De tijd vliegt en inmiddels ben ik alweer 2 weken in Oeganda. Het is gek hoe snel ik mijn leventje hier weer gewoon heb opgepakt. Dit keer staat mijn verblijf vooral in het teken van onze stichting en we hebben dan ook al heel veel kunnen doen. Ondanks dat het emotioneel vermoeiend is geeft het enorm veel energie en ben ik nu al trots op wat we hebben bereikt.

Na de nodige vergaderingen in de eerste week was het vorig weekend tijd om even te relaxen en te genieten. Overdag is het momenteel bijna te warm om ook maar iets te doen dus dan is het heerlijk bij het zwembad. Na een feestje en een ouderwetse Oegandese stapavond op zaterdag zijn we op zondag lekker gaan relaxen bij de Nijl en spontaan werden we door bekenden uitgenodigd voor een boottocht bij zonsondergang. Ik heb dezelfde tocht vorig jaar al een keer gedaan maar onder een heldere sterrenhemel en een bijna volle maan was dit weer een geweldige ervaring. Ter afsluiting hebben we nog een wijntje gedronken en de bodarit naar huis vanaf deze locatie blijft geweldig. Het is een onverharde, heuvelachtige en vooral stoffige weg langs de Nijl. Ik geniet van het uitzicht, de typisch Oegandese geuren en de bedrijvigheid langs de weg en de enige verlichting die er is komt van de maan. Om enorme stofwolken te ontwijken rijdt de chauffeur regelmatig een willekeurig erf op en hier kijkt dan ook werkelijk niemand van op. Dit soort dingen zijn hier de normaalste zaak van de wereld.

Na een heerlijk weekend was het maandag weer tijd voor een vergadering en tevens weer een mijlpaal voor de stichting. We hebben onze eerste tijdelijke medewerker aangenomen! Ik ken Stella al lang en ik heb in het naaiatelier veel met haar gewerkt. Ze gaat voor ons alleenstaande moeders interviewen voor het onderzoek en ik hoop dat we in de toekomst ook met haar kunnen blijven samenwerken. Ze is dolenthousiast en staat volledig achter onze ideeën. Samen met Kenneth en Paul van het partnerproject vormen we met z’n allen een goed team en vullen we elkaar goed aan. Ik heb erg veel met ze gesproken en gaande weg krijgen we dus steeds meer nuttige informatie.

Ik houd me tevens bezig met het in kaart brengen van de concurrentie. Donderdag ben ik dan ook een aantal projecten gaan bezoeken en dan word je weer met je neus op de feiten gedrukt hoe hard de hulp nodig is. Ik bezoek een trainingsinstituut waar vrouwen gedurende 1 jaar een vakopleiding kunnen volgen. Het zijn vooral alleenstaande moeders en als ze overdag les hebben gaan ze vaak ’s nachts nog in een fabriek werken om zo geld te kunnen verdienen om de kinderen van voedsel te kunnen voorzien en om de opleiding te kunnen betalen. Dit zijn onmenselijke omstandigheden maar het geeft aan de andere kant aan wat voor enorm doorzettingsvermogen deze vrouwen hebben. Moeders moeten vaak hun kinderen bij familieleden onderbrengen omdat ze simpelweg geen geld hebben om de kinderen te voeden. Het moet als moeder zijnde vreselijk zijn om niet in de gelegenheid te zijn om voor je eigen kinderen te kunnen zorgen. De keuzes die hier dagelijks gemaakt moeten worden zijn voor ons heel onwerkelijk. Als een familielid ziek wordt is het vaak zo dat de ziekenhuisrekening niet betaald kan worden. De vraag is dan dus of ze op een of andere manier aan geld kunnen komen of dat ze iemand maar gewoon dood moeten laten gaan…. Helaas komen dit soort verhalen erg vaak voor en dan besef ik me maar weer hoe ontzettend goed wij het toch hebben in Nederland. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om dit soort keuzes te moeten maken op vaak jonge leeftijd….

