucht zijn voor de oorlog en die verhalen zijn werkelijk afschuwelijk. Pas later beseffen ze zich dat het niet gewoon is dat er overal lijken liggen en dat er soms dagen geen eten is. Ongelooflijk veel respect heb ik voor deze vrouwen en ik ben elke keer opgelucht dat we een sfeer weten te creëren waarin ze zich veilig voelen om over deze situaties te praten want dat is zeker geen vanzelfsprekendheid. Doordat ze deze verhalen delen kunnen we ze beter begrijpen en wordt duidelijk waarom ze doen zoals ze doen. Gistermiddag was misschien wel het meest heftige verhaal wat ik tot nu toe heb gehoord…. Een van de vrouwen heeft van haar (inmiddels ex-man) haar jongste kind op moeten offeren voor de “hekserij”. Ik weet dat er hier afschuwelijke dingen gebeuren rondom hekserij maar ik kan me maar niet voorstellen hoe het als moeder moet zijn om je kind te moeten offeren want deze kinderen worden op gruwelijke wijze vermoord….. Gelukkig heeft ze per direct haar man verlaten en is ze gevlucht naar Jinja waar ze een nieuw leven is gestart. Ik kan zo nog even doorgaan met verhalen maar ik wilde een aantal voorbeelden noemen om aan te geven waar de vrouwen waar we mee werken mee te maken hebben of hebben gehad. Dit zijn emotioneel zware dagen en dan is er niks lekkerder dan ’s avonds lekker te gaan sporten en om een wijntje te drinken om alles een plekje te geven en om te beseffen dat we door ons programma absoluut een verschil kunnen maken in hun leven.

Aanstaande zondag is het precies 2 jaar geleden dat ik bij de notaris in Breda de oprichtingsakte voor A Woman’s Worth ondertekende dus dit is een bijzonder moment voor mij. Waar ik destijds alleen begon hebben we nu een bestuur in Nederland, een bestuur in Oeganda en 3 mensen in dienst. Genoeg redenen voor een hapje en drankje bij de Nijl dus!

In september zal er een korte documentaire opgenomen worden over het project en hier ben ik ontzettend blij! Dit is me gratis aangeboden en als tegenprestatie geef ik een marketingtraining op het project waar de filmcrew onderdeel van is. Zo blijven er mooie dingen op mijn pad komen en dan ineens besef ik me dat ik dan misschien soms voor mijn gevoel veel op heb moeten geven om hier te kunnen wonen maar ik krijg er zo ontzettend veel onbetaalbare momenten voor terug dat ik al snel weer vrede heb met alles….

Bij deze wil ik iedereen bedanken voor de fijne tijd in Nederland en voor alle support voor het project op allerlei manieren!

Liefs uit een regenachtig Jinja!

Mijlpaal voor A Woman's Worth

Terwijl het soms lijkt dat er hier in een dag toch echt geen 24 uur zitten en ik dus soms tijd tekort kom bedacht ik me ineens dat het hoog tijd werd om iedereen weer een kijkje in mijn Oegandese keuken te laten nemen.

Uiteraard is er weer van alles gebeurd en ik moet zelfs weer even in mijn geheugen graven aangezien er hier elke dag wel iets is wat in Nederland nooit zou gebeuren. Een van de mooiste en meest bijzondere momenten van de afgelopen weken is zonder twijfel de diploma-uitreiking. Wat waren de vrouwen soms zenuwachtig tijdens hun examens en wat waren wij als team soms verbluft over de presentaties. Het was een waar genot om naar hun presentaties te luisteren en om te zien hoe ze zich hebben ontwikkeld in die maanden. Het ene business plan was nog mooier dan het andere en gelukkig zijn ze allemaal binnen de realistische kaders gebleven. Waar de een het zweet op het voorhoofd kreeg van onze vragen kon de ander zonder enige twijfel alles uitleggen en onderbouwen. Bedenkend dat de meeste van deze vrouwen nog nooit in hun leven een presentatie of iets dergelijks hebben gegeven was het voor ons allemaal een bijzondere ervaring. Een feest is hier geen feest als er geen eten bij is dus er is welgeteld een uur gediscussieerd over wat er precies op tafel moest komen en hoeveel we wel niet nodig hadden. Op de dag van de diploma uitreiking stonden de vrouwen om 8 uur klaar om te beginnen met koken. Het was een geweldige ochtend en ik zou willen dat ik iedereen even mee had kunnen laten kijken. Zonder dat er iemand de leiding neemt weet iedereen precies wat ze moet doen en terwijl de kip in de pan gaat zitten de andere vrouwen al kletsend en lachend de groenten te snijden. Het gaat steeds lekkerder ruiken en dan is het tijd om naar huis te gaan en om ons op te frissen en om te kleden. Speciaal voor deze gelegenheid heeft Vicky, onze social worker, een jurk voor me ontworpen. Behalve een goede social worker is ze namelijk ook afgestudeerd in fashion design. Waar de vrouwen me kennen als “madam Susan” in een jeans wisten ze dan ook niet wat ze zagen en iedereen zag er tip top uit! Ook de kinderen van Ernest (die bij ons op het compound wonen) werden opgedoft en “tante Susan” kreeg ineens nog meer aanzien aangezien ik de mevrouw was die de hele tijd door de microfoon stond te praten. We moesten dit jaar een zaal huren voor de uitreiking omdat er teveel vrouwen waren om het op het terrein van ons kantoor te doen zoals vorig jaar. Geheel onverwachts waren alle hoogwaardigheidsbekleders uit de buurt er ook en dit terwijl we ze geen geld hebben gegeven (iets wat hier gebruikelijk is ivm corruptie maar ik weiger daar aan mee te werken). Na wat officiële bedankwoorden hebben we aan 15 van de 17 vrouwen een diploma mogen overhandigen!! Een geweldig resultaat en de 2 vrouwen die het niet hebben gehaald hebben alsnog de mogelijkheid om een herexamen te doen. Na mooie woorden van de wijkhoofden (die ik toch wat minder serieus neem aangezien ze nou niet echt betrokken zijn bij ons werk) kwamen de bedankwoorden van de vrouwen. Met kippenvel op mijn armen en een brok in mijn keel stond ik de meest mooie woorden in ontvangst te nemen. Zelfs mijn Oegandese vrienden waren erg onder de indruk van de band die we met de vrouwen hebben en de impact van ons werk. Een mooiere bekroning op ons werk is er niet en het was in vele opzichten een topdag!!

Na deze hectische periode was het tijd om even een beetje op adem te komen. Het hebben van 2 banen die eigenlijk allebei 24/7 doorgaan vergt veel en ondanks dat ik ze beide erg leuk vind was mijn batterij een beetje op. Met een goede vriend ben ik een paar dagen naar Bwindi gegaan. De plek waar het in mei 2013 allemaal begon met mijn zoektocht naar de gorilla’s. Er hangt daar iets magisch in de lucht en het is voor mij nog steeds een van de meest rustgevende plekken waar ik ooit geweest ben. Dankzij Bella sliepen we in een lodge met een adembenemend uitzicht over het regenwoud waar de gorilla’s leven. Het is er doodstil, de lucht schoner dan schoon en ’s nachts is het kouder dan koud….. Ik heb genoten van het uitzicht, de rust, het niet bereikbaar zijn, het heerlijke eten en een goed glas wijn. Abramz heeft de gorillatracking gedaan en zijn eerste reactie was: nu snap ik waarom je dit nooit aan mij uit kon leggen! Dit is een waanzinnige ervaring! Missie geslaagd dus en na een paar dagen zijn we weer terug gereden naar de drukte van Kampala.

Een dag voor mijn vertrek naar Bwindi brak mijn hart in vele stukjes. Ik ging met Ernest de wekelijkse huisbezoeken doen en eenmaal aangekomen bij de markt was het een grote drukte. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat de marktkraam van Ruth in vlammen op was gegaan…. In totaal waren er 6 bedrijfjes afgebrand. De brand was veroorzaakt door een ontplofte telefoonbatterij die in de kraam van haar buurvrouw aan het opladen was. Toen Ruth ons zag en onze blikken elkaar kruisten wisten we allebei dat er even geen woorden nodig waren maar dat blikken meer dan genoeg zeiden. Een dag voor de brand heb ik een lang gesprek met haar gehad over de financiële problemen die ze heeft en we hebben daar waar we konden advies gegeven. In 1 klap was ze nu haar hele business kwijt en uiteraard heeft ze geen geld om opnieuw te beginnen. Ruth is een hardwerkende vrouw en probeert de eindjes zo goed mogelijk aan elkaar te knopen en ze is vanaf het begin af aan bij ons project betrokken. Ik zei dat ik na ging denken hoe ik haar kon helpen en na een bericht op Facebook kwamen er geweldige en hartverwarmende reacties binnen. Al snel was duidelijk dat we Ruth konden helpen. Morgen ga ik met Kenneth en Ernest al het materiaal kopen zodat na allerlei toestanden ze nu dan echt opnieuw kan beginnen. Iedereen die heeft geholpen bij deze nogmaals HEEL erg bedankt! Terwijl ik probeerde uit te leggen dat het geld niet van mij komt maar van familie en vrienden uit Nederland heeft Ruth mij inmiddels volledig heilig verklaard haha. Met het geld wat we over houden van de donaties maken we een soort noodpotje voor dit soort gevallen zodat we de vrouwen indien nodig een helpende hand kunnen bieden.

