Terwijl ik mijn kopje koffie drink regent het en geniet ik van een bijna Hollandse ‘druilerige’ ochtend. De stroopwafels die ik had gekregen zijn inmiddels op maar sinds kort zijn er speculaasjes verkrijgbaar in Jinja dus koffie met een koekje gaat ook in Oeganda gewoon door! De afgelopen dagen was het wederom bijzonder warm en tegelijkertijd kreeg ik vele foto’s uit een met sneeuw bedekt Nederland. Goh, wat had ik graag heel even met mijn hoofd in de sneeuw willen zitten. Inderdaad, heeeeel even. De afgelopen weken zijn erg druk geweest en over een paar dagen is het tijd om de eerste 11 studenten van Eye4Africa te verwelkomen en begeleiden op de diverse projecten. Waar het me soms de nodige stress heeft bezorgd ben ik ontzettend blij met de geweldige stageopdrachten die ik voor ze heb kunnen regelen. Het leuke aan mijn nieuwe baan is dat ik diverse projecten mag bezoeken en een kijkje in hun keuken mag nemen. Zo was ik vorige week met mijn collega Anna op bezoek bij een project in Kampala waar ik bijna jaloers van werd. Midden in een van de sloppenwijken van Kampala is een trainingscentrum waar ze voornamelijk jongvolwassenen diverse vaardigheden leren. In dit soort wijken zijn er veel tienermoeders en zo hebben ze op het project zelfs een kinderopvang zodat de moeders de cursussen kunnen volgen. Een lokaal voor naailes, ICT, secretaresseopleiding, kapster, het was er allemaal. Ooit hoop ik dat we voor A Woman’s Worth ook iets dergelijks op kunnen zetten. Uiteraard is dit een 10-jaren plan maar hoe bijzonder is het als je mensen met een vrijwel uitzichtloze toekomst weer hoop en een plekje in de maatschappij kunt geven door ze vaardigheden aan te leren waarmee ze zelf verder kunnen. Genoeg plannen dus maar voor nu richten we ons eerst maar eens even op de huidige groep vrouwen die over 2 weken examen gaat doen. Waar sommige al zenuwachtig worden bij het idee zijn andere druk bezig om hun business plan verder uit te werken. Ineens bekroop mij het idee dat we ze straks weer los moeten laten en alleen nog follow up bezoeken doen. Het blijft bizar wat voor sterke band je met de vrouwen op kunt bouwen in een korte tijd. De verhalen zijn soms zo ontzettend persoonlijk en heftig dat het ergens ook weer vanzelfsprekend is. We blijven ze uiteraard volgen en inmiddels komen er ook al aanmeldingen binnen voor de nieuwe groep. De diploma-uitreiking is op 11 maart, Internationale Vrouwendag. Toen ik ze dat afgelopen vrijdag vertelde gingen ze helemaal door het dolle heen. Uiteraard daarbij zeggende dat ik toch echt hoop dat iedereen zal slagen en ik enorm trots en vereerd zal zijn om op een dag die in het teken van vrouwen staat de diploma’s uit mag reiken. Anders dan in Nederland is Internationale Vrouwendag namelijk een officiële feestdag hier dus het leek ons een mooie en passende dag voor de uitreiking. Een feest is geen feest in Oeganda zonder eten dus niet elke kip zal het overleven tijdens vrouwendag haha.

Op 5 januari mocht ik weer naar Entebbe en dit keer om Karin van het vliegveld te halen! Ze had 3 weken onbetaald verlof opgenomen om Oeganda te kunnen ervaren en uiteraard om het project te bezoeken. Het was ontzettend fijn haar alles te laten zien. Als snel begreep ze waarom ik ben geëmigreerd en waarom ik zoveel voldoening uit mijn werk haal, Susan jij hoort hier gewoon. Hoe graag ik het ook wil en hoe hard ik het ook probeer, het blijft moeilijk om het leven hier uit te leggen. Het was voor het team uiteraard ook heel leuk om haar te ontmoeten aangezien Karin en Diana de bestuursleden zijn die in Nederland ook de nodige werkzaamheden voor A Woman’s Worth verrichten. De vrouwen vinden het elke keer weer leuk om bezoekers te ontvangen en Karin werd dan ook met open armen ontvangen, bij de vrouwen thuis en tijdens de trainingen. Natuurlijk hebben we ook genoten van mooie zonsondergangen, weg zitten dromen bij de Nijl en onze voetjes van de vloer gedaan tijdens een avondje stappen. Ze heeft een kijkje kunnen nemen in het leven hier en dat is een unieke ervaring aangezien je dit normaal gesproken als toerist zijnde natuurlijk nooit zo kunt beleven. Vol indrukken, ervaringen, cadeautjes en spullen voor de verkoop in Nederland is Karin inmiddels weer terug in Nederland en zal het voor haar een stuk gemakkelijker zijn om ons werk te omschrijven. Bij deze nogmaals bedankt voor de leuke tijd en alle moeite die je voor het project doet Karin!

