Na bijna 3 maanden in lockdown te zitten hier weer een update! Net nadat ik mijn vorige blog had geschreven ging het hele land op slot en werd zelfs vervoer verboden. In verband met de veiligheid werd er een avondklok ingesteld en tot op de dag vandaag is die van kracht. We mogen dus niet op straat tussen 19 uur en 7 uur en zo zit ik dus al 3 maanden elke avond thuis op de bank! Sinds 2 weken mogen auto’s weer de weg op met een beperkt aantal passagiers. Dit betekende wel dat ik na 2 maanden eindelijk weer een keertje naar Jinja kon en het was fijn om even in een andere omgeving te zijn. Uiteraard is de lockdown voor de hele wereld een vreemde gewaarwording en vooral in het begin vond ik het een naar idee dat ik niet weg kon omdat de grenzen (en dus ook het vliegveld) dicht zijn. Mocht er dus iets gebeuren dan kan ik simpelweg niet naar Nederland en daar kreeg ik in het begin wel een beetje de kriebels van. Ik ben me er natuurlijk altijd van bewust dat ik in een ontwikkelingsland woon maar meer dan ooit werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kan een boek schrijven over de toespraken van de president en de gevolgen van de lockdown zijn zeer ingrijpend. Veel mensen zijn afhankelijk van dagelijkse inkomsten en aangezien men niet meer mocht werken kwam er ook geen geld meer binnen. Deze dagelijkse inkomsten zijn nodig voor het kopen van voedsel dus terwijl er al enorme armoede was is dit alleen maar erger geworden. De overheid gaf aan voedsel te gaan verstrekken maar helaas is dit nooit helemaal op gang gekomen… Slechts een handje vol mensen heeft voedsel ontvangen en het werd verboden voor organisaties om voedsel te verstrekken. Er moest dan aan de overheid gedoneerd worden en dan zouden zij het verstrekken… jaja…… De politie en het leger treden hier hard op en het is meer dan eens gebeurd dat iemand zwaar werd mishandeld of in het ergste geval werd doodgeschoten omdat men zich niet aan de regels hield. Tot op de dag van vandaag is er volgens de officiële berichten niemand aan het corona virus overleden in Oeganda. Ik heb hier zelf wel mijn bedenkingen over…. Het grootste probleem is dat de gezondheidszorg het hier absoluut niet aan zou kunnen als het virus ineens echt uitbreekt. Momenteel staat de teller op ruim 700 besmettingen. Zuurstof is in vrijwel alle ziekenhuizen ver te zoeken en voor 43 miljoen inwoners zijn er ongeveer 400 IC bedden beschikbaar. En we hebben het dan niet over een IC afdeling zoals we die in Nederland kennen aangezien in de meeste ziekenhuizen niet eens een pleister te krijgen is.

Indirect zijn er de nodige mensen overleden door het corona virus. Doordat het openbaar vervoer stil is gelegd was het voor veel mensen onmogelijk om een kliniek te bereiken en ik ken inmiddels meerdere verhalen van vrouwen die zijn overleden omdat ze niet op tijd bij een verloskundige konden komen toen ze moesten bevallen. Malaria is doodsoorzaak nummer 1 in Oeganda en met alle regen die er nu valt is dat niet minder geworden. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk het is dat je snel begint met medicatie maar wat als die medicatie niet meer voor handen is door de lockdown….. Alsof er nog niet genoeg ellende is zijn er door de hevige regenval enorme overstromingen en zijn in het Westen veel mensen hun huis kwijtgeraakt door de modderstromen en in het Noorden vechten ze tegen een sprinkhanenplaag die de gewassen aantast. Het is dus in veel opzichten een ongekende situatie hier. Wat mij telkens blijft verbazen is hoe optimistisch men is. Ja langzaam komt men in opstand en ook hier houdt men zich niet altijd aan de regels maar ik hoor zelden iemand klagen. Terwijl ze er hier toch echt alle redenen voor hebben.

Door de versoepeling van de lockdown 2 weken geleden konden we ook weer aan het werk. We mogen nog geen trainingen geven en het organiseren van bijeenkomsten is nog verboden. Mondkapjes zijn overal verplicht en voordat je ergens naar binnen kunt wordt je temperatuur gemeten en moeten je handen gedesinfecteerd worden. De komende weken gaan we alle vrouwen bezoeken om te kijken hoe het met ze gaat. We geven ze ook een klein voedselpakket aangezien er niet wordt gecontroleerd door de overheid en we geven het af tijdens een huisbezoek. Door de lockdown en het uitstellen van de modeshow ligt de modeacademie helaas tot nader order stil. Ik ben samen met het team een collectie aan het ontwerpen (en ik heb er blijkbaar talent voor!) die in een winkel hier verkocht zal worden. Als het succesvol is dan zullen we uiteraard het aantal verkooppunten uitbreiden omdat we zo inkomsten kunnen genereren. Ik hoop een aantal exemplaren mee naar Nederland te kunnen nemen maar momenteel zijn alle stoffenwinkels nog gesloten dus we wachten het af.