We zijn momenteel druk bezig met het werven van vrouwen voor de nieuwe groep en binnen een paar weken hopen we van start te gaan met de 3^e groep! De verhalen zijn soms erg heftig en tijdens deze gesprekken blijkt maar weer hoe hard ons werk nodig is. Gisteren was het spitsuur en hebben we zelfs een wachtruimte in moeten richten! Het zijn soms lange en intensieve dagen maar het is het allemaal waard! Onlangs hebben we ook een teamdag georganiseerd en ook hier moest er weer een kip in de pan haha. Na een heerlijke maaltijd ging het team met mij de uitdaging aan om mens erger je niet te doen. Ze zeggen dat een gewaarschuwd mens voor 10 telt maar daar hadden ze geen boodschap aan. Susan kon immers nooit zo goed zijn in mens erger je niet dan ze zelf dacht…. Tja, dat hebben ze geweten en na enorme frustraties bij iedereen ging ik er alsnog met de winst vandoor. Inmiddels is er al een vervolg aangevraagd en willen ze graag de strijd nog een keer aangaan.

Terwijl ik eindelijk de aanvraag kan gaan doen voor mijn werkvergunning moest ik toch nog heel even het land uit voor een nieuw visum. De grens met Kenia is hier ongeveer 2 uur rijden vandaan dus ik ging op Goede Vrijdag vol goede moed op pad. Ik wist dat het lastig ging worden maar ik ben hier inmiddels wel wat gewend…. Bij de grens aangekomen moest ik eerst in de rij om mijn zogenaamde exit stempel te krijgen. Ik moest gelijk apart gaan zitten in een kantoortje en toen begon het vragenvuur want mijn visum was al een paar dagen verlopen maar volgens het kantoor in Kampala gaf dit absoluut geen problemen bij het verlaten van het land…. Om een lang verhaal kort te maken; er moest geld op tafel komen. We begonnen met $700 en na goed onderhandelen ben ik geëindigd op $80 dus dat is een mooi resultaat en het blijkt maar weer dat ik de kunst van het onderhandelen goed onder de knie heb hier haha. We moesten een paar uur in Kenia blijven en zouden daarna gewoon weer terug kunnen naar Oeganda want ik had de officier inmiddels al omgekocht dus dit was alvast geregeld. Nadat we de grens overliepen was het een enorme drukte en in ineens sloeg te stemming in Kenia om en braken de rellen uit. Mijn chauffeur greep me bij mijn arm en riep: Susan, rennen!!! In alle chaos en paniek zijn we letterlijk teruggerend naar Oeganda! Het was overduidelijk dat ik die dag niet meer naar Kenia wilde gaan want in verband met de verkiezingen zouden er de hele dag rellen zijn. Kenianen staan bekend om hun agressieve gedrag tijdens dit soort omstandigheden en dus zullen de komende maanden in Kenia iets minder goed verlopen dan de verkiezingstijd in Oeganda vorig jaar die ook niet zonder slag of stoot voorbij ging. Al met al stond ik dus binnen een paar minuten weer op Oegandese bodem en begrepen ze maar al te goed dat ik als blanke niet de grens over wilde gaan. Mijn single entry visa werd omgezet in een multiple entry aangezien de mevrouw van de douane het verschrikkelijk vond dat ik nu zo’n negatief beeld had van haar land en of ik toch echt een keer terug wilde komen…. Bedankt maar misschien toch maar een ander keertje….

Na een hectische en emotioneel soms pittig jaar is het op 16 mei tijd om voor een paar weken naar Nederland te gaan. De afgelopen tijd ben ik meerdere malen ziek geweest en het is dus tijd om even in een andere (en vooral schone) omgeving mijn batterij weer op te laden. Ik kijk er enorm naar uit om iedereen weer te zien en om te genieten van oer-Hollandse lekkernijen en natuurlijk staat een bezoek aan de HEMA hoog op het verlanglijstje haha. Even geen verantwoordelijkheden als Founding Director of Country Manager maar tijd voor mezelf en quality time met mijn familie en vrienden!

Voor nu een groet uit Jinja en tot snel in Nederland!!

Een goede start van het jaar!

Terwijl ik mijn kopje koffie drink regent het en geniet ik van een bijna Hollandse ‘druilerige’ ochtend. De stroopwafels die ik had gekregen zijn inmiddels op maar sinds kort zijn er speculaasjes verkrijgbaar in Jinja dus koffie met een koekje gaat ook in Oeganda gewoon door! De afgelopen dagen was het wederom bijzonder warm en tegelijkertijd kreeg ik vele foto’s uit een met sneeuw bedekt Nederland. Goh, wat had ik graag heel even met mijn hoofd in de sneeuw willen zitten. Inderdaad, heeeeel even. De afgelopen weken zijn erg druk geweest en over een paar dagen is het tijd om de eerste 11 studenten van Eye4Africa te verwelkomen en begeleiden op de diverse projecten. Waar het me soms de nodige stress heeft bezorgd ben ik ontzettend blij met de geweldige stageopdrachten die ik voor ze heb kunnen regelen. Het leuke aan mijn nieuwe baan is dat ik diverse projecten mag bezoeken en een kijkje in hun keuken mag nemen. Zo was ik vorige week met mijn collega Anna op bezoek bij een project in Kampala waar ik bijna jaloers van werd. Midden in een van de sloppenwijken van Kampala is een trainingscentrum waar ze voornamelijk jongvolwassenen diverse vaardigheden leren. In dit soort wijken zijn er veel tienermoeders en zo hebben ze op het project zelfs een kinderopvang zodat de moeders de cursussen kunnen volgen. Een lokaal voor naailes, ICT, secretaresseopleiding, kapster, het was er allemaal. Ooit hoop ik dat we voor A Woman’s Worth ook iets dergelijks op kunnen zetten. Uiteraard is dit een 10-jaren plan maar hoe bijzonder is het als je mensen met een vrijwel uitzichtloze toekomst weer hoop en een plekje in de maatschappij kunt geven door ze vaardigheden aan te leren waarmee ze zelf verder kunnen. Genoeg plannen dus maar voor nu richten we ons eerst maar eens even op de huidige groep vrouwen die over 2 weken examen gaat doen. Waar sommige al zenuwachtig worden bij het idee zijn andere druk bezig om hun business plan verder uit te werken. Ineens bekroop mij het idee dat we ze straks weer los moeten laten en alleen nog follow up bezoeken doen. Het blijft bizar wat voor sterke band je met de vrouwen op kunt bouwen in een korte tijd. De verhalen zijn soms zo ontzettend persoonlijk en heftig dat het ergens ook weer vanzelfsprekend is. We blijven ze uiteraard volgen en inmiddels komen er ook al aanmeldingen binnen voor de nieuwe groep. De diploma-uitreiking is op 11 maart, Internationale Vrouwendag. Toen ik ze dat afgelopen vrijdag vertelde gingen ze helemaal door het dolle heen. Uiteraard daarbij zeggende dat ik toch echt hoop dat iedereen zal slagen en ik enorm trots en vereerd zal zijn om op een dag die in het teken van vrouwen staat de diploma’s uit mag reiken. Anders dan in Nederland is Internationale Vrouwendag namelijk een officiële feestdag hier dus het leek ons een mooie en passende dag voor de uitreiking. Een feest is geen feest in Oeganda zonder eten dus niet elke kip zal het overleven tijdens vrouwendag haha.

Op 5 januari mocht ik weer naar Entebbe en dit keer om Karin van het vliegveld te halen! Ze had 3 weken onbetaald verlof opgenomen om Oeganda te kunnen ervaren en uiteraard om het project te bezoeken. Het was ontzettend fijn haar alles te laten zien. Als snel begreep ze waarom ik ben geëmigreerd en waarom ik zoveel voldoening uit mijn werk haal, Susan jij hoort hier gewoon. Hoe graag ik het ook wil en hoe hard ik het ook probeer, het blijft moeilijk om het leven hier uit te leggen. Het was voor het team uiteraard ook heel leuk om haar te ontmoeten aangezien Karin en Diana de bestuursleden zijn die in Nederland ook de nodige werkzaamheden voor A Woman’s Worth verrichten. De vrouwen vinden het elke keer weer leuk om bezoekers te ontvangen en Karin werd dan ook met open armen ontvangen, bij de vrouwen thuis en tijdens de trainingen. Natuurlijk hebben we ook genoten van mooie zonsondergangen, weg zitten dromen bij de Nijl en onze voetjes van de vloer gedaan tijdens een avondje stappen. Ze heeft een kijkje kunnen nemen in het leven hier en dat is een unieke ervaring aangezien je dit normaal gesproken als toerist zijnde natuurlijk nooit zo kunt beleven. Vol indrukken, ervaringen, cadeautjes en spullen voor de verkoop in Nederland is Karin inmiddels weer terug in Nederland en zal het voor haar een stuk gemakkelijker zijn om ons werk te omschrijven. Bij deze nogmaals bedankt voor de leuke tijd en alle moeite die je voor het project doet Karin!

