Over een paar dagen zit mijn avontuur in Oeganda er alweer op en vrijdagavond vertrek ik met een voldaan maar dubbel gevoel naar Nederland. Wat is de tijd voorbij gevlogen en wat heb ik bijzondere momenten mee mogen maken! Meestal met een lach maar soms ook met een traan. In een half jaar tijd heb ik een nieuw leven gestart en het zal enorm wennen zijn om weer in mijn oude leventje te stappen. Er zijn natuurlijk heel veel dingen die ik ga missen en het afscheid zal ook zeker niet voor altijd zijn. Ik ben gewend aan de Oegandese levensstijl en wat heb ik een bewondering gekregen voor het optimisme hier. Een half jaar lang heb ik bijna niemand horen klagen en als het wel zo was, dan was het altijd een blanke. Er is vrijwel niks hetzelfde en dus zijn het 2 totaal verschillende werelden. Werelden die erg veel van elkaar zouden kunnen leren….

Samen met 2 vrijwilligers ben ik nog naar het binnenland gegaan en dit was weer een bijzondere ervaring. De tocht naar het dorp blijft prachtig en dit soort ritjes zijn onbetaalbaar. Eenmaal in het dorp zijn we eerst de school gaan bezoeken waar alle klassen zich aan het voorbereiden zijn op de tentamens. Natuurlijk bezoek ik ook het naaiatelier en wat ben ik toch trots op die vrouwen. Het is bijna ongelooflijk hoe ze vooruit zijn gegaan en de enorme omhelzingen doen me goed. Ze hebben nu een stabiel inkomen en het was ontroerend om te zien hoe gezond en gelukkig de vrouwen er nu uitzien. Dat hele kleine stukje van deze wereld heb ik dan toch een beetje beter kunnen maken.

Voor de laatste keer ging ik naar Kampala met het openbaar vervoer en wat blijft dat toch een beleving elke keer. Nooit wetend hoe laat je vertrekt en al zeker niet hoe laat je aankomt. Het busje altijd volgepropt met mensen, teveel bagage en met een beetje pech ook nog wat kippen. Op zondag stond er een uitje voor de ex-straatkinderen gepland en we zijn met een hele groep naar de dierentuin in Entebbe geweest. Voor veel van de jongens was het de eerste keer dat ze buiten Kampala kwamen dus het was een hele ervaring. In totaal waren we met 15 kinderen en dit ging uiterst gestructureerd (zou in Nederland onmogelijk zijn). Iedereen was erg onder de indruk en ze hebben de gids de oren van zijn hoofd gevraagd. Toen we uiteindelijk bij de speeltuin kwamen ging iedereen door het dolle heen en hoe blij kan een kind van 12 worden van een schommel?! Na de dierentuin stond een bezoekje aan het strand op de planning en natuurlijk werd er behalve gezwommen ook gevoetbald en gedanst. Na een diner in een lokaal restaurant werd er nog volop gezongen in de bus terug en iedereen had een glimlach van oor tot oor. Die jongens hebben in ieder geval de dag van hun leven gehad!

Als het regent in Oeganda dan regent het ook meteen goed! Vorige week was het weer eens zover en toen ik naar huis wilde gaan was er maar 1 optie en dat was volledig natgeregend worden. Het water loopt slecht weg en inmiddels stond het water bij het viaduct al zo hoog dat de busjes niet eens door konden rijden. Mijn bodadriver vroeg of ik klaar was voor de rit van mijn leven en met een enorme glimlach riep ik: Yes, I am!! Al toeterend en lachend reden we vol gas door het water en ik zat tot aan mijn knieën in het bruine water haha. We hadden natuurlijk behoorlijk wat bekijks en hup alle duimen gingen omhoog voor de blanke die niet bang is voor wat water!

