Hallo allemaal,

Na de nodige avonturen en ontwikkelingen is het weer tijd voor een update uit Oeganda!

Inmiddels zijn we het trainingsprogramma gestart met 17 enthousiaste vrouwen! We willen eigenlijk maximaal 15 vrouwen per groep om de kwaliteit te kunnen waarborgen en we gaan er stiekem vanuit dat er toch wel weer een aantal vrouwen zullen afvallen. Aangezien we al een wachtlijst hebben voor volgend jaar hebben we besloten om met 17 vrouwen van start te gaan. Tot op heden zijn ze bij alle trainingen aanwezig geweest en lijken ze vanaf het begin af aan erg betrokken. We hebben bij deze groep de verplichtingen en verwachtingen ook erg duidelijk gemaakt dus dat lijkt voorlopig goed te werken. Aangezien we nu dus erg veel bedrijfjes moeten bezoeken hebben we een schema gemaakt en dus weten de vrouwen wanneer ze ons kunnen verwachten. De vrouwen zijn daardoor ook op scherp gezet en zo worden wij er weleens aan herinnerd dat we een beetje te laat zijn. Inderdaad, een Oegandees die tegen een blanke zegt dat ze te laat is…… ik kan dan niet anders dan hardop lachen en ze gelijk geven want op tijd komen is immers iets waar we ze meerdere malen voor gewaarschuwd hebben. Stuk voor stuk zijn ze enthousiast en ontzettend leergierig. Na veel ellende hebben ze de kans op een betere toekomst met beide handen aangegrepen. De persoonlijke verhalen grijpen mij soms enorm aan en ik ben blij en dankbaar dat we iets voor ze kunnen betekenen. Waar ik tijdens de bezoeken een van de vrouwen spreek die de zorg heeft voor haar 10 kinderen, 2 kleinkinderen en nog haar eigen moeder weet ik soms ook niet waar we moeten beginnen. Hoe kan een vrouw elke dag maar door blijven vechten terwijl je 6 broers en zussen, 4 mannen en een kleinkind hebt verloren? Dan ben je alleenstaande moeder in een ontwikkelingsland als Oeganda, wat doe je dan? Je blijft doorvechten want opgeven is hier geen optie. Ik kan bijna niet omschrijven hoeveel respect ik heb voor deze vrouwen en hoe ik hun doorzettingsvermogen bewonder. Een nee, klagen heeft geen zin en dat doen ze dan ook niet. Goh, wat zouden veel Nederlanders hier een wijze les uit kunnen leren. Momenteel ligt de nadruk vooral op het in kaart brengen van de huidige situatie zodat we vanuit daar verder kunnen. Het feit dat we orde scheppen in een chaos is al een verandering voor veel vrouwen en zo laten we ze nadenken over zaken waar ze normaal gesproken niet mee bezig zijn.

Waar we eerst werkte met vrouwen uit 1 wijk hebben we inmiddels deelneemster uit 5 verschillende wijken! Het nieuws heeft zich duidelijk verspreidt en voor de samenstelling van de groep is het uiteraard een mooie ontwikkeling. Een van onze doelen is dus behaald aangezien we graag meerdere wijken wilden betrekken in ons programma. Veel van de huidige deelneemsters wonen in de sloppenwijk en vooral tijdens de wekelijkse bezoeken besef ik me maar al te goed wat voor impact ons werk heeft en wat het kan doen op de langere termijn. Waar ik als blanke uiterst goed in de gaten worden gehouden en wat ik met mijn project allemaal kom doen raken ze steeds meer aan ons gewend. Waar geweld aan de orde van de dag is en moord ook regelmatig voorkomt heb ik me wonderbaarlijk genoeg nog nooit onveilig gevoeld in de sloppenwijken. Ik ben uiteraard redelijk wat gewend tegenwoordig en ze hebben dat snel genoeg in de gaten. Dat neemt niet weg dat we alert moeten blijven want het werk in dit soort wijken is uiterst gevoelig. Tijdens de bezoeken schuift er ook weleens een zus, buurvrouw of vriendin aan om kenbaar te maken dat ze ook wel geïnteresseerd is in ons programma. Een heel mooi compliment voor ons team en het geeft aan dat er nog heeel veel werk te doen is!

