Inmiddels ben ik weer helemaal ingeburgerd in Oeganda en is Nederland letterlijk en figuurlijk weer op een enorme afstand. Wat was ik toe aan vakantie en wat was het fijn om een paar weken op Nederlandse bodem door te brengen. Ik moest letterlijk en figuurlijk even afstand nemen van Oeganda om mijn batterij weer op te laden. Waar ik zo gewend ben aan het leven in een ontwikkelingsland keek ik mijn ogen uit vanaf het moment dat ik arriveerde op Schiphol. Daar mocht ik overigens ook eerst de douanebeambte uitleggen wat ik in Nederland kwam doen. Uhhh, nou ik ben Nederlandse en ik kom tijd doorbrengen met mijn familie en vrienden! De weg naar huis was een safari op zich voor mij. Ik besefte me ineens dat ik zo anders naar Nederland kijk nu. Alles is zo vlak en iedereen houdt zich zo netjes aan de verkeersregels. Nou ja, het feit dat er überhaupt verkeersregels zijn is al heel wat haha. Kort na aankomst was daar de frikadel speciaal waar ik al weken zin in had! Ik kan je zeggen dat dit een van de lekkerste ooit was haha. Wetende dat ik voorheen amper een frikadel at heb ik er in mijn vakantie meerdere malen enorm van genoten.

De eerste dagen in Nederland heb ik eerst de tijd genomen om een beetje bij te tanken en om lekker ouderwets door mijn ouders verzorgd te worden. Een moment waar ik erg naar uit keek was het weekend met Maartje. Al 38 jaar vriendinnen en al jaren vele kilometers van elkaar vandaan. Waar ik normaal gesproken een aantal keren per jaar naar Dublin vloog, vloog Maartje naar Nederland om na lange tijd weer live bij te kletsen en om samen te genieten van een portie bitterballen op een terrasje in Venray!

Niet geheel ontoevallig kon ik mijn bezoek aan Nederland combineren met het Jazz festival in Breda. Ik mocht van Lucille gebruik maken van haar appartementje midden op de Grote markt dus ik had me geen betere slaapplek kunnen bedenken! Het was een druk schema om iedereen te zien maar wat was het fijn om weer even herenigd te zijn. Tussendoor heb ik ook lekker rond kunnen dwalen in de stad waar ik 19 jaar met ontzettend veel plezier heb gewoond. In 1 jaar tijd is er eigenlijk niks maar tegelijkertijd ook zoveel veranderd. Vanaf mijn aankomst in Nederland waren de weergoden me zeer goed gestemd en het zonnetje heeft volop geschenen! Heerlijk om weer een terrasje te kunnen pakken met vriendinnen en om iedereen weer te kunnen spreken zonder de tussenkomst van een telefoon of computer. Ik heb enorm genoten van mijn weekje in Breda en ja, voor mij is en blijft het de leukste stad van Nederland!

Kort voor mijn vertrek naar Nederland werd de hectiek nog even flink opgevoerd toen ik te horen kreeg dat de organisatie waar ik voor werkte er per direct mee zou stoppen. Dit betekende dus dat ik ook geen inkomen meer had en ik niet eens zeker wist wanneer ik weer terug zou kunnen naar Oeganda aangezien ik uiteraard een inkomen nodig heb om terug te kunnen. Na dit onverwachte nieuws kwam er gelukkig heel snel een mail van het Windesheim College in Zwolle met de vraag of ik voor ze wilde gaan werken als Country Manager in Oeganda. Deze kans heb ik uiteraard met 2 handen aangegrepen en na een bezoekje aan Zwolle zijn alle werkzaamheden en voorwaarden duidelijk afgestemd. Vanaf nu werk ik dus rechtstreeks voor de hoge school en ben ik verantwoordelijk voor alle studenten in Oeganda. Gelukkig zijn de werkzaamheden aangepast en zal het minder druk zijn dan voorheen. Het combineren van alle werkzaamheden was namelijk soms nogal een uitdaging en ik wil zoveel mogelijk tijd vrij houden voor het project.

Uiteraard stond er in Nederland een bestuursvergadering op het programma en heb ik een aantal afspraken gehad om bij te praten met de sponsoren. Waar we al enige tijd plannen aan het maken zijn om naaimachines aan te schaffen om uitwasbaar maandverband te maken hebben we een mooie donatie ontvangen om dit plan eindelijk te realiseren. In veel gezinnen is er geen geld om maandverband te kopen en vooral voor meisjes heeft dit grote gevolgen aangezien ze tijdens hun menstruatie niet naar school kunnen. Als alternatief voor maandverband worden er allerlei onhygiënische methodes zoals bananenbladeren of zand gebruikt. Uitwasbaar maandverband wordt hier steeds meer gebruikt en is in verhouding veel goedkoper dan bijvoorbeeld een pakje Always. Een aantal naaisters uit de vorige groep weten hoe ze het maandverband moeten maken en zijn enorm enthousiast. We kunnen de andere vrouwen op deze manier ook meer vaardigheden leren door de aanschaf van de naaimachines dus het is een goede investering. Via een project dat werkt met tienermeiden in de sloppenwijken in Jinja hebben we al een toezegging van een order ontvangen dus we hopen op korte termijn van start te kunnen gaan. Vorige week kwam daar ineens het idee van uitwasbare luiers bij dus de ideeënbus draait hier weer op volle toeren! Luiers zijn hier erg duur en worden zelden gebruikt. Aan de andere kant houdt dit wel in dat kinderen hier veel sneller zindelijk zijn maar ik geef toch echt de voorkeur aan het gebruik van luiers! Ongetwijfeld worden een aantal lezers herinnerd aan hoe dit vroeger ook allemaal gebruikt werd maar in een ontwikkelingsland als Oeganda is het dus nog heel gebruikelijk en soms zelfs bijna een luxe…..