Ik heb ook een school bezocht waar ze veel activiteiten organiseren voor de moeders. Zo kunnen ze gratis Engelse les volgen en als ze dit eenmaal beheersen kunnen ze starten met een vakopleiding om zo een eigen bedrijfje te starten. Het hoofd van de school geeft veel informatie en staat open voor allerlei ideeën. Er zijn veel projecten maar het ontbreekt overal aan goede begeleiding en samenwerking op de lange termijn. Als iemand de vakopleiding heeft afgerond dan worden ze zonder verdere begeleiding op pad gestuurd en moeten ze zelf maar uitzoeken hoe ze een bedrijf moet starten en laat staan runnen. Er zijn dus veel vrouwen met voldoende vakkennis maar het ontbreekt aan hulp om een bedrijf te starten en vooral hoe ze dit op lange termijn draaiende houden.

De ideeën voor ons project zijn de afgelopen dagen al veel veranderd en we zullen ons gaan richten op alleenstaande moeders die al een bedrijfje hebben maar wat om de een of andere manier niet goed loopt. Deze begeleiding wordt vrijwel nergens geboden en we geloven niet in alleen maar financiële hulp. Je moet mensen zelf verantwoordelijk maken en ze de kennis geven om verder te gaan. We weten inmiddels ook dat er veel initiatieven zijn waarbij vrouwen bijvoorbeeld in een groep geld sparen om zo onvoorziene kosten op te kunnen vangen of om iemand een bedrijf te laten starten. Het is dus erg goed dat we hier zijn en ik heb al veel mensen gesproken. Deze informatie hadden we anders niet gekregen en we zijn nou eenmaal geneigd om snel met onze westerse visie naar dingen te kijken.

Dit weekend wordt er gestart met de interviews en ik zal de eerste resultaten volgende week bespreken om zo eventueel de vraagstelling aan te passen. Volgende week zullen dus ook de eerste salarissen vanuit de stichting uitbetaald gaan worden dus ook dit is weer een mijlpaal.

Om onze samenwerking met het partnerproject en Stella te vieren hebben we vrijdagavond wensballonnen opgelaten. Toevallig was de stroom in heel Jinja weer eens uitgevallen dus het was compleet donker. Na wat gestuntel is het gelukt en al meteen kwam er iemand op ons afgestormd wat we toch allemaal aan het doen waren en of we van plan waren om de hele boel in de fik te steken haha. Ze kennen dit soort dingen alleen van tv dus iedereen was onder de indruk. Zo kun je op een simpele manier iemand hier de avond van zijn leven bezorgen. Naderhand is er natuurlijk weer geproost op een goede en succesvolle samenwerking en was het nog lang gezellig….

Vanavond gaan we lekker bbq-en in onze heerlijke tuin en morgen vertrek ik naar Kampala om na bijna 2 jaar eindelijk weer eens live bij te kunnen kletsen met Bella. Ze was mijn gids tijdens mijn reis en is mijn avonturen in Oeganda altijd blijven volgen en door drukke agenda’s is het eerder nooit gelukt om af te spreken. Ik ga met het openbaar vervoer dus dat zal wel weer even wennen zijn in een volgepropt busje met teveel passagier, bagage en met een beetje pech ook nog een paar kippen. Dit soort dingen zijn een ervaring op zich en ze vinden het vaak al prachtig dat een blanke ook gewoon reist zoals de bevolking het ook doet.

Ik heb gelukkig nog week te gaan voordat ik weer naar het koude Nederland mag. Ik hoop de komende week nog veel werk te kunnen doen en natuurlijk ga ik ook nog lekker genieten! Mijn hoofd draait soms overuren door alle ideeën en de bezoeken en gesprekken zijn vaak ook confronterend dus het is ook nodig om af en toe een dagje te relaxen bij het zwembad. Ik ben nu al vreselijk trots op wat we bereikt hebben en ik had 2 jaar geleden niet kunnen bedenken dat ik hier een eigen stichting op ging starten. Ik heb geen enkele spijt van de stap en het heeft me tot op heden vooral heel veel moois gebracht!

Groetjes vanuit een heel warm en zonnig Oeganda!!