3 weken geleden was het dan zover en kon ik eindelijk mijn ouders van het vliegveld ophalen. Terwijl ik me soms afvroeg wie er enthousiaster was over hun komst, ik of de vrouwen, zijn mijn ouders hier onthaald als een koninklijk echtpaar! Na een dagje acclimatiseren zijn we de vrouwen uit de eerste groep gaan bezoeken en vooral mijn moeder werd bijna fijngeknepen! Wat hadden ze hier lang op gewacht! Weken lang heb ik tegen de vrouwen moeten zeggen wanneer ze kwamen en ineens was het zover! Sommige waren half beduusd en wisten ineens niet meer wat ze allemaal wilde zeggen haha. Geweldig om te zien! Uiteraard moesten mijn ouders ook kennismaken met de Oegandese keuken en zijn we rijst met bonen gaan eten in het restaurant van een van de vrouwen. Ik denk dat mijn moeder het geen 2^e keer meer zal doen maar het idee dat ze ineens in een lokaal restaurantje in een achterstandswijk midden in Afrika rijst en bonen zaten te eten was al een ervaring op zich. Het werd nog iets mooier toen Ruth (een vrouw uit de eerste groep) geld aan mij gaf zodat ik mijn ouders kon trakteren op een drankje tijdens het eten. Wetende dat dit bedrag ongeveer de winst was van de vorige dag maakte het voor mij extra bijzonder. Toen ik mijn ouders de volgende dag meenam naar de peuter/kleuterschool van Nuru (vrouw uit de 2^e groep) werden ze omver gerend door de enthousiaste kinderen en dit keer was vooral mijn vader met dat grijze haar op zijn armen een attractie. Om alles te laten bezinken heb ik mijn ouders de dag erna getrakteerd op een van de mooiste plekken hier in de buurt met een onbetaalbaar mooi uitzicht op de Nijl. Een voorproefje voor de dagen erna omdat de safari op de planning stond. Aangezien ik mijn ouders niet op een boda door Oeganda kon laten gaan heb ik een auto gehuurd en voor mij was het dus de eerste keer om in het idiote Oegandese verkeer deel te nemen in een auto waar voor mij het stuur aan de verkeerde kant zit. Al snel had ik alles onder controle en ik denk dat ik vanaf nu moet wennen aan het Nederlandse verkeer. Voordat we op safari gingen zijn we nog een dagje in Kampala geweest aangezien ik een sollicitatie had. Hierover volgt de volgende keer meer aangezien ik helaas nog niks kan zeggen. Voor mijn ouders ook een ervaring op zich want Kampala is de meest chaotische stad qua verkeer die ik ooit heb gezien. Vrijdagochtend kwam Bella ons bij het hotel ophalen met haar eigen Land Cruiser en dus kon de safari beginnen! Voor mij was het 3,5 jaar geleden dat ik voor het laatst op safari was geweest en ik keek er dus ook erg naar uit. Na uren door diverse landschappen te hebben gereden kwamen we aan het einde van de middag aan bij de lodge waar we 2 nachten zouden slapen. Een mooie locatie met een geweldig uitzicht over de Nijl. Het was voor mij heel leuk en bijzonder om weer met Bella op reis te zijn aangezien zij de eerste Oegandese vrouw is die ik heb ontmoet. Ze voelde zich enorm vereerd dat ze mijn ouders haar (en inmiddels ook mijn) land mocht laten zien! Waar Bella niet kon wachten om het gezicht van mijn ouders te zien zodra we de eerste olifant zouden zien klonk er niet veel later vanaf de achterbank in koor: jeeeetje, die zijn groot!! Ja, Afrikaanse olifanten zijn een tikkeltje groter dan de Aziatische die veelal in dierentuinen te vinden zijn. Aangezien we zo vroeg mogelijk het park in wilde gaan om te genieten van een prachtige zonsopgang en omdat veel dieren rond deze tijd erg actief zijn doken we vroeg in bed. Na een korte nacht was het tijd om pad te gaan en al snel stonden we oog in oog met een grote groep olifanten. Het mannetje (nou ja, zo klein was hij niet) stond midden op de weg om de kudde te bewaken en om ons op voldoende afstand te houden. Het is mooi om te zien hoe de taken in zo’n groep verdeeld zijn. Even verderop werden we getrakteerd op giraffen, buffels, (roof) vogels, Oegandese kobs, waterbokken, een python, wilde zwijnen, apen en nog meer olifanten. Het blijft bizar hoe ontzettend dichtbij je bij deze dieren kunt komen en het lijkt dan ook alsof je in een documentaire van National Geographic bent beland. In de middag stond er een boottocht over de Nijl op het programma die ons naar de bekende Murchison watervallen zou brengen. Een mooie tocht met ontelbaar veel nijlpaarden, vogels, waterbuffels en ook de krokodillen ontbraken uiteraard niet. Na ons bezoek aan de watervallen ontbrak de leeuw nog op ons lijstje en Bella was vastberaden om deze nog aan de lijst toe te voegen! Onderweg kwamen we een andere auto tegen die samen met een ranger van het park ging zoeken en we mochten de auto volgen. Na een tijdje rond te hebben gereden en gezocht te hebben werd het wachten beloond met 2 volwassen leeuwen die lagen te relaxen. Op slechts een paar meter afstand hebben mijn ouders dus ook de Leeuwenkoning kunnen bewonderen. Een mooie afsluiting van een indrukwekkende dag! De volgende dag stond de lange rit naar Jinja op het programma en op de terugweg zijn we gestopt bij de neushoorns. Helaas leven er in Oeganda geen wilde neushoorns meer maar middels een fokprogramma is er inmiddels een groep van 18 neushoorns gevormd. Na een korte wandeltocht stonden we daar oog in oog met een van de gevaarlijkste dieren ter wereld. Een groep van 6 neushoorns lag te relaxen in het gras. In verband met stroperij worden ze 24 uur per dag bewaakt en worden ze dus constant door rangers gevolgd.