Na bijna 1 maand in Nederland te zijn geweest was het tijd om weer naar huis te gaan. Het afscheid viel me eerlijk gezegd zwaarder dan alle andere keren. Financieel lukt het me helaas niet om vaker naar Nederland te komen dus de eerstvolgende keer dat ik iedereen weer zie is waarschijnlijk in mei 2018…. Eenmaal terug in Oeganda duurde het ook even voordat ik mijn draai weer had gevonden. Waar ik nooit het gevoel heb gehad dat ik heel veel op heb moeten geven was ik me na mijn vakantie ineens heel erg bewust van de vele dingen die ik op heb moeten geven om hier te wonen. De resultaten van ons programma zijn bij sommige vrouwen heel erg zichtbaar en dat heeft me door de eerste weken geholpen. Zo is Ven drukker dan ooit en is ze met kleine stapjes haar bedrijfje steeds verder uit aan het breiden. Toen ik haar de eerste keer sprak woonde haar 2 kinderen bij haar moeder in het binnenland omdat ze financieel niet voor ze kon zorgen. Haar man is omgekomen tijdens de oorlog in het Noorden en dus staat ze er alleen voor. Inmiddels is ze zo gefocused op haar business dat haar kinderen sinds kerst weer bij haar wonen en ze kan weer zelf voor ze zorgen. Lukya is door de leiders van haar spaargroep gevraagd om de andere vrouwen les te geven over hoe je een bedrijf runt omdat ze zagen dat ze steeds meer aan het groeien was en ze steeds meer kon sparen. Een aantal prachtige succesverhalen en ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat ik verschrikkelijk trots ben op deze vrouwen en op wat we met het hele team kunnen bereiken.

In mei zijn we weer gestart met 15 enthousiaste en leergierige vrouwen! Waar het kan worden al een paar kleine aanpassingen gedaan in de bedrijfjes en het blijft mooi om te zien hoe we een verschil kunnen maken door ze te leren hoe je een kasboek bijhoudt. Het is elke keer weer een enorme eyeopener voor de vrouwen en ineens worden ze zich heel erg bewust van wat ze aan het doen zijn en wat er in hun bedrijfje gebeurd. Voor de dossiervorming proberen we hun persoonlijke omstandigheden ook zo goed mogelijk in kaart te brengen en dit levert elke keer weer heftige verhalen op. Ook nu zitten er weer vrouwen in de groep die gevlucht zijn voor de oorlog en die verhalen zijn werkelijk afschuwelijk. Pas later beseffen ze zich dat het niet gewoon is dat er overal lijken liggen en dat er soms dagen geen eten is. Ongelooflijk veel respect heb ik voor deze vrouwen en ik ben elke keer opgelucht dat we een sfeer weten te creëren waarin ze zich veilig voelen om over deze situaties te praten want dat is zeker geen vanzelfsprekendheid. Doordat ze deze verhalen delen kunnen we ze beter begrijpen en wordt duidelijk waarom ze doen zoals ze doen. Gistermiddag was misschien wel het meest heftige verhaal wat ik tot nu toe heb gehoord…. Een van de vrouwen heeft van haar (inmiddels ex-man) haar jongste kind op moeten offeren voor de “hekserij”. Ik weet dat er hier afschuwelijke dingen gebeuren rondom hekserij maar ik kan me maar niet voorstellen hoe het als moeder moet zijn om je kind te moeten offeren want deze kinderen worden op gruwelijke wijze vermoord….. Gelukkig heeft ze per direct haar man verlaten en is ze gevlucht naar Jinja waar ze een nieuw leven is gestart. Ik kan zo nog even doorgaan met verhalen maar ik wilde een aantal voorbeelden noemen om aan te geven waar de vrouwen waar we mee werken mee te maken hebben of hebben gehad. Dit zijn emotioneel zware dagen en dan is er niks lekkerder dan ’s avonds lekker te gaan sporten en om een wijntje te drinken om alles een plekje te geven en om te beseffen dat we door ons programma absoluut een verschil kunnen maken in hun leven.

Aanstaande zondag is het precies 2 jaar geleden dat ik bij de notaris in Breda de oprichtingsakte voor A Woman’s Worth ondertekende dus dit is een bijzonder moment voor mij. Waar ik destijds alleen begon hebben we nu een bestuur in Nederland, een bestuur in Oeganda en 3 mensen in dienst. Genoeg redenen voor een hapje en drankje bij de Nijl dus!

In september zal er een korte documentaire opgenomen worden over het project en hier ben ik ontzettend blij! Dit is me gratis aangeboden en als tegenprestatie geef ik een marketingtraining op het project waar de filmcrew onderdeel van is. Zo blijven er mooie dingen op mijn pad komen en dan ineens besef ik me dat ik dan misschien soms voor mijn gevoel veel op heb moeten geven om hier te kunnen wonen maar ik krijg er zo ontzettend veel onbetaalbare momenten voor terug dat ik al snel weer vrede heb met alles….

Bij deze wil ik iedereen bedanken voor de fijne tijd in Nederland en voor alle support voor het project op allerlei manieren!

Liefs uit een regenachtig Jinja!