We proberen de vrouwen steeds meer te stimuleren om creatiever en innovatiever te zijn en dus wordt ons assortiment steeds verder uitgebreid. Inmiddels is ze ook heel duidelijk geworden dat het mij niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit gaat. Waar ze me soms vreemd aankijken als ik een nieuw idee heb voor een ontwerp zijn ze verbaasd als het me lukt om vrijwel meteen een afzetmarkt voor de producten te vinden. Inmiddels worden de producten ook in een andere winkel in Jinja verkocht en hebben we nu 2 vaste verkooppunten! Het is leuk dat ook steeds meer mensen hier onze producten herkennen en ik ben dan ook ineens “de vrouw van dat project waar ze zulke mooie spullen maken”. Geen verkeerde bijnaam lijkt me zo! Inmiddels is er ook een samenwerking tot stand gekomen met 2 vrienden uit Kampala. Ik help hun om hun producten (vooral de schattige babyschoentjes) beter in de markt te zetten en Robert en Celia zijn vorige week naar Jinja gekomen om de vrouwen gratis een training te geven om nieuwe producten te maken. Hetzelfde doe ik ook nog steeds met Bella en zo ben ik inmiddels ook een soort van bedrijfsadviseur geworden hier haha. Het is geweldig om te zien hoe haar bedrijf zich aan het ontwikkelen is en hoe ze zich staande houdt in het traditionele mannenwereldje. Ze concurreert momenteel met de grote internationale touroperators! We kunnen samen de grootste lol hebben als je de gezichten ziet van sommige mannelijke chauffeurs als ze een vrouw achter het stuur zien zitten tijdens een safari!

In december zijn we gestart met onze eerste crowdfunding campagne. Het streven was om € 5.555 op te halen om zo de kosten voor 2017 te kunnen dekken. Een uitdagend bedrag maar vol trots kunnen we melden dat we in totaal € 4.000 hebben mogen ontvangen! Een geweldig resultaat en dit is vooral gelukt dankzij rechtstreekse donaties. Natuurlijk willen we namens het team iedereen nogmaals heel erg bedanken! Het neemt niet weg dat we nog een resterend bedrag nodig hebben maar we kunnen in ieder geval ons werk voorlopig voortzetten! Webale nyo!! Oftewel, dank je wel!

Waar ik gisteren in de ochtend tijdens de bedrijfsbezoeken heen en weer werd geslingerd qua emoties bereikte dit in de middag een hoogtepunt. Saida is een vrouw uit de eerste groep en ik weet dat menigeen van jullie een tas thuis heeft liggen die door haar is gemaakt. Al een tijdje hebben we het idee dat het niet goed gaat en in de middag besluit ik met Vicky om bij haar langs te gaan voor een gesprek. Saida is gescheiden van de vader van haar zoontje en heeft met haar huidige man vorig jaar een dochtertje gekregen. Na de nodige prietpraat probeer ik het gesprek om te draaien en stel ik de vraag hoe het met haar zoontje is. Haar hele houding veranderd en ze draait haar gezicht weg en zegt: goed! Alle alarmbellen gaan af en ik vraag of ze het zeker weet…. Nee madam Susan, ik weet eigenlijk niet hoe het met hem gaat. Zijn vader heeft hem vorig jaar april opgehaald en sinds die tijd is hij onbereikbaar. Mijn hart breekt ter plekke. Ik ben geen moeder maar ik kan me uiteraard voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn dat je niet weet waar je kind is en of hij überhaupt nog leeft. Kinderhandel komt hier momenteel helaas heel veel voor en ik durf er niet eens aan te denken. We gaan kijken of we op de een of andere manier de vader van het kind kunnen traceren maar dit gaat een heel traject worden. Ik vroeg waarom ze dit niet eerder had verteld en ze zei; je hebt al zoveel voor me gedaan en ik schaam me er zo voor…. Mijn volgende vraag was hoe het met haar huidige huwelijk ging aangezien ik weet dat ook dit geen gelukkig huwelijk is. Zoals verwacht gaat het niet goed en nadat we haar al meerdere malen hebben geadviseerd om voor zichzelf te gaan kiezen lijkt het nu meer dan ooit tot haar door te dringen. We hebben haar vorig jaar niet alles uitbetaald omdat we wisten dat ze het direct aan haar man moest geven. Ze heeft dus nog een extra spaarpotje bij ons wat ze nu heel hard kan gebruiken om samen met haar dochter een nieuw leven te starten. Zoals vele mannen neemt ook haar man niet de verantwoordelijkheid voor zijn dochter. Zo mag ze ook niet over haar zoontje praten want die man moest zich maar gelukkig prijzen want hij had tenminste een zoon en aan hem had ze ‘slechts’ een dochter gegeven…. Daar zaten we dan, Saida, Vicky en ik. Op een betonnen muurtje voor ons uit te staren en wetende dat dit soort uitspraken geen uitzondering zijn. Alle 3 met onze eigen emoties en eigen verhalen. Terwijl bijna alle emoties bij mij de revue passeerde was het misschien wel dankbaarheid wat overheerste. Blij dat ik naar Oeganda ben gekomen en blij dat ik A Woman’s Worth ben gestart maar bovenal dankbaar voor het feit dat ze ons in vertrouwen neemt aangezien ze dit geheim al bijna een jaar bij zich draagt…..

Na een dag als gisteren neem ik ’s avonds thuis een wijntje en overdenk ik alles nog eens even. Hoe we toch ook zo verschrikkelijk kunnen lachen met de vrouwen en hoe we soms ook letterlijk met de tranen in onze ogen zitten. De mooiste baan die ik ook heb gehad en waarin een lach en een traan zo ontzettend dicht bij elkaar liggen. Ik ben vooral ook trots op alles wat we met hele team in Oeganda en Nederland bereikt hebben tot nu toe en ik kijk uit naar alle ontwikkelingen verder dit jaar!

Volgens mij is het in het Zuiden van Nederland bijna tijd voor de polonaise dus ik wens iedereen alvast heel veel plezier!!

Liefs uit Jinja!

Happy New Year!

Vanuit een zonnig en warm Jinja wens ik uiteraard allereerst iedereen een mooi en vooral gezond 2017! Na een intensief jaar was het met kerst eindelijk tijd om mijn batterij weer even op te laden en om er even tussenuit te gaan. Bella en ik hadden besloten dat we in ieder geval even het land uit moesten en aangezien Zanzibar in deze tijd van het jaar toch echt te duur is werd het een roadtrip Oeganda en Rwanda! Vanuit Kampala zijn we eerst naar Lake Bunyonyi in het zuiden van Oeganda gereden. Een prachtig meer met vele eilandjes waar ik tijdens mijn reis in 2013 ook ben geweest. De temperatuur was er beduidend lager dan in Jinja de afgelopen weken en ik had nooit verwacht dat ik ooit nog zou zeggen dat het gewoon even fijn was om het tot op het bod koud te hebben haha. Na een goede nachtrust en een ontbijt met een adembenemend uitzicht was het tijd om naar Rwanda te rijden. We waren voorbereid op allerlei scenario’s bij de grens aangezien het wat ingewikkeld kan zijn om met een eigen auto de grens over te gaan. Uiteraard zijn er bij de grens “mannetjes” die je tegen een “vergoeding” kunnen helpen maar de Rwandese autoriteiten zijn wat strenger dan de Oegandese en met corruptiegeld kom je daar dus niet ver. Alle verwachtte problemen bleven uit totdat ik de grens over wilde gaan en ze me 4 uur hebben laten wachten op mijn visum. Na veel vragen en antwoorden konden we dan eindelijk richting ons resort bij Lake Kivu. Wat gelijk opviel was dat Rwanda veel georganiseerder is en er is vrijwel geen verkeer op de weg. Daarentegen lopen er onwijs veel mensen langs de weg en zijn ze op het eerste gezicht wat minder vriendelijk dan Oegandesen. Het landschap is geweldig mooi en wordt extra opgefleurd door de waanzinnige gekleurde stoffen die mensen dragen. Een land met een vreselijke geschiedenis en het is bizar om te bedenken wat zich daar allemaal heeft afgespeeld. Als de avond valt is er ineens straatverlichting! Waar je in Oeganda moet zoeken naar een werkende straatlantaarn was hier de hele weg verlicht. Vooral ook handig voor Bella aangezien ze voor de eerste keer in haar leven aan de rechterkant van de weg moest rijden. Rwanda staat ook bekend om zijn strenge politie en we zijn onderweg maar 1x aangehouden. Alle Oegandesen vrezen de Rwandese politie aangezien ze niet vatbaar zijn voor geld en ze je voor het minste of geringste in de gevangenis gooien. Na een lange reis aangekomen bij ons resort was het tijd om te eten, een warme douche te nemen en om naar bed te gaan. ’s Ochtends werden we getrakteerd op een heerlijk ontbijt en een uitzicht over het meer. Helaas ligt ook hier de temperatuur een stukje lager en kan mijn bikini in mijn koffer blijven de komende dagen. Met een verse smoothie en een boek is het ook goed toeven en het is fijn om er even tussenuit te zijn en mijn gedachten op een rijtje te zetten. 2016 was me het jaar wel, besluiten om het project uit te breiden en om te emigreren naar Oeganda…. Ik heb er geen moment spijt van gehad maar de vakantie was wel even nodig.

