Hallo allemaal,

Terwijl ik normaal bijna zwetend mijn update schrijf zit ik momenteel met een trui aan op de bank en ben ik heel blij met mijn ontzettend lelijke pantoffels! Inderdaad, ik woon in Oeganda! Ook hier doet de herfst zijn intrede en ik ben blijkbaar ook niks meer gewend qua temperatuur.

Een paar weken geleden werden we ineens opgeschrikt door een aardbeving. Terwijl ik me eerst afvroeg wat voor beest zich in mijn kledingkast had verstopt en met de deur zat te rammelen besefte ik me ineens dat het hele huis stond te trillen en dus ben ik snel naar buiten gegaan. Aangezien het episch centrum net over de grens in Tanzania lag viel het gelukkig allemaal nog mee maar ineens ga je jezelf wel afvragen hoe stevig hier alles nou eigenlijk gebouwd wordt. De natuur lijkt überhaupt regelmatig in opstand te komen de laatste tijd. Het regent af en toe zo ontzettend veel dat een overstroming eerder regel is dan uitzondering. Vooral in Kampala (wat op heuvels is gebouwd) zijn wegen dan niet meer begaanbaar en veranderd alles in een grote Afrikaanse modderstroom. Tijdens deze buien staat het leven stil en als het droog is komt alles weer langzaam op gang en gaan we weer over op de orde van de dag. En klagen over de slechte wegen? Nee, dat klagen is hier eerder een uitzondering dan een regel….

Geheel onverwachts zag ik 2 weken geleden Aisha en haar moeder aan op de markt. Het is 9 maanden geleden dat we haar aantroffen met haar zwart geblakerde huid door de brandwonden. Terwijl de artsen haar destijds al hadden opgegeven besloten we om de behandeling door te zetten en dit bleek de enige juiste keuze te zijn geweest. Het is onbeschrijfelijk wat er allemaal door me heen ging. Er stond ineens een flinke glimlachende meid voor mijn neus en ik herkende haar dus in eerste instantie niet eens! De wonden zijn redelijk goed hersteld en na alle pijn en tranen van vorig jaar is haar glimlach nu een prachtig cadeau!

De afgelopen weken heeft het hele team hard gewerkt en momenteel vinden de allerlaatste interviews plaats voor de selectie voor de 2^e groep. Wederom soms confronterende verhalen maar dat maakt het werk juist zo bijzonder. Er komen zich momenteel zelfs vrouwen op kantoor melden dus we krijgen steeds meer bekendheid. De vrouwen hebben een hoger opleidingsniveau ten opzichte van de eerste groep en het soort bedrijf varieert ook. Het hogere opleidingsniveau houdt in dat de meeste in ieder geval de basisschool hebben afgerond. Dit was bij de eerste groep zeer zeker niet het geval en uiteraard zorgde dit voor extra uitdagingen aangezien niet iedereen in staat was om te lezen en schrijven. We gaan kijken of we eventueel een soort van voorprogramma kunnen starten voor de laag of ongeschoolde vrouwen zodat ze eventueel bij de 3^e groep kunnen aansluiten. Uit ervaring is gebleken dat als ze echt graag iets willen leren dat het ze uiteindelijk toch lukt. Uiteraard bezoeken we de vrouwen uit de eerste groep ook nog regelmatig en het is mooi om te zien hoe ze stap voor stap aan het uitbreiden zijn. Zo heeft Penninah nu 10 zitplaatsen in haar restaurant ten opzichte van 6 toen we begonnen. Ze zijn veel bewuster bezig met alles en hebben ook een soort van voorbeeldfunctie in de wijk gekregen. Het zien groeien en ontwikkelen van de vrouwen geeft me enorm veel energie en voldoening. Nog steeds word ik begroet met een innige omhelzing en zijn ze ons ontzettend dankbaar.

De samenstelling van het team is ook veranderd en zo hebben we afscheid moeten nemen van Stella. Dit was een moeilijke beslissing aangezien ik haar al 3 jaar ken en ook haar persoonlijke situatie weet maar we konden niet voldoende op haar bouwen en dus moest ik privé van werk gaan scheiden en de keuze maken om haar te ontslaan. Tja, ook dit soort beslissingen horen bij mijn werk vanaf nu. Ter uitbreiding hebben we een vacature opengezet voor een vrouwelijke Oegandese maatschappelijk werkster en hier hebben we een aantal reacties op gehad. Een van de sollicitanten, Victoria, ken ik sinds vorig jaar en ze heeft een eigen organisatie in Kampala. Ze heeft, net als velen hier, al een bewogen leven achter zich op haar 23^e en aangezien ik haar persoonlijke verhaal ken ben ik met haar in gesprek gegaan omdat ze de baan heel graag wilde hebben. Na het gesprek heb ik haar uitgenodigd in Jinja en hebben Kenneth en Ernest ook een lang gesprek met haar gehad. Ze begint op vrijwillige basis omdat we willen kijken hoe de vrouwen op haar reageren. Sinds vorige week hebben we ook 2 stagiaires van het Windesheim College in Zwolle dus het team is flink uitgebreid. Ze zullen zich voornamelijk bezighouden met het doen van onderzoek hoe we het maatschappelijk werk beter kunnen integreren in het bestaande business programma. Een mooie kans die ons werd aangeboden door een organisatie dus die hebben we uiteraard met 2 handen aangenomen!

