Terwijl het soms lijkt dat er hier in een dag toch echt geen 24 uur zitten en ik dus soms tijd tekort kom bedacht ik me ineens dat het hoog tijd werd om iedereen weer een kijkje in mijn Oegandese keuken te laten nemen.

Uiteraard is er weer van alles gebeurd en ik moet zelfs weer even in mijn geheugen graven aangezien er hier elke dag wel iets is wat in Nederland nooit zou gebeuren. Een van de mooiste en meest bijzondere momenten van de afgelopen weken is zonder twijfel de diploma-uitreiking. Wat waren de vrouwen soms zenuwachtig tijdens hun examens en wat waren wij als team soms verbluft over de presentaties. Het was een waar genot om naar hun presentaties te luisteren en om te zien hoe ze zich hebben ontwikkeld in die maanden. Het ene business plan was nog mooier dan het andere en gelukkig zijn ze allemaal binnen de realistische kaders gebleven. Waar de een het zweet op het voorhoofd kreeg van onze vragen kon de ander zonder enige twijfel alles uitleggen en onderbouwen. Bedenkend dat de meeste van deze vrouwen nog nooit in hun leven een presentatie of iets dergelijks hebben gegeven was het voor ons allemaal een bijzondere ervaring. Een feest is hier geen feest als er geen eten bij is dus er is welgeteld een uur gediscussieerd over wat er precies op tafel moest komen en hoeveel we wel niet nodig hadden. Op de dag van de diploma uitreiking stonden de vrouwen om 8 uur klaar om te beginnen met koken. Het was een geweldige ochtend en ik zou willen dat ik iedereen even mee had kunnen laten kijken. Zonder dat er iemand de leiding neemt weet iedereen precies wat ze moet doen en terwijl de kip in de pan gaat zitten de andere vrouwen al kletsend en lachend de groenten te snijden. Het gaat steeds lekkerder ruiken en dan is het tijd om naar huis te gaan en om ons op te frissen en om te kleden. Speciaal voor deze gelegenheid heeft Vicky, onze social worker, een jurk voor me ontworpen. Behalve een goede social worker is ze namelijk ook afgestudeerd in fashion design. Waar de vrouwen me kennen als “madam Susan” in een jeans wisten ze dan ook niet wat ze zagen en iedereen zag er tip top uit! Ook de kinderen van Ernest (die bij ons op het compound wonen) werden opgedoft en “tante Susan” kreeg ineens nog meer aanzien aangezien ik de mevrouw was die de hele tijd door de microfoon stond te praten. We moesten dit jaar een zaal huren voor de uitreiking omdat er teveel vrouwen waren om het op het terrein van ons kantoor te doen zoals vorig jaar. Geheel onverwachts waren alle hoogwaardigheidsbekleders uit de buurt er ook en dit terwijl we ze geen geld hebben gegeven (iets wat hier gebruikelijk is ivm corruptie maar ik weiger daar aan mee te werken). Na wat officiële bedankwoorden hebben we aan 15 van de 17 vrouwen een diploma mogen overhandigen!! Een geweldig resultaat en de 2 vrouwen die het niet hebben gehaald hebben alsnog de mogelijkheid om een herexamen te doen. Na mooie woorden van de wijkhoofden (die ik toch wat minder serieus neem aangezien ze nou niet echt betrokken zijn bij ons werk) kwamen de bedankwoorden van de vrouwen. Met kippenvel op mijn armen en een brok in mijn keel stond ik de meest mooie woorden in ontvangst te nemen. Zelfs mijn Oegandese vrienden waren erg onder de indruk van de band die we met de vrouwen hebben en de impact van ons werk. Een mooiere bekroning op ons werk is er niet en het was in vele opzichten een topdag!!

Na deze hectische periode was het tijd om even een beetje op adem te komen. Het hebben van 2 banen die eigenlijk allebei 24/7 doorgaan vergt veel en ondanks dat ik ze beide erg leuk vind was mijn batterij een beetje op. Met een goede vriend ben ik een paar dagen naar Bwindi gegaan. De plek waar het in mei 2013 allemaal begon met mijn zoektocht naar de gorilla’s. Er hangt daar iets magisch in de lucht en het is voor mij nog steeds een van de meest rustgevende plekken waar ik ooit geweest ben. Dankzij Bella sliepen we in een lodge met een adembenemend uitzicht over het regenwoud waar de gorilla’s leven. Het is er doodstil, de lucht schoner dan schoon en ’s nachts is het kouder dan koud….. Ik heb genoten van het uitzicht, de rust, het niet bereikbaar zijn, het heerlijke eten en een goed glas wijn. Abramz heeft de gorillatracking gedaan en zijn eerste reactie was: nu snap ik waarom je dit nooit aan mij uit kon leggen! Dit is een waanzinnige ervaring! Missie geslaagd dus en na een paar dagen zijn we weer terug gereden naar de drukte van Kampala.