Bella had tussendoor nog een werktripje en is na 2 dagen alvast terug gegaan naar Oeganda. De laatste dag in Rwanda heb ik ziek in bed doorgebracht en ik heb me even afgevraagd of ik het ooit nog warm ging krijgen. Waar ik hoopte een warme douche te nemen viel ook in Rwanda de stroom regelmatig uit dus dat ging helaas niet door…. Thee en soep doen ook wonderen dus uiteindelijk is het weer goed gekomen. Op oudejaarsdag vertrok ik weer richting Oeganda om daar door een chauffeur naar Bwindi te worden gebracht waar Bella met haar gasten was. Wat een magisch stukje Oeganda is dat toch! De wegen slechter dan slecht maar de omgeving is er een uit duizenden. Bwindi is het gebied waar de gorilla’s wonen en ik heb nog nooit een plek gezien die meer rust uitstraalt. In de lodge wacht iedereen vol spanning op het moment dat ze het oerwoud in kunnen gaan om oog in oog met de gorilla’s te staan. Ik ben de enige die niet gaat aangezien ik dit in 2013 al heb mogen ervaren maar ik herken het gevoel en iedereen komt vol verhalen en ervaringen terug. Terugblikkend op het jaar met een wijntje in mijn hand valt de duisternis en trekt de mist op. Tja, het werd ineens echt Gorilla’s in de mist. Dit houdt dus ook in dat het steen en steenkoud werd en er ’s ochtends een dun laagje ijs op de ruiten zat. Ter verduidelijking voor jullie, ik had alleen mijn teenslippers bij me en was dan ook zeer dankbaar voor de extra dekens! Op onze laatste dag brengen we eerst de 2 Duitse gasten naar een klein “vliegveld” in de buurt voordat we terugrijden naar Kampala. Tijdens de autorit hebben we uitgebreid over het project gesproken en net voordat ze vertrokken besloot de vrouw om $800 te doneren! Bella en ik waren er zo van onder de indruk dat ik niet veel tekst meer kon uitbrengen maar ik geloof dat het voor haar juist een prima reactie was want ze kreeg in de gaten dat we er allebei een beetje van vol schoten. Een mooi en vooral onverwacht einde van de vakantie en een goed begin van het nieuwe jaar!

Half december zijn we begonnen met een crowdfunding campagne. We proberen zo online voldoende geld te op te halen om onze doelen voor 2017 te kunnen verwezenlijken. We hebben in 2016 al 27 gezinnen kunnen helpen maar we hopen dit uiteraard uit te breiden dit jaar. Velen van jullie hebben de actie ongetwijfeld al gezien maar voor degene die het nog niet hebben gezien bij deze nogmaals het linkje. https://onepercentclub.com/en/projects/duurzame-educatie-voor-moeders-in-oeganda We hebben al een aantal hele mooie donaties mogen ontvangen en er is al € 3.300 opgehaald van de benodigde € 5.555! Een geweldig resultaat en we hopen dat we voor het einde van de actie (eind januari) het benodigde bedrag hebben. Elke euro is van harte welkom en uiteraard mogen er allerlei acties opgestart worden en mag de link zoveel mogelijk gedeeld worden. Alvast bedankt voor alle hulp tot nu toe!!

In mijn laatste update schreef ik al over mijn sollicitatie en inmiddels kan ik zeggen dat ik per 1 januari werkzaam ben als Country Manager Oeganda voor Eye4Africa!! Een leuke en uitdagende functie die goed te combineren is met mijn werkzaamheden voor het project. Eye4Africa is een Nederlandse organisatie die stageplekken aanbiedt in Oeganda. Ik ben verantwoordelijk voor het relatiemanagement en zorg ervoor dat ik onderzoeksopdrachten koppel aan studenten. Ik zoek naar geschikte projecten en stem met hun een onderzoeksopdracht af. Aan de hand van intakeverslagen uit Nederland koppel ik studenten aan opdrachten en ben ik hun aanspreekpunt tijdens hun verblijf hier. De eerste groep arriveert in februari dus de komende weken zijn al gelijk druk met alle voorbereidingen. Dit nieuws betekend ook dat ik financieel weer een beetje lucht krijg en ik kom waarschijnlijk in mei een paar weken naar Nederland om iedereen weer even te zien! Ik ben enorm vereerd aangezien ze me voor de functie hebben gevraagd en ga dus met goede en frisse moed van start!

Het project is momenteel in verband met de feestdagen gesloten en volgende week dinsdag gaan we weer van start. Ter controle word ik regelmatig door de vrouwen gebeld om te checken of alles goed met me gaat en dat ze niet kunnen wachten om weer te beginnen. Op de laatste dag voor de sluiting hebben we de vrouwen gevraagd wat ze tot nu toe geleerd hebben en wat voor invloed het heeft op hun leven. Nou, daar had ik wat gevraagd en de een na de ander kwam met ontroerende woorden richting mij dus ik zat mijn best te doen om het droog te houden. Het was tevens de laatste dag van onze 2 stagiaires en ook zij kregen mooie woorden, innige omhelzingen, cadeaus en een afscheidslied dus ook die hielden het niet droog. Al met al een mooie afsluiting van een mooi jaar!

Mijn verjaardag heb ik dit jaar wat minder uitgebreid gevierd dan voorgaande jaren in Oeganda maar ik heb enorm genoten van alle felicitaties en een heerlijk diner! Januari staat bekend als een warme maand dus de temperatuur stijgt hier inmiddels naar ongekende hoogte en donderdag mag ik naar Entebbe om Karin op te gaan halen! Sinds een half jaar is ze ook een van de Nederlandse bestuursleden dus ik kan eindelijk alles in het echt laten zien want het blijft een onmogelijke opdracht om het Oegandese leven uit te leggen…. Ik kijk er naar uit om haar de komende 3 weken een kijkje te geven in mijn leven en de vrouwen staan weer te popelen om de nieuwe bezoeker te verwelkomen!

Een warme groet uit Jinja!

Susan

Bezoek uit Nederland!!

Hallo allemaal,

Na de nodige avonturen en ontwikkelingen is het weer tijd voor een update uit Oeganda!

Inmiddels zijn we het trainingsprogramma gestart met 17 enthousiaste vrouwen! We willen eigenlijk maximaal 15 vrouwen per groep om de kwaliteit te kunnen waarborgen en we gaan er stiekem vanuit dat er toch wel weer een aantal vrouwen zullen afvallen. Aangezien we al een wachtlijst hebben voor volgend jaar hebben we besloten om met 17 vrouwen van start te gaan. Tot op heden zijn ze bij alle trainingen aanwezig geweest en lijken ze vanaf het begin af aan erg betrokken. We hebben bij deze groep de verplichtingen en verwachtingen ook erg duidelijk gemaakt dus dat lijkt voorlopig goed te werken. Aangezien we nu dus erg veel bedrijfjes moeten bezoeken hebben we een schema gemaakt en dus weten de vrouwen wanneer ze ons kunnen verwachten. De vrouwen zijn daardoor ook op scherp gezet en zo worden wij er weleens aan herinnerd dat we een beetje te laat zijn. Inderdaad, een Oegandees die tegen een blanke zegt dat ze te laat is…… ik kan dan niet anders dan hardop lachen en ze gelijk geven want op tijd komen is immers iets waar we ze meerdere malen voor gewaarschuwd hebben. Stuk voor stuk zijn ze enthousiast en ontzettend leergierig. Na veel ellende hebben ze de kans op een betere toekomst met beide handen aangegrepen. De persoonlijke verhalen grijpen mij soms enorm aan en ik ben blij en dankbaar dat we iets voor ze kunnen betekenen. Waar ik tijdens de bezoeken een van de vrouwen spreek die de zorg heeft voor haar 10 kinderen, 2 kleinkinderen en nog haar eigen moeder weet ik soms ook niet waar we moeten beginnen. Hoe kan een vrouw elke dag maar door blijven vechten terwijl je 6 broers en zussen, 4 mannen en een kleinkind hebt verloren? Dan ben je alleenstaande moeder in een ontwikkelingsland als Oeganda, wat doe je dan? Je blijft doorvechten want opgeven is hier geen optie. Ik kan bijna niet omschrijven hoeveel respect ik heb voor deze vrouwen en hoe ik hun doorzettingsvermogen bewonder. Een nee, klagen heeft geen zin en dat doen ze dan ook niet. Goh, wat zouden veel Nederlanders hier een wijze les uit kunnen leren. Momenteel ligt de nadruk vooral op het in kaart brengen van de huidige situatie zodat we vanuit daar verder kunnen. Het feit dat we orde scheppen in een chaos is al een verandering voor veel vrouwen en zo laten we ze nadenken over zaken waar ze normaal gesproken niet mee bezig zijn.

