Door omstandigheden wat later dan gepland maar gelukkig bij deze eindelijk weer een verslag vanuit het zonnige en vooral warme Oeganda! Na een vermoeiende reis met een keelontsteking en 24 uur zonder slaap was het zaterdagochtend dan eindelijk zover en stond ik weer op Oegandese bodem! Hendrina en haar zoontje Amani zijn ook meegevlogen dus we gaan weer met zijn drieën naar Jinja. Na een autorit van ruim 2 uur worden we op een prachtige zonsopgang getrakteerd als we aankomen in Jinja. Besef me ineens hoe erg ik het heb gemist! We zijn alle drie een beetje onder de indruk dat het lijkt alsof we nooit weg zijn geweest en alles dus ook heel normaal vinden. We slapen in een heel mooi guesthouse en het is dicht bij het huis waar we gewoond hebben dus in dezelfde buurt. Na eerst een paar uurtjes te hebben geslapen gaan we op de boda (motortaxi) naar het centrum en we hebben alle drie een lach van oor tot oor zo geweldig dat we het vinden om er weer te zijn. Iedereen herkent ons en zwaait en roept enthousiast. Dit is waarom ik zo van Oeganda houd! Mensen zijn zo ontzettend vriendelijk en enthousiast. Gisteravond werd ik zelfs door een bekende bodadriver gebeld die dacht me te hebben gezien en het even wilde checken of het echt waar was haha. Alles kan en alles mag hier en als ik weer een volgeladen boda voorbij zie rijden met een chauffeur in een dikke winterjas dan denk ik alleen maar: wat is het heerlijk om weer even terug te zijn in deze compleet andere wereld! Niemand oordeelt over elkaar en alle richtlijnen en kaders die wij kennen zijn hier compleet niet van toepassing.

De eerste dagen heb ik het vooral even rustig aan gedaan en inmiddels is mijn keelontsteking ook verdwenen dankzij een kuurtje van de apotheek en veel slapen. Het is momenteel zomer hier dus het is ontzettend warm en daar moet ik ook zeker even aan wennen! Ze vinden me allemaal weer ontzettend wit en vaak snappen ze nog steeds niet helemaal hoe dat kan. Ik ga hier ook meteen helemaal mee in de relaxte modus en de klok doet er momenteel al helemaal niet meer toe. Het is heerlijk om weer terug te zijn en het voelt echt als thuiskomen.

Behalve genieten en iedereen weer zien ben ik natuurlijk ook hier om wat dingen voor onze stichting te doen. Gistermiddag stond er voor ons een spannende vergadering op het programma en wonderbaarlijk genoeg verliep alles volgens plan en kan ik met trots zeggen dat we een lokale samenwerkingspartner hebben!! We kennen het X Street project alle drie goed en ze zijn werkzaam in dezelfde wijk als waar wij gaan starten. Voorlopig zullen zij vooral onderzoek voor ons gaan doen om zo de exacte problemen in de wijk in kaart te brengen. Deze gegevens zijn voor ons namelijk van groot belang voor de verdere uitwerking van het project. Als blanke is het onmogelijk om de juiste informatie boven tafel te krijgen en zij zijn bekende en vertrouwde gezichten in die buurt. De jongens waren erg enthousiast en vereerd! We kunnen als organisaties veel van elkaar leren en vullen elkaar goed aan op allerlei vlakken. Het is vooral fijn om te merken dat ze ook kritisch zijn richting ons want dat is vaak het probleem hier. Ze zijn gewend aan het werken met blanken en dus ook aan de direct manier van communiceren. Al zullen ze hier in de toekomst ongetwijfeld nog regelmatig van schrikken haha. Waarschijnlijk kunnen we nog iemand inhuren voor het afnemen van de interviews en hiervoor ga ik in gesprek met een vrouw die ik al lang ken en waar ik in het naaiatelier ook mee heb gewerkt. Ze is onlangs gescheiden en zorgt voor haar 2 kinderen terwijl ze probeert om haar studie af te ronden om zo een betaalde baan te vinden. Het perfecte voorbeeld dus van de vrouwen waar wij op ons gaan richten. Tot nu toe dus vooral heel veel positieve energie en iedereen hier is erg enthousiast over onze ideeën. Ze kennen me inmiddels een beetje en het mooiste compliment wat ik vandaag kreeg was dat ze zeiden dat ze in me geloven omdat mensen me respecteren om wie ik ben en wat ik hier al allemaal gedaan heb.

Het is bijna bizar hoe snel ik weer schakel tussen de 2 werelden en toen gisteravond de elektriciteit uitviel dacht ik gelijk: ach, het is Oeganda dus het gaat zo wel weer aan…. en anders morgen! Vorig jaar dacht ik daar toch nog allemaal wat anders over haha. Ik geniet natuurlijk weer van het lekkere eten en wat smaakt die verse ananas toch weer heerlijk bij het ontbijt!

De komende dagen staat er nog niet veel op de planning dus ik ga vooral genieten en ik zie allemaal wel wat er op mijn pad komt. Er zijn nog veel mensen die me weer willen zien dus daar ben ik nog wel even mee bezig. Ik ben vooral erg blij dat we een goede start hebben kunnen maken voor onze stichting en onze hoofden lopen momenteel over met allerlei ideeën!