Een dag voor mijn vertrek naar Bwindi brak mijn hart in vele stukjes. Ik ging met Ernest de wekelijkse huisbezoeken doen en eenmaal aangekomen bij de markt was het een grote drukte. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat de marktkraam van Ruth in vlammen op was gegaan…. In totaal waren er 6 bedrijfjes afgebrand. De brand was veroorzaakt door een ontplofte telefoonbatterij die in de kraam van haar buurvrouw aan het opladen was. Toen Ruth ons zag en onze blikken elkaar kruisten wisten we allebei dat er even geen woorden nodig waren maar dat blikken meer dan genoeg zeiden. Een dag voor de brand heb ik een lang gesprek met haar gehad over de financiële problemen die ze heeft en we hebben daar waar we konden advies gegeven. In 1 klap was ze nu haar hele business kwijt en uiteraard heeft ze geen geld om opnieuw te beginnen. Ruth is een hardwerkende vrouw en probeert de eindjes zo goed mogelijk aan elkaar te knopen en ze is vanaf het begin af aan bij ons project betrokken. Ik zei dat ik na ging denken hoe ik haar kon helpen en na een bericht op Facebook kwamen er geweldige en hartverwarmende reacties binnen. Al snel was duidelijk dat we Ruth konden helpen. Morgen ga ik met Kenneth en Ernest al het materiaal kopen zodat na allerlei toestanden ze nu dan echt opnieuw kan beginnen. Iedereen die heeft geholpen bij deze nogmaals HEEL erg bedankt! Terwijl ik probeerde uit te leggen dat het geld niet van mij komt maar van familie en vrienden uit Nederland heeft Ruth mij inmiddels volledig heilig verklaard haha. Met het geld wat we over houden van de donaties maken we een soort noodpotje voor dit soort gevallen zodat we de vrouwen indien nodig een helpende hand kunnen bieden.

We zijn momenteel druk bezig met het werven van vrouwen voor de nieuwe groep en binnen een paar weken hopen we van start te gaan met de 3^e groep! De verhalen zijn soms erg heftig en tijdens deze gesprekken blijkt maar weer hoe hard ons werk nodig is. Gisteren was het spitsuur en hebben we zelfs een wachtruimte in moeten richten! Het zijn soms lange en intensieve dagen maar het is het allemaal waard! Onlangs hebben we ook een teamdag georganiseerd en ook hier moest er weer een kip in de pan haha. Na een heerlijke maaltijd ging het team met mij de uitdaging aan om mens erger je niet te doen. Ze zeggen dat een gewaarschuwd mens voor 10 telt maar daar hadden ze geen boodschap aan. Susan kon immers nooit zo goed zijn in mens erger je niet dan ze zelf dacht…. Tja, dat hebben ze geweten en na enorme frustraties bij iedereen ging ik er alsnog met de winst vandoor. Inmiddels is er al een vervolg aangevraagd en willen ze graag de strijd nog een keer aangaan.

Terwijl ik eindelijk de aanvraag kan gaan doen voor mijn werkvergunning moest ik toch nog heel even het land uit voor een nieuw visum. De grens met Kenia is hier ongeveer 2 uur rijden vandaan dus ik ging op Goede Vrijdag vol goede moed op pad. Ik wist dat het lastig ging worden maar ik ben hier inmiddels wel wat gewend…. Bij de grens aangekomen moest ik eerst in de rij om mijn zogenaamde exit stempel te krijgen. Ik moest gelijk apart gaan zitten in een kantoortje en toen begon het vragenvuur want mijn visum was al een paar dagen verlopen maar volgens het kantoor in Kampala gaf dit absoluut geen problemen bij het verlaten van het land…. Om een lang verhaal kort te maken; er moest geld op tafel komen. We begonnen met $700 en na goed onderhandelen ben ik geëindigd op $80 dus dat is een mooi resultaat en het blijkt maar weer dat ik de kunst van het onderhandelen goed onder de knie heb hier haha. We moesten een paar uur in Kenia blijven en zouden daarna gewoon weer terug kunnen naar Oeganda want ik had de officier inmiddels al omgekocht dus dit was alvast geregeld. Nadat we de grens overliepen was het een enorme drukte en in ineens sloeg te stemming in Kenia om en braken de rellen uit. Mijn chauffeur greep me bij mijn arm en riep: Susan, rennen!!! In alle chaos en paniek zijn we letterlijk teruggerend naar Oeganda! Het was overduidelijk dat ik die dag niet meer naar Kenia wilde gaan want in verband met de verkiezingen zouden er de hele dag rellen zijn. Kenianen staan bekend om hun agressieve gedrag tijdens dit soort omstandigheden en dus zullen de komende maanden in Kenia iets minder goed verlopen dan de verkiezingstijd in Oeganda vorig jaar die ook niet zonder slag of stoot voorbij ging. Al met al stond ik dus binnen een paar minuten weer op Oegandese bodem en begrepen ze maar al te goed dat ik als blanke niet de grens over wilde gaan. Mijn single entry visa werd omgezet in een multiple entry aangezien de mevrouw van de douane het verschrikkelijk vond dat ik nu zo’n negatief beeld had van haar land en of ik toch echt een keer terug wilde komen…. Bedankt maar misschien toch maar een ander keertje….

Na een hectische en emotioneel soms pittig jaar is het op 16 mei tijd om voor een paar weken naar Nederland te gaan. De afgelopen tijd ben ik meerdere malen ziek geweest en het is dus tijd om even in een andere (en vooral schone) omgeving mijn batterij weer op te laden. Ik kijk er enorm naar uit om iedereen weer te zien en om te genieten van oer-Hollandse lekkernijen en natuurlijk staat een bezoek aan de HEMA hoog op het verlanglijstje haha. Even geen verantwoordelijkheden als Founding Director of Country Manager maar tijd voor mezelf en quality time met mijn familie en vrienden!

Voor nu een groet uit Jinja en tot snel in Nederland!!