Waar we eerst werkte met vrouwen uit 1 wijk hebben we inmiddels deelneemster uit 5 verschillende wijken! Het nieuws heeft zich duidelijk verspreidt en voor de samenstelling van de groep is het uiteraard een mooie ontwikkeling. Een van onze doelen is dus behaald aangezien we graag meerdere wijken wilden betrekken in ons programma. Veel van de huidige deelneemsters wonen in de sloppenwijk en vooral tijdens de wekelijkse bezoeken besef ik me maar al te goed wat voor impact ons werk heeft en wat het kan doen op de langere termijn. Waar ik als blanke uiterst goed in de gaten worden gehouden en wat ik met mijn project allemaal kom doen raken ze steeds meer aan ons gewend. Waar geweld aan de orde van de dag is en moord ook regelmatig voorkomt heb ik me wonderbaarlijk genoeg nog nooit onveilig gevoeld in de sloppenwijken. Ik ben uiteraard redelijk wat gewend tegenwoordig en ze hebben dat snel genoeg in de gaten. Dat neemt niet weg dat we alert moeten blijven want het werk in dit soort wijken is uiterst gevoelig. Tijdens de bezoeken schuift er ook weleens een zus, buurvrouw of vriendin aan om kenbaar te maken dat ze ook wel geïnteresseerd is in ons programma. Een heel mooi compliment voor ons team en het geeft aan dat er nog heeel veel werk te doen is!

3 weken geleden was het dan zover en kon ik eindelijk mijn ouders van het vliegveld ophalen. Terwijl ik me soms afvroeg wie er enthousiaster was over hun komst, ik of de vrouwen, zijn mijn ouders hier onthaald als een koninklijk echtpaar! Na een dagje acclimatiseren zijn we de vrouwen uit de eerste groep gaan bezoeken en vooral mijn moeder werd bijna fijngeknepen! Wat hadden ze hier lang op gewacht! Weken lang heb ik tegen de vrouwen moeten zeggen wanneer ze kwamen en ineens was het zover! Sommige waren half beduusd en wisten ineens niet meer wat ze allemaal wilde zeggen haha. Geweldig om te zien! Uiteraard moesten mijn ouders ook kennismaken met de Oegandese keuken en zijn we rijst met bonen gaan eten in het restaurant van een van de vrouwen. Ik denk dat mijn moeder het geen 2^e keer meer zal doen maar het idee dat ze ineens in een lokaal restaurantje in een achterstandswijk midden in Afrika rijst en bonen zaten te eten was al een ervaring op zich. Het werd nog iets mooier toen Ruth (een vrouw uit de eerste groep) geld aan mij gaf zodat ik mijn ouders kon trakteren op een drankje tijdens het eten. Wetende dat dit bedrag ongeveer de winst was van de vorige dag maakte het voor mij extra bijzonder. Toen ik mijn ouders de volgende dag meenam naar de peuter/kleuterschool van Nuru (vrouw uit de 2^e groep) werden ze omver gerend door de enthousiaste kinderen en dit keer was vooral mijn vader met dat grijze haar op zijn armen een attractie. Om alles te laten bezinken heb ik mijn ouders de dag erna getrakteerd op een van de mooiste plekken hier in de buurt met een onbetaalbaar mooi uitzicht op de Nijl. Een voorproefje voor de dagen erna omdat de safari op de planning stond. Aangezien ik mijn ouders niet op een boda door Oeganda kon laten gaan heb ik een auto gehuurd en voor mij was het dus de eerste keer om in het idiote Oegandese verkeer deel te nemen in een auto waar voor mij het stuur aan de verkeerde kant zit. Al snel had ik alles onder controle en ik denk dat ik vanaf nu moet wennen aan het Nederlandse verkeer. Voordat we op safari gingen zijn we nog een dagje in Kampala geweest aangezien ik een sollicitatie had. Hierover volgt de volgende keer meer aangezien ik helaas nog niks kan zeggen. Voor mijn ouders ook een ervaring op zich want Kampala is de meest chaotische stad qua verkeer die ik ooit heb gezien. Vrijdagochtend kwam Bella ons bij het hotel ophalen met haar eigen Land Cruiser en dus kon de safari beginnen! Voor mij was het 3,5 jaar geleden dat ik voor het laatst op safari was geweest en ik keek er dus ook erg naar uit. Na uren door diverse landschappen te hebben gereden kwamen we aan het einde van de middag aan bij de lodge waar we 2 nachten zouden slapen. Een mooie locatie met een geweldig uitzicht over de Nijl. Het was voor mij heel leuk en bijzonder om weer met Bella op reis te zijn aangezien zij de eerste Oegandese vrouw is die ik heb ontmoet. Ze voelde zich enorm vereerd dat ze mijn ouders haar (en inmiddels ook mijn) land mocht laten zien! Waar Bella niet kon wachten om het gezicht van mijn ouders te zien zodra we de eerste olifant zouden zien klonk er niet veel later vanaf de achterbank in koor: jeeeetje, die zijn groot!! Ja, Afrikaanse olifanten zijn een tikkeltje groter dan de Aziatische die veelal in dierentuinen te vinden zijn. Aangezien we zo vroeg mogelijk het park in wilde gaan om te genieten van een prachtige zonsopgang en omdat veel dieren rond deze tijd erg actief zijn doken we vroeg in bed. Na een korte nacht was het tijd om pad te gaan en al snel stonden we oog in oog met een grote groep olifanten. Het mannetje (nou ja, zo klein was hij niet) stond midden op de weg om de kudde te bewaken en om ons op voldoende afstand te houden. Het is mooi om te zien hoe de taken in zo’n groep verdeeld zijn. Even verderop werden we getrakteerd op giraffen, buffels, (roof) vogels, Oegandese kobs, waterbokken, een python, wilde zwijnen, apen en nog meer olifanten. Het blijft bizar hoe ontzettend dichtbij je bij deze dieren kunt komen en het lijkt dan ook alsof je in een documentaire van National Geographic bent beland. In de middag stond er een boottocht over de Nijl op het programma die ons naar de bekende Murchison watervallen zou brengen. Een mooie tocht met ontelbaar veel nijlpaarden, vogels, waterbuffels en ook de krokodillen ontbraken uiteraard niet. Na ons bezoek aan de watervallen ontbrak de leeuw nog op ons lijstje en Bella was vastberaden om deze nog aan de lijst toe te voegen! Onderweg kwamen we een andere auto tegen die samen met een ranger van het park ging zoeken en we mochten de auto volgen. Na een tijdje rond te hebben gereden en gezocht te hebben werd het wachten beloond met 2 volwassen leeuwen die lagen te relaxen. Op slechts een paar meter afstand hebben mijn ouders dus ook de Leeuwenkoning kunnen bewonderen. Een mooie afsluiting van een indrukwekkende dag! De volgende dag stond de lange rit naar Jinja op het programma en op de terugweg zijn we gestopt bij de neushoorns. Helaas leven er in Oeganda geen wilde neushoorns meer maar middels een fokprogramma is er inmiddels een groep van 18 neushoorns gevormd. Na een korte wandeltocht stonden we daar oog in oog met een van de gevaarlijkste dieren ter wereld. Een groep van 6 neushoorns lag te relaxen in het gras. In verband met stroperij worden ze 24 uur per dag bewaakt en worden ze dus constant door rangers gevolgd.

