Wat 3 jaar geleden begon als een vakantiebestemming is inmiddels uitgegroeid tot een tweede thuis. Het land waar arm en rijk heel ver uit elkaar liggen en leven en dood zo dicht bij elkaar, waar ik heb gehuild en waar ik dagelijks enorm heb gelachen, waar alles op een boda past en waar een dikke winterjas met 35 graden ook prima past, waar de Nijl ontspringt en ik heb genoten van alle prachtige uitzichten op slechts een steenworp afstand van mijn huis, waar ik vriendschappen voor het leven heb gesloten en waar ik sinds kort een eigen ontwikkelingsproject heb….. Tja, van dat land ga ik na 6 maanden weer afscheid nemen en woensdagavond sta ik bibberend van de kou weer in Nederland. Er is het afgelopen half jaar zo ontzettend veel gebeurd dat ik het maar eens even ga laten bezinken met een warme chocomelk en een enorme glimlach op mijn gezicht want ja, ik ben vreselijk trots op alles wat ik heb bereikt tot nu toe! Uiteraard met de nodige hulp is het me gelukt om in die paar maanden een project op te starten, lokaal te registreren en op de kaart te zetten.

Behalve een evaluatie met het team hebben we ook aan de vrouwen gevraagd of ze vinden dat er een verandering plaats heeft gevonden de afgelopen maanden. Volmondig werd hier met een ja op geantwoord en natuurlijk is de ontwikkeling van alle vrouwen verschillend. Tijdens een sessie waar we de vrouwen vroegen om iets positiefs over elkaar te zeggen kwamen er onverwachts prachtige woorden die me hebben ontroerd. Zo bedankte Saida ons omdat we haar een gezicht hebben gegeven in de gemeenschap. Waar ze voorheen een grijze muis was heeft ze nu aanzien gekregen. Een zwangere vrouw die mishandeld wordt door haar man en langzaamaan haar muurtje voor ons liet vallen en zich heeft opengesteld. Sinds de komst van Diana wordt er meer aandacht besteed aan de persoonlijke problemen en stap voor stap krijgen we meer zicht op de persoonlijke uitdagingen.

Internationale vrouwendag (8 maart) is hier een officiële feestdag en uiteraard konden wij dit niet zomaar voorbij laten gaan en was het een reden voor een feestje. Een feestje gaat hier altijd gepaard met eten en dus al vroeg in de ochtend werden de kippen geslacht en werd er de hele dag gekookt. De vrouwen hebben stuk voor stuk boodschappen gedoneerd en aan het einde van de middag stond er een heerlijke maaltijd klaar. Als toetje konden we nog genieten van een zelfgebakken cake en het was een zeer geslaagde dag!

Sinds een aantal weken zijn de vrouwen druk bezig en mijn koffers zijn dan ook goed gevuld met de vrolijk gekleurde armbanden, opvouwbare tassen en kussenhoesjes. Vol trots kan ik zeggen dat de armbanden sinds kort hier ook in 2 toeristenwinkels worden verkocht en ik hoop dat dit de komende tijd nog uit zal gaan breiden! Er is vanuit de lokale markt interesse in de producten en ik word tegenwoordig op straat aangesproken waar ik de artikelen gekocht heb… nou, die maken we dus zelf! De komende tijd probeer ik in Nederland zoveel mogelijk te verkopen om zo meer inkomsten voor het project te genereren. En tja, wie wil er nou niet zo’n vrolijk gekleurd handgemaakt Afrikaans item deze zomer??

Ondanks dat het afscheid dit keer niet voor lange tijd is was dit toch een goede aanleiding om vrijdagavond nog een feestje te organiseren met een kampvuurtje en de nodige drankjes. Uiteraard ging het in de stad nog door tot in de vroege uurtjes en moest ik van zoveel mensen afscheid nemen dat ik toch echt wel ingeburgerd ben hier nu. Niet geheel onverwachts heb ik besloten dat ik de komende tijd in Oeganda wil gaan wonen en dus hoop ik in juli weer hier te zijn om het project verder uit te werken. Dit betekend dus ook dat ik hier een baan ga zoeken en alles wat definitiever wordt. Ik heb al woonruimte bekeken voor als ik terugkom en dit is op loopafstand van waar ik nu heb gewoond dus bekend terrein. De komende tijd zal ik in Nederland vooral proberen om meer maandelijkse donateurs te werven zodat het project financieel wat stabieler wordt. Natuurlijk wil ik iedereen heel erg bedanken voor de steun tot nu toe en na een half jaar kan ik zeggen dat de resultaten er zijn en we daadwerkelijk een verschil maken in het leven van de vrouwen.

Na dagelijks stoffen te knippen, op en neer te rijden naar de naaister, een overdracht en het nodige regelwerk zijn mijn koffers gepakt en vertrek ik vandaag al naar Kampala om daar mijn laatste 2 dagen door te brengen. Ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien en ik denk dat vooral de eerste dagen de verwarming mijn beste vriend is aangezien het regenseizoen nog op zich laat wachten hier en het extreem warm is…..

Na mooie woorden van mijn vrienden en mijn team is het tijd om voor even afscheid te nemen en ondanks dat ik weet dat ik waarschijnlijk snel terug ben blijft het moeilijk. Ik vertrouw erop dat mijn team het werk gewoon voort blijft zetten en we proberen binnenkort een keer met de vrouwen te skypen tijdens een training dus dit wordt een verrassing voor ze!

Bedankt voor het lezen van mijn verhalen en natuurlijk houd ik jullie op de hoogte van alle ontwikkelingen. Ik ga nog even genieten van de laatste dagen en een heerlijke duik in het zwembad nemen.

Liefs vanuit Jinja!