Voor mijn gevoel ben ik net goed en wel terug van mijn tripje naar Nederland maar ineens is het april en is de paashaas alweer weg. Het schrijven van mijn blog is iets wat er nogal eens bij in schiet. Alles is zo gewoon voor mij dat ik er soms over na moet denken wat te schrijven terwijl er natuurlijk genoeg te delen is. Mijn vakantie in Nederland was heerlijk en na de enorme hitte in Oeganda was het ook wel weer eens heel fijn om bij paps en mams op de bank onder een dekentje bij de kerstboom te zitten. Het was ook een zeer welkome onderbreking van mijn werk en het was fijn om iedereen weer even te zien. Na 3 weken genoten te hebben van Nederland en alle bijbehorende luxe was ik er ook wel weer aan toe om naar huis te gaan, en ja dat is tegenwoordig toch echt Oeganda.

Nadat de kinderen van Ernest 3 weken lang elke dag hadden gevraagd waar tante Susan was werd ik thuis vol enthousiasme ontvangen! Er werd door diverse vrienden gewacht op de inmiddels alom bekende stroopwafels dus om meerdere redenen was iedereen blij dat ik er weer was! Het team was tijdens mijn afwezigheid begonnen met de nieuwe groep en inmiddels zijn we al 8 weken aan het werk met een groep van 16 vrouwen. Het is alweer de 4^e groep en net als voorgaande keren hebben ze allemaal hun eigen verhalen. Soms is het ontzettend moeilijk om voor te stellen waar deze vrouwen dagelijks mee te maken hebben. De positie van een vrouw is hier zo ontzettend anders dan in onze cultuur en huiselijk geweld is hier eerder regel dan uitzondering lijkt het. We hebben dit keer een aantal vrouwen in het project die wel getrouwd zijn maar waarvan de man financieel niet bijdraagt dus in veel opzichten zijn het toch een soort van alleenstaande moeders. Vorige week werden we geconfronteerd met een afschuwelijk incident wat zich af heeft gespeeld bij een van de huidige deelneemster. Haar eigen man heeft geprobeerd om haar te vergiftigen en te vermoorden…. Gelukkig is het een hele sterke vrouw en is ze op tijd kunnen ontsnappen. Uiteraard was dit voor iedereen een heftige situatie maar ik heb ook veel geleerd van voorgaande incidenten. We kunnen de vrouwen hulp bieden die binnen ons vermogen ligt en uiteindelijk moeten ze zelf de keuze maken om daadwerkelijk weg te gaan bij hun man. In Nederland zijn er veel instanties die kunnen helpen en dat is hier compleet anders. Aangifte bij de politie heeft vaak geen zin omdat die vervolgens vaak zeggen dat je het zelf hebt uitgelokt…. Na zo’n dag leeg ik mijn hoofd met een glas wijn en het feit dat we hebben gedaan wat in ons vermogen ligt geeft me een bepaalde rust in de hele situatie, hoe afschuwelijk het verhaal ook is.

Ber en Annemie zijn inmiddels al ruim een half jaar als vrijwilliger aan het werk bij ons en het zal een gemis zijn als ze in juni weer naar Nederland gaan. Er is meer structuur aangebracht in ons trainingsprogramma en we zijn bezig om onze trainers ook bewuster te maken van bepaalde technieken die we kunnen inzetten om de vrouwen beter te helpen. De komende weken gaan we de toekomstplannen uitwerken en kijken welke stappen we allemaal moeten en kunnen gaan maken.

Op 8 maart was het vrouwendag en dat is hier een officiële feestdag! Annemie kwam met het idee om de vrouwen te trakteren om een verwenmiddagje. Alle vrouwen kregen een handmassage, de nagels werden gelakt en ze kregen een gezichtsbehandeling. Het was een geweldige dag en ze hebben er enorm van genoten! Veel van de vrouwen hebben geen geld om ook maar iets aan hun uiterlijk te besteden en nu werd het ook nog eens door iemand anders gedaan. Natuurlijk mocht de cake ook niet ontbreken op zo’n dag. Ber had het idee om ons logo aan de buitenkant van kantoor te schilderen en ik kan jullie vertellen dat dit bijzonder goed is gelukt! Waar er de afgelopen weken enorm veel regen is gevallen bleef het die donderdag droog en kon iedereen het resultaat bewonderen! Ik zal foto’s toevoegen zodat jullie het resultaat ook kunnen bekijken.

Inmiddels is de datum voor de modeshow ook vastgelegd en op 20 oktober zullen de modellen de creaties van de naaisters uit het project laten zien aan het publiek. We hebben dus de nodige tijd om alles voor te bereiden en dit zal ook nodig zijn. Inmiddels heb ik genoeg ideeën en ben ik begonnen met het schetsen van een paar ontwerpen voor de speciale lijn die er geshowd wordt. In de wijken waar we werken worden veel paperbeads (kraaltjes van papier) gemaakt en deze worden veelal voor sieraden gebruikt. Ik ben op het idee gekomen om er kleding van te gaan maken dus samen met een modeontwerpster proberen we iets nieuws te creëren wat tot op heden in Oeganda nog nooit geshowd is. Het feit dat mijn moeder naaister was en mijn vader meubelmaker werpt nu dan toch zijn creatieve vruchten af haha. Tijdens de modeshow probeer ik ook een aantal vrouwelijke Oegandese artiesten op te laten treden en inmiddels heb ik ook daar weer wat contacten gelegd en ze zijn erg enthousiast over het idee. Het is toch grappig om te zien hoe mijn netwerk zich steeds verder uitbreidt. Door dit netwerk werden we ook benaderd om voor een Engelse organisatie die actief is in het kinderziekenhuis in Jinja babymutsjes te maken. Het gaat om mutsjes voor de prematuur baby’s en alleen in Jinja zijn dit er gemiddeld 35 per maand... Het was een zoektocht om het juiste materiaal te vinden maar het is me gelukt en inmiddels kan de eerste proeforder geleverd worden. Het zou heel fijn zijn als we deze order binnenhalen want ze zullen er gemiddeld 40 per maand afnemen en dit levert voor ons extra inkomsten op. Daarnaast is het een mooi idee dat onze naaisters de baby’s in het ziekenhuis warm kunnen houden door het maken van mustjes!

Sinds februari zijn er ook weer een aantal studenten van het Windesheim Collega uit Zwolle in Oeganda dus af en toe neemt ook dat werk mijn tijd in beslag. De weekenden geniet ik veelal van de rust en mooie uitzichten bij de Nijl en af en toe trakteer ik mezelf op wat extra luxe in Kampala. Na weken van regen schijnt nu even het zonnetje dus ik ga wat vitamine D opdoen en met een boekje in de tuin zitten!

Liefs uit Jinja!