Helaas eindigde onze safari in een ziekenhuis in Kampala toen mama onderweg ineens heel ziek werd. Veel drinken is hier net als het gebruiken van zout een absolute must. Waar alles leek op uitdrogingsverschijnselen werd dit op de op eerste hulp van een internationaal ziekenhuis ook bevestigd. Daar zaten we dan, midden in de nacht in een ziekenhuis in Oeganda. Gelukkig waren we in beter ziekenhuis dan waar ik destijds ben geweest dus ik had alle vertrouwen in de doktoren. Ik heb de hele nacht naast mama gezeten en papa is door Bella naar een hotel gebracht zodat hij in ieder geval even kon slapen. Gelukkig knapte mama snel op en konden we de volgende middag weer naar huis. Met een recept op zak gingen we naar Jinja en eenmaal bij de apotheek bleek het medicijn alleen in Kampala verkrijgbaar te zijn. Ineens besef je je dan weer hoe idioot dingen hier soms zijn geregeld en dat het dus absoluut geen vanzelfsprekendheid is dat je de voorgeschreven medicijnen overal kunt krijgen. De volgende ochtend heb ik dus een chauffeur naar Kampala moeten sturen zodat mama ’s middags eindelijk het juiste medicijn had. Tja, ook dit is onderdeel van “welkom in Oeganda”.

De laatste dagen hebben we het maar rustig aan gedaan zodat mijn ouders goed konden herstellen voor de terugreis. Zo hebben we genoten van het uitzicht over het Victoriameer en hebben we de “source of the Nile” bezocht aangezien de Nijl in Jinja ontspringt. Op vrijdag stond er nog een trainingsdag op het programma en ik had de vrouwen gevraagd om hun artikelen mee te nemen zodat we kunnen kijken of er in Nederland een markt voor is. Dit was uiteraard een groot succes en mama is vervolgens volgehangen met kettingen die ze kreeg als afscheidscadeau.

Na 2 weken was het tijd om afscheid te nemen en om mijn ouders weer naar het vliegveld in Entebbe te brengen. Voor mij was het ontzettend belangrijk dat ze alles hebben gezien en begrijpen waarom ik naar Oeganda ben verhuisd. Ze hebben een kijkje mogen nemen in mijn leventje hier en naast het bezoeken van het project ook mijn vrienden ontmoet en plaatsen bezocht waar ik vaak kom. Het werd mijn ouders al snel duidelijk dat ik na al die jaren veel mensen ken en dus niet zonder “Susan, how are you”? over straat kan. Afscheid nemen is nooit leuk en zeker niet als je niet weet wanneer je elkaar weer gaat zien. Ik hoop uiteraard volgend jaar naar Nederland te kunnen komen maar dit hangt vooral af van de financiën.

Liefs uit een warm en zonnig Jinja!

Oegandese taferelen

Hallo allemaal,

Terwijl ik normaal bijna zwetend mijn update schrijf zit ik momenteel met een trui aan op de bank en ben ik heel blij met mijn ontzettend lelijke pantoffels! Inderdaad, ik woon in Oeganda! Ook hier doet de herfst zijn intrede en ik ben blijkbaar ook niks meer gewend qua temperatuur.

Een paar weken geleden werden we ineens opgeschrikt door een aardbeving. Terwijl ik me eerst afvroeg wat voor beest zich in mijn kledingkast had verstopt en met de deur zat te rammelen besefte ik me ineens dat het hele huis stond te trillen en dus ben ik snel naar buiten gegaan. Aangezien het episch centrum net over de grens in Tanzania lag viel het gelukkig allemaal nog mee maar ineens ga je jezelf wel afvragen hoe stevig hier alles nou eigenlijk gebouwd wordt. De natuur lijkt überhaupt regelmatig in opstand te komen de laatste tijd. Het regent af en toe zo ontzettend veel dat een overstroming eerder regel is dan uitzondering. Vooral in Kampala (wat op heuvels is gebouwd) zijn wegen dan niet meer begaanbaar en veranderd alles in een grote Afrikaanse modderstroom. Tijdens deze buien staat het leven stil en als het droog is komt alles weer langzaam op gang en gaan we weer over op de orde van de dag. En klagen over de slechte wegen? Nee, dat klagen is hier eerder een uitzondering dan een regel….

Geheel onverwachts zag ik 2 weken geleden Aisha en haar moeder aan op de markt. Het is 9 maanden geleden dat we haar aantroffen met haar zwart geblakerde huid door de brandwonden. Terwijl de artsen haar destijds al hadden opgegeven besloten we om de behandeling door te zetten en dit bleek de enige juiste keuze te zijn geweest. Het is onbeschrijfelijk wat er allemaal door me heen ging. Er stond ineens een flinke glimlachende meid voor mijn neus en ik herkende haar dus in eerste instantie niet eens! De wonden zijn redelijk goed hersteld en na alle pijn en tranen van vorig jaar is haar glimlach nu een prachtig cadeau!

De afgelopen weken heeft het hele team hard gewerkt en momenteel vinden de allerlaatste interviews plaats voor de selectie voor de 2^e groep. Wederom soms confronterende verhalen maar dat maakt het werk juist zo bijzonder. Er komen zich momenteel zelfs vrouwen op kantoor melden dus we krijgen steeds meer bekendheid. De vrouwen hebben een hoger opleidingsniveau ten opzichte van de eerste groep en het soort bedrijf varieert ook. Het hogere opleidingsniveau houdt in dat de meeste in ieder geval de basisschool hebben afgerond. Dit was bij de eerste groep zeer zeker niet het geval en uiteraard zorgde dit voor extra uitdagingen aangezien niet iedereen in staat was om te lezen en schrijven. We gaan kijken of we eventueel een soort van voorprogramma kunnen starten voor de laag of ongeschoolde vrouwen zodat ze eventueel bij de 3^e groep kunnen aansluiten. Uit ervaring is gebleken dat als ze echt graag iets willen leren dat het ze uiteindelijk toch lukt. Uiteraard bezoeken we de vrouwen uit de eerste groep ook nog regelmatig en het is mooi om te zien hoe ze stap voor stap aan het uitbreiden zijn. Zo heeft Penninah nu 10 zitplaatsen in haar restaurant ten opzichte van 6 toen we begonnen. Ze zijn veel bewuster bezig met alles en hebben ook een soort van voorbeeldfunctie in de wijk gekregen. Het zien groeien en ontwikkelen van de vrouwen geeft me enorm veel energie en voldoening. Nog steeds word ik begroet met een innige omhelzing en zijn ze ons ontzettend dankbaar.

De samenstelling van het team is ook veranderd en zo hebben we afscheid moeten nemen van Stella. Dit was een moeilijke beslissing aangezien ik haar al 3 jaar ken en ook haar persoonlijke situatie weet maar we konden niet voldoende op haar bouwen en dus moest ik privé van werk gaan scheiden en de keuze maken om haar te ontslaan. Tja, ook dit soort beslissingen horen bij mijn werk vanaf nu. Ter uitbreiding hebben we een vacature opengezet voor een vrouwelijke Oegandese maatschappelijk werkster en hier hebben we een aantal reacties op gehad. Een van de sollicitanten, Victoria, ken ik sinds vorig jaar en ze heeft een eigen organisatie in Kampala. Ze heeft, net als velen hier, al een bewogen leven achter zich op haar 23^e en aangezien ik haar persoonlijke verhaal ken ben ik met haar in gesprek gegaan omdat ze de baan heel graag wilde hebben. Na het gesprek heb ik haar uitgenodigd in Jinja en hebben Kenneth en Ernest ook een lang gesprek met haar gehad. Ze begint op vrijwillige basis omdat we willen kijken hoe de vrouwen op haar reageren. Sinds vorige week hebben we ook 2 stagiaires van het Windesheim College in Zwolle dus het team is flink uitgebreid. Ze zullen zich voornamelijk bezighouden met het doen van onderzoek hoe we het maatschappelijk werk beter kunnen integreren in het bestaande business programma. Een mooie kans die ons werd aangeboden door een organisatie dus die hebben we uiteraard met 2 handen aangenomen!

De afgelopen weken heb ik een aantal grote festivals in Jinja en Kampala bezocht en vooral Bella was verbaasd over hoe groot mijn netwerk hier inmiddels is. Ik heb zoveel inspirerende mensen ontmoet de afgelopen tijd en zelfs in Kampala is ons project meer dan bekend. Zo zijn er meerdere projecten die willen samenwerken en er is zelfs een Oegandese modeontwerpster die wil kijken of er mogelijkheden zijn voor een samenwerking omdat ze helemaal gefascineerd is door ons werk. Mijn werkervaring van de afgelopen jaren werpt hier duidelijk zijn vruchten af en ik merk dat ik helemaal in mijn element ben op dit soort momenten. Het koppelen van mensen en projecten en het delen van kennis en ervaringen heeft me enorm veel gebracht hier. De werkwijze van het project spreekt veel mensen aan en degene die een rondleiding hebben gehad zijn onder de indruk dat we het voor elkaar hebben gekregen om een persoonlijke en open manier van werken te creëren. Naar mijn idee ook de enige manier om succesvol te zijn maar dat blijkt dus niet zo vanzelfsprekend te zijn.