Voor de 2^e keer heb ik afscheid genomen van het weeshuis en wat hoop ik dat de kindjes daar snel een thuis krijgen en dus aan een toekomst kunnen gaan bouwen. Vorige week is de baby van 6 weken helaas heel onverwachts overleden en zo wordt je weer eens met je neus op de feiten gedrukt. De afgelopen maanden hebben ze helaas van een aantal kindjes afscheid moeten nemen…

Er wonen hier erg veel Indiërs en over het algemeen staan ze niet bekend om hun vriendelijkheid. Als er vrijwilligers zijn die op zoek zijn naar de originele Afrikaanse stoffen dan verwijs ik ze altijd naar dezelfde winkel waar ik vorig jaar ook altijd alle stoffen voor het naaiatelier kocht. Inmiddels ben ik daar natuurlijk ook een bekend gezicht en ze hadden een tijdje geleden al aangeboden om 1 van de projecten waar ik mee werk te helpen. Samen met de programmamanager ben ik naar de winkel gegaan en de komende tijd zorgen ze ervoor dat het sportproject wordt voorzien van nieuwe voetballen, basketballen en rugbyballen. Volledig verbaasd keek de programmamanager me aan en toen we buiten kwamen vloog hij me bijna omver omdat hij (net als ik) nooit had gedacht dat ze zoiets zouden schenken aan een project dat ze niet eens kennen. Al met al is het namelijk een bedrag van ruim €100 wat hier natuurlijk heel veel geld is. Mensen helpen die het minder hebben is hier de normaalste zaak van de wereld. Ik verbaas me er zelf elke keer over dat mensen mij willen bedanken omdat ik ze heb geholpen met iets heel kleins. Oprechtheid en dankbaarheid is hier nog in de puurste vorm…

Na de nodige stapavondjes komt er ook een einde aan mijn uitgaansleven in Oeganda. Wat zal ik die sfeer missen zeg! Uitgaan staat hier garant voor een enorme swingende boel en een club vol ritmische mensen. Inmiddels ben ik volledig bekend met de lokale top40 muziek en zing ik die dus net zo hard mee. Als we een weekend niet zijn geweest dan komen ze meteen op ons afgestormd waar we toch waren vorige week en dat het mijn laatste weekend is geeft ze meteen een gegronde reden om me nog eens flink te omhelzen haha.

Behalve mijn huisgenoten ga ik ook onze hond Jackson erg missen! Een half jaar lang zat hij al vrolijk kwispelend op me te wachten als ik thuis kwam en wat vond het fijn om met ons naar de markt te lopen om daar iedereen de stuipen op het lijf te jagen. We hebben hem geleerd om op commando te zitten en om pootjes te geven en het is behalve een waakhond nu ook een knuffelhond geworden.

De komende dagen ga ik me voorbereiden op mijn reis naar Nederland en relaxen bij het zwembad. Ik ga genieten van mijn laatste ritjes op de boda, de gezelligheid op de markt en helaas ook afscheid nemen van heel veel mensen. De meeste kleding laat ik hier en dus ga ik nog een paar mensen gelukkig maken. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze en wat ben ik veel ervaringen rijker! In een korte tijd heb ik zoveel bijzondere mensen ontmoet en is mijn kijk op veel dingen voorgoed veranderd. Ik zeg geen vaarwel tegen Oeganda maar slechts een tot ziens want tja, het is inmiddels toch mijn 2^e thuis en dus is dit zeker niet de laatste keer dat ik vanuit Oeganda een verhaal zit te typen. Het is fijn om iedereen thuis weer te zien en om even bij te tanken want het was soms ook erg vermoeiend. Je staat op een soort automatische piloot en gaat dus maar gewoon door. Waarschijnlijk ga ik me thuis pas echt beseffen wat er allemaal is gebeurd in het afgelopen half jaar.

Oeganda bedankt en ik hoop nog eens terug te komen om te genieten van al die prachtige glimlachen en het leven in de puurste vorm…. Van arm tot rijk, iedereen heeft recht op een toekomst en ik zal nooit de momenten vergeten waarop er een enorme glimlach verscheen op de vele gezichten waarachter soms zoveel pijn en verdriet schuil gaat.

Jullie bedankt voor het lezen van mijn verhalen en zo hebben jullie toch een beetje mee kunnen genieten van mijn avonturen!

Liefs uit Oeganda en tot in Nederland!!