De afgelopen weken heb ik een aantal grote festivals in Jinja en Kampala bezocht en vooral Bella was verbaasd over hoe groot mijn netwerk hier inmiddels is. Ik heb zoveel inspirerende mensen ontmoet de afgelopen tijd en zelfs in Kampala is ons project meer dan bekend. Zo zijn er meerdere projecten die willen samenwerken en er is zelfs een Oegandese modeontwerpster die wil kijken of er mogelijkheden zijn voor een samenwerking omdat ze helemaal gefascineerd is door ons werk. Mijn werkervaring van de afgelopen jaren werpt hier duidelijk zijn vruchten af en ik merk dat ik helemaal in mijn element ben op dit soort momenten. Het koppelen van mensen en projecten en het delen van kennis en ervaringen heeft me enorm veel gebracht hier. De werkwijze van het project spreekt veel mensen aan en degene die een rondleiding hebben gehad zijn onder de indruk dat we het voor elkaar hebben gekregen om een persoonlijke en open manier van werken te creëren. Naar mijn idee ook de enige manier om succesvol te zijn maar dat blijkt dus niet zo vanzelfsprekend te zijn.

Terwijl ik in Oeganda behoorlijk druk ben zit het bestuur in Nederland ook zeker niet stil en Diana en Karin hebben de afgelopen tijd de nodige vrije uurtjes opgeofferd om spullen te verkopen en om meer bekendheid te krijgen. Vorige week is eindelijk het goede nieuws gekomen dat de belastingdienst ons de ANBI status heeft toegekend dus wederom een mijlpaal! Door deze status hopen we meer donaties te kunnen krijgen aangezien het belastingtechnisch aantrekkelijker is om te doneren. Onze artikelen zijn sinds deze week ook verkrijgbaar bij “Sophie van Twist & Small Warehouse” in het Ginneken in Breda. Ze hebben een eerste order afgenomen en we hopen dat ze nog voor de kerst een tweede order kunnen plaatsen. Ook in Nederland dus allerlei mooie ontwikkelingen!

In het kader van de integratie heb ik helaas ook een Oegandees ziekenhuistafereel mee mogen maken. Na een paar dagen ziek te zijn ging ik voor een check naar het ziekenhuis en zoals verwacht werd daar na de nodige onderzoeken (dit keer zonder flauw te vallen) bevestigd dat ik darmparasieten had. Dit komt hier veel voor dus een typisch Oegandese kwaal. Na een heel gesprek over corruptie en Nederlandse voetballers (geen standaard gespreksonderwerp in een Nederlands ziekenhuis) kreeg ik een recept voor een antibioticakuur en kon ik weer naar huis. En dat heb ik geweten…... De 2^e nacht van de kuur ben ik zo ziek geworden dat ik totaal niet meer op deze wereld was. Met een bed vol slangen (hallucinaties), een hoge hartslag en het gevoel dat ik elk moment flauw kon vallen wist ik direct dat er iets goed fout was. Midden in de nacht heb ik Ernest uit zijn bed gebeld en die heeft hier de hele nacht naast me gezeten en me naar het ziekenhuis gebracht. Dezelfde dokter was niet aanwezig en zijn collega was verbaasd dat hij me al die medicijnen had voorgeschreven aangezien die veel te zwaar zijn voor mijn lichaam waardoor ik dus een soort van overdosis had. Om alles uit mijn systeem te krijgen moest ik vooral veel drinken en daarna kon ik beginnen met de lichtere variant. Ik heb volgens mij nog nooit zoveel geslapen maar gaandeweg begon ik op te knappen. Om de paar uur kwamen ze hier checken of alles nog goed was en zelfs de vrouwen uit het project belden om uit mijn eigen mond te horen dat alles wel weer goed zou komen. Inmiddels ben ik weer redelijk opgeknapt en moet ik nog wel aansterken omdat mijn lijf toch wel een opdonder heeft gehad. Morgen moet ik op controle dus ik hoop dat de parasieten dood zijn. Ik kan me bijna niet voorstellen dat er überhaupt nog een bacterie in mijn lijf zit na al die antibiotica maar je weet het hier maar niet….

Afgezien van die ellende gaat het heel erg goed en ben ik heel trots dat we de 2^e groep kunnen starten. Over 2,5 week mag ik mijn ouders van het vliegveld gaan halen en daar kijk ik enorm naar uit. Het emigreren heeft wat meer impact gehad dan verwacht maar inmiddels heb ik mijn draai helemaal gevonden en haal ik veel energie uit alle ontwikkelingen rondom het project! De volgende update zal vooral in het teken staan van het bezoek van mijn ouders en ik heb ook ontzettend veel zin om weer even rond te reizen en te kunnen genieten van de niet zonder reden genoemde “Parel van Afrika”.

Liefs uit Jinja!