Gelukkig heb ik me prima weten te vermaken tijdens de afgelopen maanden en heb ik vanuit huis nog wat werk kunnen doen. Ik ben wel heel blij dat we weer meer vrijheid hebben en dus ook weer op kantoor aan de slag kunnen. Het aantal besmettingen loopt inmiddels best wel op sinds de versoepeling dus ik houd me nog maar even rustig. Ik had voor de lockdown mijn vliegticket al geboekt dus als de grenzen opengaan dan kom ik 21 juli voor een paar weken naar Nederland. Ik heb er wel een beetje een hard hoofd in dat het gaat lukken op 21 juli maar we wachten het maar gewoon af. Sinds ik in Oeganda woon ben ik veel geduldiger geworden sinds de lockdown al helemaal haha.

Sinds vorige week is er een nieuw project op mijn pad gekomen en het heeft de afgelopen dagen al mijn tijd in beslag genomen. Nu ben ik een enorme fan van ananas en aangezien het nu het seizoen is heb ik vrijwel dagelijks genoten van dit heerlijke stuk fruit! Nu blijkt ook nog dat je van de bladeren stoffen kunt maken! Na een aantal gesprekken werd ik steeds enthousiaster en ben ik onderzoek gaan doen. Een dag later kreeg ik een berichtje van Wendy (een oud-collega uit Nederland) dat er een prijs t.w.v. € 81.200 beschikbaar was!! Bijkomstigheid was dat de deadline 3 dagen na het bericht was dus veel tijd hadden we niet. Ik heb even al het andere werk aan de kant geschoven en me volledig op het voorstel gericht. Hoe vaak krijg je nou de mogelijkheid om kans te maken op zo’n enorm geldbedrag?! Lang verhaal kort is dat als we het bedrag krijgen we stoffen kunnen gaan produceren van de ananasbladeren en hiermee een eigen collectie gaan ontwerpen. Inderdaad, Susan gaat haar eigen kledinglijn opstarten!! Wat mij voornamelijk enthousiast maakt is dat de bladeren restafval zijn en nu dus niet gebruikt worden. De mode-industrie is heel vervuilend en dit zou perfect zijn! Zo kunnen boeren meer inkomsten genereren en worden er groepen opgestart voor het weven etc. en dus kunnen we werkgelegenheid creëren. De studenten van de modeacademie kunnen vervolgens een collectie ontwerpen en deze kan internationaal verkocht worden. Dit betekent dus dat we inkomsten genereren en hopelijk op termijn niet meer afhankelijk zijn van donaties. Dit is iets waar we naartoe willen werken aangezien A Woman’s Worth op termijn zelfvoorzienend moet worden. Een hele uitdaging weer maar ik ben stik enthousiast! Om kans te maken op het bedrag hebben we jullie stem nodig! Vanaf vandaag kan er via onderstaande link gestemd worden. Ik wil jullie ook vragen om de link zoveel mogelijk te delen. Het project met de meeste stemmen is automatisch genomineerd voor 1 van de 3 prijzen en de overige nominaties worden door een jury bepaald. Nummer 2 en 3 krijgen en bedrag van € 15.000 dus ook hier kunnen we heel veel me doen! Je kunt alleen stemmen met een Facebook of Linkedin account. Je logt in via onderstaande link en zoekt dan naar A Woman’s Worth. Je kunt 10 punten verdelen en uiteraard zou het fijn zijn als je ons project alle punten zou willen geven. Je kunt in totaal dus 20 punten geven als je een Facebook en Linkedin account hebt. De site is een beetje traag dus je moet een beetje geduld hebben...

https://www.voor.nl/voorbeeld-projecten#

Alvast heel erg bedankt en hopelijk kunnen Wendy en ik in Oktober een mooie cheque in ontvangst nemen! Ondanks alle perikelen hier gaat met mij dus heel goed en hopelijk kan ik over een paar weken in het vliegtuig stappen om een tijdje in Nederland te verblijven!

Liefs uit Kampala