Terwijl ik in Oeganda behoorlijk druk ben zit het bestuur in Nederland ook zeker niet stil en Diana en Karin hebben de afgelopen tijd de nodige vrije uurtjes opgeofferd om spullen te verkopen en om meer bekendheid te krijgen. Vorige week is eindelijk het goede nieuws gekomen dat de belastingdienst ons de ANBI status heeft toegekend dus wederom een mijlpaal! Door deze status hopen we meer donaties te kunnen krijgen aangezien het belastingtechnisch aantrekkelijker is om te doneren. Onze artikelen zijn sinds deze week ook verkrijgbaar bij “Sophie van Twist & Small Warehouse” in het Ginneken in Breda. Ze hebben een eerste order afgenomen en we hopen dat ze nog voor de kerst een tweede order kunnen plaatsen. Ook in Nederland dus allerlei mooie ontwikkelingen!

In het kader van de integratie heb ik helaas ook een Oegandees ziekenhuistafereel mee mogen maken. Na een paar dagen ziek te zijn ging ik voor een check naar het ziekenhuis en zoals verwacht werd daar na de nodige onderzoeken (dit keer zonder flauw te vallen) bevestigd dat ik darmparasieten had. Dit komt hier veel voor dus een typisch Oegandese kwaal. Na een heel gesprek over corruptie en Nederlandse voetballers (geen standaard gespreksonderwerp in een Nederlands ziekenhuis) kreeg ik een recept voor een antibioticakuur en kon ik weer naar huis. En dat heb ik geweten…... De 2^e nacht van de kuur ben ik zo ziek geworden dat ik totaal niet meer op deze wereld was. Met een bed vol slangen (hallucinaties), een hoge hartslag en het gevoel dat ik elk moment flauw kon vallen wist ik direct dat er iets goed fout was. Midden in de nacht heb ik Ernest uit zijn bed gebeld en die heeft hier de hele nacht naast me gezeten en me naar het ziekenhuis gebracht. Dezelfde dokter was niet aanwezig en zijn collega was verbaasd dat hij me al die medicijnen had voorgeschreven aangezien die veel te zwaar zijn voor mijn lichaam waardoor ik dus een soort van overdosis had. Om alles uit mijn systeem te krijgen moest ik vooral veel drinken en daarna kon ik beginnen met de lichtere variant. Ik heb volgens mij nog nooit zoveel geslapen maar gaandeweg begon ik op te knappen. Om de paar uur kwamen ze hier checken of alles nog goed was en zelfs de vrouwen uit het project belden om uit mijn eigen mond te horen dat alles wel weer goed zou komen. Inmiddels ben ik weer redelijk opgeknapt en moet ik nog wel aansterken omdat mijn lijf toch wel een opdonder heeft gehad. Morgen moet ik op controle dus ik hoop dat de parasieten dood zijn. Ik kan me bijna niet voorstellen dat er überhaupt nog een bacterie in mijn lijf zit na al die antibiotica maar je weet het hier maar niet….

Afgezien van die ellende gaat het heel erg goed en ben ik heel trots dat we de 2^e groep kunnen starten. Over 2,5 week mag ik mijn ouders van het vliegveld gaan halen en daar kijk ik enorm naar uit. Het emigreren heeft wat meer impact gehad dan verwacht maar inmiddels heb ik mijn draai helemaal gevonden en haal ik veel energie uit alle ontwikkelingen rondom het project! De volgende update zal vooral in het teken staan van het bezoek van mijn ouders en ik heb ook ontzettend veel zin om weer even rond te reizen en te kunnen genieten van de niet zonder reden genoemde “Parel van Afrika”.

Liefs uit Jinja!

Een dag om nooit meer te vergeten!

Hallo allemaal,

Inmiddels woon ik een maand in Oeganda en kan ik zeggen dat ik me thuis voel. De eerste weken waren wat moeilijker dan verwacht en het ging dan ook met de nodige ups en downs. Ik heb geen enkel moment spijt gehad van mijn beslissing maar het is dit keer natuurlijk toch anders dan al die andere keren. Ik moest mijn draai even vinden in mijn huis maar inmiddels is het “Susan-proof” en voelt het als thuis. Niet zo gek dat het even duurde aangezien ik hiervoor 12 jaar in hetzelfde vertrouwde appartement heb gewoond. Gelukkig heb ik ook hier fijne vrienden die het al snel in de gaten hadden en dus werd er een “welkom-thuis-susan” feestje georganiseerd! Onze groene tuin is een fijne rustige plek waar ik dan ook al de nodige uurtjes heb doorgebracht. Thuis werken is ook ineens niet zo erg als je tussen de bananenbomen zit, er allerlei vogels rondvliegen en de kippen lekker rondscharrelen. In zo’n tuin smaakt zelfs een kopje nescafé-oploskoffie nog goed.

Het blijft af en toe bijzonder hoe je hier alles in een ander perspectief kunt zien en hoe gemakkelijk je met dingen om kunt gaan. Op zijn Oegandees werd vorige week zonder aankondiging het water in de hele straat afgesloten. Gelukkig hebben we een grote watertank hier en konden we nog ruim 3 dagen vooruit maar op dag 4 zaten ook wij zonder water. Wat doe je dan? Dan loop je een keertje extra naar de markt om water te halen en met een kopje en een teiltje kun je ook een creatieve douche nemen. De volgende dag was er gelukkig weer water en kon de tank weer gevuld worden….. totdat de hoofdgenerator van Jinja ontplofte en ineens heel Jinja en omgeving zonder water zat. Dit heeft in totaal 3 dagen geduurd en ik heb werkelijk geen Oegandees horen klagen. Je accepteert het gewoon en het zal uiteindelijk wel weer een keertje terugkomen. Ineens liep iedereen hier rond met jerrycans om water uit het Victoriameer te halen. Tja, dat meer is dus in veel opzichten een belangrijke factor hier.

Het meer wordt in ieder geval de afgelopen weken goed bijgevuld aangezien het lijkt alsof het regenseizoen al is begonnen. Iedereen die weleens in Oeganda is geweest weer dat het hier nooit zomaar een beetje regent…. Nee, het gaat gepaard met flinke onweersbuien, het komt met bakken tegelijk uit de lucht en een overstroming is eerder regel dan uitzondering in bepaalde gebieden. Tijdens zo’n bui staat het leven hier ook echt even stil. Er is niemand op straat en als je daardoor 2 uur te laat bent voor je afspraak is er niemand die je dat kwalijk neemt want tja, het regende tenslotte. Meestal duren die buien niet langer dan een uurtje en voor je het weet schijnt de zon weer en gaat het leven weer gewoon door.

Om de producten van het project te verkopen staan we elke laatste zondag van de maand op een marktje hier in Jinja. Het was dit keer erg rustig en we hebben niet zoveel verkocht maar ik heb wel weer een paar goede contacten kunnen leggen en daardoor worden de producten sinds kort ook in een andere winkel verkocht. Een dag na de markt zat ik met de Amerikaanse eigenaresse aan tafel en (in tegenstelling tot de toeristenwinkels) mooie en kwalitatieve producten dus ik ben erg blij dat ze een aantal producten in het assortiment op hebben genomen. Ze verkopen alleen producten die door lokale projecten zijn gemaakt en dus is het ook weer een mooie gelegenheid om met andere projecten in contact te komen en ons netwerk uit te breiden.

Afgelopen vrijdag was het dan zover! De diploma uitreiking van de eerste groep vrouwen! Wat een geweldige en vooral bijzondere dag was dat! Na de nodige terugblikken op de afgelopen maanden met het team kunnen we zeggen dat ons werk absoluut effect heeft op het leven van de vrouwen. Een feest is geen feest zonder eten in Oeganda dus om 8 uur ’s ochtends werd de kip geslacht en zijn ze begonnen met koken om rond 15 uur volledig opgetut terug te komen voor het feest. Ook de vrouwen die het niet hebben gehaald waren aanwezig en de 2 genodigden van de gemeente had ik eerlijk gezegd niet verwacht aangezien ik weiger om corruptiegeld te betalen voor het aanwezig laten zijn van deze mensen. Wonderbaarlijk genoeg waren ze toch allebei aanwezig! Zowel het gemeenteraadslid als het wijkhoofd hebben een mooie speech gehouden en gevraagd of we alstublieft door willen gaan en samen willen werken met de gemeente. Of deze samenwerking werkelijk gaat gebeuren weet ik niet maar we hebben het project in ieder geval mooi op de kaart kunnen zetten! De vrouwen waren ook onder de indruk van hun aanwezigheid dus het maakte het allemaal net iets officiëler. Daarna was het woord aan de geslaagden. Prachtige en ontroerende woorden richten mij en het team en ik heb dan ook regelmatig een traantje weg moeten slikken. Terugblikkend op hoe ze begonnen stonden daar ineens zelfverzekerde vrouwen die weten waar ze het over hebben en wat ze willen bereiken in het leven. Ik heb hun leven veranderd en zij het mijne. Een band die nooit meer kapot zal gaan en ik zal deze vrouwen nooit meer vergeten, wat er ook gaat gebeuren. Uiteraard blijven we ze gewoon volgen want de follow up is minstens zo belangrijk. Na het uitreiken van de certificaten was het tijd om te genieten van het heerlijke eten en als toetje was er uiteraard nog een cake. Een zeer geslaagde en bijzondere dag waar ik vol trots op terug kan kijken. Met een lach van oor tot oor zat ik op de boda naar huis en terwijl de chauffeur me nog bedankte voor alles en hij hoopte ook ooit deel te mogen nemen dacht ik alleen maar: HET IS GELUKT!! Ik zal ook wat foto’s toevoegen zodat jullie ook nog een beetje mee kunnen genieten.