Helaas eindigde onze safari in een ziekenhuis in Kampala toen mama onderweg ineens heel ziek werd. Veel drinken is hier net als het gebruiken van zout een absolute must. Waar alles leek op uitdrogingsverschijnselen werd dit op de op eerste hulp van een internationaal ziekenhuis ook bevestigd. Daar zaten we dan, midden in de nacht in een ziekenhuis in Oeganda. Gelukkig waren we in beter ziekenhuis dan waar ik destijds ben geweest dus ik had alle vertrouwen in de doktoren. Ik heb de hele nacht naast mama gezeten en papa is door Bella naar een hotel gebracht zodat hij in ieder geval even kon slapen. Gelukkig knapte mama snel op en konden we de volgende middag weer naar huis. Met een recept op zak gingen we naar Jinja en eenmaal bij de apotheek bleek het medicijn alleen in Kampala verkrijgbaar te zijn. Ineens besef je je dan weer hoe idioot dingen hier soms zijn geregeld en dat het dus absoluut geen vanzelfsprekendheid is dat je de voorgeschreven medicijnen overal kunt krijgen. De volgende ochtend heb ik dus een chauffeur naar Kampala moeten sturen zodat mama ’s middags eindelijk het juiste medicijn had. Tja, ook dit is onderdeel van “welkom in Oeganda”.

De laatste dagen hebben we het maar rustig aan gedaan zodat mijn ouders goed konden herstellen voor de terugreis. Zo hebben we genoten van het uitzicht over het Victoriameer en hebben we de “source of the Nile” bezocht aangezien de Nijl in Jinja ontspringt. Op vrijdag stond er nog een trainingsdag op het programma en ik had de vrouwen gevraagd om hun artikelen mee te nemen zodat we kunnen kijken of er in Nederland een markt voor is. Dit was uiteraard een groot succes en mama is vervolgens volgehangen met kettingen die ze kreeg als afscheidscadeau.

Na 2 weken was het tijd om afscheid te nemen en om mijn ouders weer naar het vliegveld in Entebbe te brengen. Voor mij was het ontzettend belangrijk dat ze alles hebben gezien en begrijpen waarom ik naar Oeganda ben verhuisd. Ze hebben een kijkje mogen nemen in mijn leventje hier en naast het bezoeken van het project ook mijn vrienden ontmoet en plaatsen bezocht waar ik vaak kom. Het werd mijn ouders al snel duidelijk dat ik na al die jaren veel mensen ken en dus niet zonder “Susan, how are you”? over straat kan. Afscheid nemen is nooit leuk en zeker niet als je niet weet wanneer je elkaar weer gaat zien. Ik hoop uiteraard volgend jaar naar Nederland te kunnen komen maar dit hangt vooral af van de financiën.

Liefs uit een warm en zonnig Jinja!