Een ongeluk zit in een klein hoekje…...

Op 13 december ging ik, net als vele andere dagen, de deur uit voor een werkafspraak. Een misstap op de trap resulteerde in een enorme val en in een mum van tijd lag ik onderaan de trap….

De buurvrouw schoot gelijk te hulp en afgezien van de misselijkheid, duizeligheid en pijn voelde ik direct een enorme zwelling op mijn bil. Gelukkig kon ik verder alles wel goed bewegen en leek er niks gebroken te zijn. Het was overduidelijk dat ik niet naar mijn afspraak kon maar dat ik met een ijspack en paracetamol op de bank moest gaan liggen. Een voormalig buurman en goede vriend, Michel, is hoofd IC in een ziekenhuis hier dus die wilde me uiteraard zo snel mogelijk zien toen hij het hoorde. Er zat een enorme hematoom op mijn bil dus dat zou wel even gaan duren en alle kleuren van de regenboog krijgen maar gelukkig geen aanwijzing dat er iets gebroken zou zijn. Nadat ik ook een orthopeed had gezien werd ik met de nodige pijnstillers naar huis gestuurd om vooral veel, heel veel te rusten. Door de enorme zwelling kon ik niet zitten dus ik heb ruim 2 weken vooral liggend doorgebracht. Michel controleerde dagelijks hoe het met me ging en of ik wel genoeg rust nam aangezien ik ook hier bekend sta als een wat eigenwijs persoon haha. Al had ik graag anders gedaan, ik kon absoluut niks anders dan rusten aangezien ik ook suf was van alle medicatie.

Toen ik na 2 weken langzaam weer wat mocht gaan bewegen kwam er ineens een hele nare en hevige pijn onderaan mijn ruggenwervel. Bij Michel gingen alle alarmbellen af en dus hup weer naar het ziekenhuis. De artsen waren ook verbaasd over de nieuwe pijn en dus was het vermoeden dat mijn ruggenwervel beschadigd was. Röntgenfoto’s en een MRI-scan moesten hier uitsluitsel over geven. Gelukkig gaan dat soort dingen hier wat sneller dan in Nederland omdat ik in een privékliniek was en een uur later lag ik al in de scan en diezelfde avond kwam de uitslag. Toen de orthopeed de foto’s op het lichtbord hing zag ik het al….. dit ziet er niet best uit…. De val had meer schade aangebracht dan verwacht en de zenuwen rechts aan de onderkant van mijn ruggenwervel waren allemaal beschadigd en dit veroorzaakte dus die hevige pijn. Ik was opgelucht toen de arts zei dat het kon genezen maar dat het wel even zou duren. Voor degene die het niet kennen, zenuwpijn is enorm pijnlijk en dus werd mijn medicatie verder opgevoerd. Op advies ben ik ook bij een fysiotherapeut geweest en daar kreeg de nodige oefeningen die ik thuis kon doen. Ik moest langzaamaan weer gaan bewegen en dus begon ik met 10 minuten wandelen per dag. Inmiddels wandel ik elke dag 1 uur en ben ik ga ik af en toe zwemmen om de spieren in mijn rug te versterken. Naast de schade die de val heeft veroorzaakt bleek uit de scan ook dat een aantal ruggenwervels überhaupt in een hele slechte staat zijn door slijtage. Ook geen prettig nieuws dus. Er is niks aan te doen maar nu ik het weet kan ik voorzorgmaatregelen nemen om ergere schade te voorkomen. Ik slik extra voedingssupplementen en moet ervoor zorgen dat de spieren in mijn rug sterk genoeg worden om de zwakke wervels te compenseren.

3 maanden na de val kan ik eindelijk zeggen dat het een heel stuk beter gaat! Ik ben van alle medicatie af en zorg voor voldoende beweging om de spieren te versterken. Ik ben ook weer aan het werk en het is fijn om weer nuttig bezig te zijn na al het slapen en tv kijken.

Ik kan niet anders zeggen dan dat het team er alles aan heeft gedaan om zoveel mogelijk werkzaamheden over te nemen en zo zijn we inmiddels verhuisd naar ons nieuwe kantoor! Ik kon daar helaas niet bij zijn omdat ik niet naar Jinja kon maar inmiddels heb ik de reis kunnen maken en trof ik een heel blij team!! De afgelopen maanden gingen ook voor A Woman’s Worth niet zonder slag of stoot en net voordat we gingen verhuizen werden er 4 naaimachines uit ons atelier gestolen. Een enorme domper want we hadden deze extra machines net aangeschaft om meer vrouwen toe te kunnen laten in onze modeacademie. Helaas was dit niet de enige teleurstelling die op mijn bord kwam maar ik zal jullie de rest van de lijst besparen. Al met al zorgde dit voor behoorlijk wat negatieve energie en dat was uiteraard het laatste wat ik kon gebruiken tijdens mijn herstel. Ik heb dan ook echt even moeten zoeken naar energie om weer vol enthousiasme aan de slag te gaan. Ondertussen zijn we ook al 3 jaar bezig om in Oeganda onze NGO status te krijgen en ook daar zakt de moed je van in de schoenen. De teleurstellingen, onzin en corruptie die hiermee gepaard gaan zijn onvoorstelbaar en ooit ga ik een boek schrijven over al mijn belevingen. Na een lang gevecht zitten we nu echt in de allerlaatste fase en dat zou moeten betekenen dat ons certificaat in april uitgegeven moet worden. Deze certificering is nodig voor mijn werkvergunningen en ook om hier aanspraak te kunnen doen op sponsoring dus daarom heb ik het gevecht nooit opgegeven. Qua bestuursleden in Oeganda kreeg ik ook de nodige teleurstellingen voor mijn kiezen en dus ben ik momenteel potentiële leden aan het interviewen. Ik kan in ieder geval alvast bekend maken dat we binnenkort een gerenommeerde vrouw kunnen verwelkomen. Ze is actief in allerlei organisaties en is onder andere lid van het Oegandees Olympisch Comité. Met nieuwe energie, een NGO status en een nieuw pand heb ik alle vertrouwen in een soort van herstart voor A Woman’s Worth. We hebben genoeg plannen die we later dit jaar uit willen gaan voeren dus hopelijk kan ik binnenkort bekend maken dat we extra fondsen hebben gekregen en een aantal nieuwe trainingen hebben toegevoegd aan ons programma!

Na alle ups en downs van de afgelopen maanden heb ik besloten om een korte pauze in te lassen en op 13 mei vlieg ik voor 1 maand naar Nederland. Een andere omgeving, minder corruptie, frikandel speciaal eten en uiteraard iedereen zien! Verder neem ik geen extra hooi op mijn vork totdat ik helemaal hersteld ben.

Na een moeizame start van 2023 hoop ik dat het hierbij blijft en ik vanaf nu alleen maar goed nieuws te melden hebben!

Tot snel!

Liefs uit Kampala