Het andere goede nieuws is dat ik in oktober mijn ouders op mag gaan halen van het vliegveld! Na 3 jaar en heel veel verhalen kan ik ze eindelijk alles laten zien. Dit zal niet alleen voor hun maar ook voor mij een bijzondere tijd worden. De vrouwen waren nog bijna blijer dan dat ik ben dus er staat mijn ouders een bijzonder warm welkom te wachten hier.

De komende weken gebruiken we om de nieuwe groep vrouwen te selecteren en om alles goed voor te bereiden. We hebben uiteraard veel geleerd van de eerste groep dus we gaan het nu allemaal iets anders en efficiënter aanpakken. Sinds ik terug ben komen er ook steeds meer mooie ideeën bij en we gaan kijken wat er voor de komende tijd allemaal haalbaar is. Uiteraard is ook veel afhankelijk van ons budget dus we zijn nog steeds op zoek naar (maandelijkse) donateurs. Elk bedrag is bijzonder welkom dus ik zal het rekeningnummer voor de zekerheid nog even vermelden:

Stichting A Woman's Worth: NL16 RABO 0305 6974 98.

Naast het werk voor de stichting ga ik de komende tijd ook nog wat trainingen geven op andere projecten dus ik hoef me zeer zeker niet te vervelen. Hier gaat dus alles goed en ik hoop dat jullie in Nederland ook kunnen genieten van de zon maar ik geloof dat die vaker hier is dan bij jullie.

Liefs uit Jinja!!

Home sweet home in Uganda!

Hallo allemaal!

14 juli was het dan zover! Na 3 jaar op en neer te hebben gereisd tussen Nederland en Oeganda heb ik de knoop doorgehakt en inmiddels ben ik geëmigreerd naar Oeganda. Mijn appartementje is opgezegd en mijn inboedel en auto verkocht. Voor hoe lang ik in Oeganda blijf? Ik heb eerlijk gezegd geen idee! De komende jaren zal ik in ieder geval hier zijn en ik zie dus wel wat er allemaal op mijn pad komt hier. Ik hoop me volledig op het project te kunnen richten en het steeds verder uit te kunnen breiden.

Het afscheid was dit keer uiteraard ook wat moeilijker aangezien ik niet weet wanneer ik weer in Nederland zal zijn. Ik hoop dat het lukt om elk jaar minimaal een paar weken op vakantie te komen maar dat ligt vooral aan de financiën…. Ethiad Airways gaf me spontaan een gratis upgrade naar de business class dus ik heb heerlijk geslapen en gegeten tijdens de vlucht! Het was vertrouwd en fijn om na 4 maanden weer te landen op het vliegveld van Entebbe. De eerste dagen heb ik doorgebracht in Kampala en zelfs in het hotel waar ik altijd slaap waren ze meer dan blij om me weer te zien. Ze hadden me immers ook al 10 keer gemaild of ik nog wel kwam en dat ze de beste kamer hadden vrijgehouden!

Maandag ben ik vertrokken richting Jinja en het blijft een mooie rit door een prachtig landschap. Er is altijd bedrijvigheid en je ziet de meest gekke dingen onderweg. Ik ben uiteraard al veel gewend maar nog steeds kan ik me verbazen over de creativiteit van de Oegandees. Zodra we Jinja binnenrijden stoot de ene bodadriver de ander aan en roept: Susan is back!! Tja, dat geeft je dan toch gelijk een gevoel van thuiskomen. Waar de caissière van de Jumbo in Breda mij echt niet heeft gemist weten ze hier nog bijna allemaal precies wanneer ik ben vertrokken en hoe lang ik weg ben geweest. Ik kon de afgelopen dagen dan ook nergens komen zonder uitgebreid bij te kletsen dus effe snel een boodschap doen zat er niet in. Ik huur nu een klein huisje en hier ga ik zo snel mogelijk mijn eigen plekje van maken. Verbazingwekkend genoeg gaat het allemaal vrij vlotjes en stap voor stap wordt het steeds meer mijn plekje. Het is in een bekende buurt en de markt is op 100 meter afstand dus dat is ideaal. Ik voel me er fijn en veilig en dat is hier uiteraard erg belangrijk! De waakhond moet nog aan me wennen want die slaat nog steeds op tilt als hij me ziet haha. Laten we zeggen dat hij zijn werk goed doet en mij hopelijk over een tijdje mij niet meer als een indringer ziet!

Dinsdag ben ik weer begonnen met werken en het was heel erg leuk om iedereen weer te zien! De vrouwen wisten dat ik terug zou komen maar alsnog werd ik omver gevlogen en innig omhelsd. Het is heel bijzonder om te zien dat de vrouwen allemaal op hun eigen manier stappen hebben ondernomen en dat ons werk wel degelijk nut heeft. Na een half jaar te hebben aangedrongen om zich aan staar te laten opereren is Janida vorige week eindelijk naar de kliniek gegaan. Hoe afstandelijk ze in het begin was, hoe ontroerd en blij ze nu was om me weer te zien. Een ander bijzonder moment was de kraamvisite bij Saidah. 2 weken geleden is de eerste A Woman’s Worth baby geboren! Dankzij onze begeleiding heeft ze een spaarpotje kunnen creëren waardoor ze in staat was om veilig in het ziekenhuis te kunnen bevallen. Tijd om op een roze wolk te zitten heeft ze niet aangezien haar man haar heeft verboden om ook maar enige vorm van hulp te accepteren. Ze moet dus zelf met een zware jerrycan lopen om water te halen etc. Uiteraard kon haar lichaam dit helemaal niet aan en moest ze direct terug naar het ziekenhuis om zich opnieuw te laten hechten…. Behalve dat we haar kunnen helpen met het halen van water etc. kunnen we nu verder niks doen aangezien ze zelf moet beslissen om bij haar man weg te gaan. Al haar spaargeld is nu gebruikt voor de bevallig dus ze moet weer opnieuw gaan sparen om een betaalbare woning te kunnen huren. Ze is een van de naaister die de tassen maakt die we verkopen dus zodra ze weer in staat is om te werken kan ze weer langzaamaan beginnen met sparen voor een betere toekomst voor zichzelf en haar kinderen.

Vrijdag moeten de vrouwen hun business plan presenteren en dit is tevens de afsluiting van het programma. Zodra we het business plan hebben goedgekeurd en we het idee hebben dat ze alles goed hebben begrepen en hun bedrijfje verder uit kunnen breiden ontvangen ze een certificaat. Ze mogen ook een voorstel indienen voor het pakket wat ze zullen krijgen. Als cadeau krijgen ze pakket met artikelen om hun bedrijfje een extra impuls te geven. Ze moeten hier zelf een voorstel voor schrijven en indien we het goedkeuren dan kopen wij de producten. We hebben hiervoor gekozen omdat we als organisatie geen geld willen verstrekken omdat er uiteraard altijd een risico bestaat dat ze het geld alsnog aan iets anders gaan uitgeven. We zullen de vrouwen wel blijven volgen en regelmatig blijven bezoeken. Waarschijnlijk zullen er volgende week 5 vrouwen “examen” doen dus een heel mooi resultaat! Inmiddels worden de vrouwen voor de nieuwe groep geselecteerd en bereiden we ons voor op de start van het volgende programma. Het project krijgt hier en in Nederland steeds meer bekendheid en uiteraard zijn we nog steeds op zoek naar maandelijkse donateurs! Met een kleine maandelijkse bijdrage kunnen we hier echt het verschil maken! Het bestuur in Nederland is inmiddels uitgebreid en Diana en Karin zijn toegetreden als bestuurslid. Zij zullen in Nederland de werkzaamheden verder overnemen en zich richten op de uitbreiding van de donateurs.

Het is heerlijk om weer in Oeganda te zijn, lekker op de boda rond te rijden, te genieten van de mooi omgeving en het uitzicht over de Nijl en natuurlijk om iedereen weer te zien! Uiteraard blijf ik ook nu iedereen weer via deze blog op de hoogte houden!

Liefs uit Jinja!!