We proberen de vrouwen steeds meer te stimuleren om creatiever en innovatiever te zijn en dus wordt ons assortiment steeds verder uitgebreid. Inmiddels is ze ook heel duidelijk geworden dat het mij niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit gaat. Waar ze me soms vreemd aankijken als ik een nieuw idee heb voor een ontwerp zijn ze verbaasd als het me lukt om vrijwel meteen een afzetmarkt voor de producten te vinden. Inmiddels worden de producten ook in een andere winkel in Jinja verkocht en hebben we nu 2 vaste verkooppunten! Het is leuk dat ook steeds meer mensen hier onze producten herkennen en ik ben dan ook ineens “de vrouw van dat project waar ze zulke mooie spullen maken”. Geen verkeerde bijnaam lijkt me zo! Inmiddels is er ook een samenwerking tot stand gekomen met 2 vrienden uit Kampala. Ik help hun om hun producten (vooral de schattige babyschoentjes) beter in de markt te zetten en Robert en Celia zijn vorige week naar Jinja gekomen om de vrouwen gratis een training te geven om nieuwe producten te maken. Hetzelfde doe ik ook nog steeds met Bella en zo ben ik inmiddels ook een soort van bedrijfsadviseur geworden hier haha. Het is geweldig om te zien hoe haar bedrijf zich aan het ontwikkelen is en hoe ze zich staande houdt in het traditionele mannenwereldje. Ze concurreert momenteel met de grote internationale touroperators! We kunnen samen de grootste lol hebben als je de gezichten ziet van sommige mannelijke chauffeurs als ze een vrouw achter het stuur zien zitten tijdens een safari!

In december zijn we gestart met onze eerste crowdfunding campagne. Het streven was om € 5.555 op te halen om zo de kosten voor 2017 te kunnen dekken. Een uitdagend bedrag maar vol trots kunnen we melden dat we in totaal € 4.000 hebben mogen ontvangen! Een geweldig resultaat en dit is vooral gelukt dankzij rechtstreekse donaties. Natuurlijk willen we namens het team iedereen nogmaals heel erg bedanken! Het neemt niet weg dat we nog een resterend bedrag nodig hebben maar we kunnen in ieder geval ons werk voorlopig voortzetten! Webale nyo!! Oftewel, dank je wel!

Waar ik gisteren in de ochtend tijdens de bedrijfsbezoeken heen en weer werd geslingerd qua emoties bereikte dit in de middag een hoogtepunt. Saida is een vrouw uit de eerste groep en ik weet dat menigeen van jullie een tas thuis heeft liggen die door haar is gemaakt. Al een tijdje hebben we het idee dat het niet goed gaat en in de middag besluit ik met Vicky om bij haar langs te gaan voor een gesprek. Saida is gescheiden van de vader van haar zoontje en heeft met haar huidige man vorig jaar een dochtertje gekregen. Na de nodige prietpraat probeer ik het gesprek om te draaien en stel ik de vraag hoe het met haar zoontje is. Haar hele houding veranderd en ze draait haar gezicht weg en zegt: goed! Alle alarmbellen gaan af en ik vraag of ze het zeker weet…. Nee madam Susan, ik weet eigenlijk niet hoe het met hem gaat. Zijn vader heeft hem vorig jaar april opgehaald en sinds die tijd is hij onbereikbaar. Mijn hart breekt ter plekke. Ik ben geen moeder maar ik kan me uiteraard voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn dat je niet weet waar je kind is en of hij überhaupt nog leeft. Kinderhandel komt hier momenteel helaas heel veel voor en ik durf er niet eens aan te denken. We gaan kijken of we op de een of andere manier de vader van het kind kunnen traceren maar dit gaat een heel traject worden. Ik vroeg waarom ze dit niet eerder had verteld en ze zei; je hebt al zoveel voor me gedaan en ik schaam me er zo voor…. Mijn volgende vraag was hoe het met haar huidige huwelijk ging aangezien ik weet dat ook dit geen gelukkig huwelijk is. Zoals verwacht gaat het niet goed en nadat we haar al meerdere malen hebben geadviseerd om voor zichzelf te gaan kiezen lijkt het nu meer dan ooit tot haar door te dringen. We hebben haar vorig jaar niet alles uitbetaald omdat we wisten dat ze het direct aan haar man moest geven. Ze heeft dus nog een extra spaarpotje bij ons wat ze nu heel hard kan gebruiken om samen met haar dochter een nieuw leven te starten. Zoals vele mannen neemt ook haar man niet de verantwoordelijkheid voor zijn dochter. Zo mag ze ook niet over haar zoontje praten want die man moest zich maar gelukkig prijzen want hij had tenminste een zoon en aan hem had ze ‘slechts’ een dochter gegeven…. Daar zaten we dan, Saida, Vicky en ik. Op een betonnen muurtje voor ons uit te staren en wetende dat dit soort uitspraken geen uitzondering zijn. Alle 3 met onze eigen emoties en eigen verhalen. Terwijl bijna alle emoties bij mij de revue passeerde was het misschien wel dankbaarheid wat overheerste. Blij dat ik naar Oeganda ben gekomen en blij dat ik A Woman’s Worth ben gestart maar bovenal dankbaar voor het feit dat ze ons in vertrouwen neemt aangezien ze dit geheim al bijna een jaar bij zich draagt…..

Na een dag als gisteren neem ik ’s avonds thuis een wijntje en overdenk ik alles nog eens even. Hoe we toch ook zo verschrikkelijk kunnen lachen met de vrouwen en hoe we soms ook letterlijk met de tranen in onze ogen zitten. De mooiste baan die ik ook heb gehad en waarin een lach en een traan zo ontzettend dicht bij elkaar liggen. Ik ben vooral ook trots op alles wat we met hele team in Oeganda en Nederland bereikt hebben tot nu toe en ik kijk uit naar alle ontwikkelingen verder dit jaar!

Volgens mij is het in het Zuiden van Nederland bijna tijd voor de polonaise dus ik wens iedereen alvast heel veel plezier!!

Liefs uit Jinja!