Hallo allemaal,

Inmiddels woon ik een maand in Oeganda en kan ik zeggen dat ik me thuis voel. De eerste weken waren wat moeilijker dan verwacht en het ging dan ook met de nodige ups en downs. Ik heb geen enkel moment spijt gehad van mijn beslissing maar het is dit keer natuurlijk toch anders dan al die andere keren. Ik moest mijn draai even vinden in mijn huis maar inmiddels is het “Susan-proof” en voelt het als thuis. Niet zo gek dat het even duurde aangezien ik hiervoor 12 jaar in hetzelfde vertrouwde appartement heb gewoond. Gelukkig heb ik ook hier fijne vrienden die het al snel in de gaten hadden en dus werd er een “welkom-thuis-susan” feestje georganiseerd! Onze groene tuin is een fijne rustige plek waar ik dan ook al de nodige uurtjes heb doorgebracht. Thuis werken is ook ineens niet zo erg als je tussen de bananenbomen zit, er allerlei vogels rondvliegen en de kippen lekker rondscharrelen. In zo’n tuin smaakt zelfs een kopje nescafé-oploskoffie nog goed.

Het blijft af en toe bijzonder hoe je hier alles in een ander perspectief kunt zien en hoe gemakkelijk je met dingen om kunt gaan. Op zijn Oegandees werd vorige week zonder aankondiging het water in de hele straat afgesloten. Gelukkig hebben we een grote watertank hier en konden we nog ruim 3 dagen vooruit maar op dag 4 zaten ook wij zonder water. Wat doe je dan? Dan loop je een keertje extra naar de markt om water te halen en met een kopje en een teiltje kun je ook een creatieve douche nemen. De volgende dag was er gelukkig weer water en kon de tank weer gevuld worden….. totdat de hoofdgenerator van Jinja ontplofte en ineens heel Jinja en omgeving zonder water zat. Dit heeft in totaal 3 dagen geduurd en ik heb werkelijk geen Oegandees horen klagen. Je accepteert het gewoon en het zal uiteindelijk wel weer een keertje terugkomen. Ineens liep iedereen hier rond met jerrycans om water uit het Victoriameer te halen. Tja, dat meer is dus in veel opzichten een belangrijke factor hier.

Het meer wordt in ieder geval de afgelopen weken goed bijgevuld aangezien het lijkt alsof het regenseizoen al is begonnen. Iedereen die weleens in Oeganda is geweest weer dat het hier nooit zomaar een beetje regent…. Nee, het gaat gepaard met flinke onweersbuien, het komt met bakken tegelijk uit de lucht en een overstroming is eerder regel dan uitzondering in bepaalde gebieden. Tijdens zo’n bui staat het leven hier ook echt even stil. Er is niemand op straat en als je daardoor 2 uur te laat bent voor je afspraak is er niemand die je dat kwalijk neemt want tja, het regende tenslotte. Meestal duren die buien niet langer dan een uurtje en voor je het weet schijnt de zon weer en gaat het leven weer gewoon door.

Om de producten van het project te verkopen staan we elke laatste zondag van de maand op een marktje hier in Jinja. Het was dit keer erg rustig en we hebben niet zoveel verkocht maar ik heb wel weer een paar goede contacten kunnen leggen en daardoor worden de producten sinds kort ook in een andere winkel verkocht. Een dag na de markt zat ik met de Amerikaanse eigenaresse aan tafel en (in tegenstelling tot de toeristenwinkels) mooie en kwalitatieve producten dus ik ben erg blij dat ze een aantal producten in het assortiment op hebben genomen. Ze verkopen alleen producten die door lokale projecten zijn gemaakt en dus is het ook weer een mooie gelegenheid om met andere projecten in contact te komen en ons netwerk uit te breiden.

Afgelopen vrijdag was het dan zover! De diploma uitreiking van de eerste groep vrouwen! Wat een geweldige en vooral bijzondere dag was dat! Na de nodige terugblikken op de afgelopen maanden met het team kunnen we zeggen dat ons werk absoluut effect heeft op het leven van de vrouwen. Een feest is geen feest zonder eten in Oeganda dus om 8 uur ’s ochtends werd de kip geslacht en zijn ze begonnen met koken om rond 15 uur volledig opgetut terug te komen voor het feest. Ook de vrouwen die het niet hebben gehaald waren aanwezig en de 2 genodigden van de gemeente had ik eerlijk gezegd niet verwacht aangezien ik weiger om corruptiegeld te betalen voor het aanwezig laten zijn van deze mensen. Wonderbaarlijk genoeg waren ze toch allebei aanwezig! Zowel het gemeenteraadslid als het wijkhoofd hebben een mooie speech gehouden en gevraagd of we alstublieft door willen gaan en samen willen werken met de gemeente. Of deze samenwerking werkelijk gaat gebeuren weet ik niet maar we hebben het project in ieder geval mooi op de kaart kunnen zetten! De vrouwen waren ook onder de indruk van hun aanwezigheid dus het maakte het allemaal net iets officiëler. Daarna was het woord aan de geslaagden. Prachtige en ontroerende woorden richten mij en het team en ik heb dan ook regelmatig een traantje weg moeten slikken. Terugblikkend op hoe ze begonnen stonden daar ineens zelfverzekerde vrouwen die weten waar ze het over hebben en wat ze willen bereiken in het leven. Ik heb hun leven veranderd en zij het mijne. Een band die nooit meer kapot zal gaan en ik zal deze vrouwen nooit meer vergeten, wat er ook gaat gebeuren. Uiteraard blijven we ze gewoon volgen want de follow up is minstens zo belangrijk. Na het uitreiken van de certificaten was het tijd om te genieten van het heerlijke eten en als toetje was er uiteraard nog een cake. Een zeer geslaagde en bijzondere dag waar ik vol trots op terug kan kijken. Met een lach van oor tot oor zat ik op de boda naar huis en terwijl de chauffeur me nog bedankte voor alles en hij hoopte ook ooit deel te mogen nemen dacht ik alleen maar: HET IS GELUKT!! Ik zal ook wat foto’s toevoegen zodat jullie ook nog een beetje mee kunnen genieten.

Het andere goede nieuws is dat ik in oktober mijn ouders op mag gaan halen van het vliegveld! Na 3 jaar en heel veel verhalen kan ik ze eindelijk alles laten zien. Dit zal niet alleen voor hun maar ook voor mij een bijzondere tijd worden. De vrouwen waren nog bijna blijer dan dat ik ben dus er staat mijn ouders een bijzonder warm welkom te wachten hier.

De komende weken gebruiken we om de nieuwe groep vrouwen te selecteren en om alles goed voor te bereiden. We hebben uiteraard veel geleerd van de eerste groep dus we gaan het nu allemaal iets anders en efficiënter aanpakken. Sinds ik terug ben komen er ook steeds meer mooie ideeën bij en we gaan kijken wat er voor de komende tijd allemaal haalbaar is. Uiteraard is ook veel afhankelijk van ons budget dus we zijn nog steeds op zoek naar (maandelijkse) donateurs. Elk bedrag is bijzonder welkom dus ik zal het rekeningnummer voor de zekerheid nog even vermelden:

Stichting A Woman's Worth: NL16 RABO 0305 6974 98.

Naast het werk voor de stichting ga ik de komende tijd ook nog wat trainingen geven op andere projecten dus ik hoef me zeer zeker niet te vervelen. Hier gaat dus alles goed en ik hoop dat jullie in Nederland ook kunnen genieten van de zon maar ik geloof dat die vaker hier is dan bij jullie.

Liefs uit Jinja!!