Hallo allemaal!

De tijd vliegt voorbij en nog steeds geniet ik van elke dag en van alle bijzondere dingen die ik hier kan doen en mag meemaken. De afgelopen weken waren met een lach en een traan en ik heb voor het eerst heel even naar huis verlangd. Dit duurde gelukkig maar 2 dagen en daarna begreep ik al niet meer waarom ik naar huis wilde. Er gebeurd natuurlijk van alles en vooral qua werk loop ik regelmatig tegen allerlei problemen aan. Dat de vrijwilligers en medewerkers van het project ontzettend blij met me zijn geeft me dan weer moed om verder te gaan. Mijn werkzaamheden zijn ook aangepast en ik zal meer tijd door gaan brengen in Kampala. Vorige week ben ik ons project daar gaan bezoeken en dit was pittiger dan verwacht. Het is een project voor straatkinderen en ik mocht bij uitzondering mee tijdens een night outreach. Medewerkers van het project gaan regelmatig ’s avonds op pad om de kinderen onder andere uit de nodigen voor de programma’s die ze aanbieden waar ze voedsel verstrekken, voorlichting geven, wonden verzorgen, sportactiviteiten organiseren, etc. In Kampala leven ongeveer 6.000 straatkinderen en met 4 medewerkers gingen we om 22 uur op pad. De medewerkers hebben voorheen allemaal zelf ook op straat geleefd dus ze weten precies hoe het is en inmiddels zijn het ook bekende gezichten voor de kinderen. De kinderen slapen op kartonnen dozen maar zijn op dat moment nog allemaal op zoek naar een slaapplaats. Sommigen zijn nog plastic flessen aan het verzamelen waar ze een hele kleine vergoeding voor krijgen als ze deze inleveren. Ze zijn vrijwel allemaal high van het snuiven van kerosine en als ik midden tussen 15 jongens sta en er eentje in het Nederlands vader Jacob begint te zingen krijg ik kippenvel van top tot teen. Dit liedje zal voor mij vanaf nu een dubbele betekenis hebben. Ze willen allemaal even aangeraakt worden maar ik voel me niet onveilig. Het stelde mij meteen gerust dat de medewerkers van het project met respect behandeld worden door de kinderen en dat ze bijna alle kinderen kennen. Als ze willen kiezen voor een betere toekomst en af kunnen kicken van de kerosine dan kunnen ze ook terecht in het opvanghuis. Hier wonen nu 15 jongens en ze gaan allemaal naar school. Ze hebben allemaal een droom die ze willen naleven en er zitten ontzettend intelligente kinderen bij. De kinderen hebben allemaal een verschillende achtergrond en het probleem is dat ze vaak opgepakt worden door de politie die ze vervolgens naar de familie terug wil brengen maar de kinderen willen niet naar huis omdat ze vaak mishandeld en verstoten zijn. Ik begreep dat Peter R de Vries hier onlangs een hele documentaire heeft gemaakt. Er zitten natuurlijk ook kindsoldaten tussen en ik kan me gewoon helemaal niet voorstellen wat voor ellende deze kinderen hebben door moeten maken. In het huis moeten ze zelf koken, wassen, schoonmaken, etc en worden ze op weg geholpen om een toekomst op te bouwen. Een van de oprichters van het project is een Nederlandse vrouw en de komende tijd zal ik haar gaan helpen met het verder uitwerken van plannen en om te kijken hoe ze meer donateurs kan krijgen. Ik zal bij deze een linkje plaatsen van een documentaire over het project zodat jullie een beter beeld krijgen. http://www.youtube.com/watch?v=ku7pOOTf8FU.

Inmiddels begin ik Kampala ook wat beter te kennen en is het ook weleens fijn om in een andere omgeving te zijn. Vorige week ben ik voor het eerst alleen met het openbaar vervoer gegaan en dit blijft toch elke keer een ervaring op zich. De heenreis verliep soepel maar de terugreis duurde behoorlijk lang omdat onze conducteur ruzie kreeg met een passagier die niet kon betalen. In de buurt van het guesthouse ligt de lodge (Cassia Lodge voor de kenners) waar ik vorig jaar mijn allereerste nacht in Oeganda heb doorgebracht. Om even alles te laten bezinken ben ik daar vrijdag lekker aan het zwembad gaan liggen en heb ik genoten van het mooie uitzicht over het Victoriameer. Ik heb het Oegandese uitgaansleven ook ontdekt en om stoom af te blazen ben ik tegenwoordig elk weekend wel ergens te vinden en zo hebben we laatst zelfs een festival bezocht!

Mijn vakantie is geboekt en over 2,5 week vertrek ik voor 9 dagen naar Zanzibar! Ik verheug me er enorm op om weer te genieten van allerlei luxe die we hier moeten missen. Een avondje op de bank liggen zit er hier niet in omdat we alleen maar stoelen hebben en aangezien ik het huis deel met ongeveer 13 andere mensen is de hygiëne vaak ver te zoeken en is er altijd wel iemand thuis. Ik vind het dan dus ook heerlijk om even alleen weg te gaan en bij te tanken. We wonen tegenover een radiostation en die vinden het nodig om 24 uur per dag heel hard de muziek richting mijn slaapkamer te blazen dus echt goed slapen is er ook niet helemaal bij momenteel. Ik ga behalve genieten van het strand ook een aantal excursies doen en het eiland verkennen dus ik vermaak me daar prima!

Ik moet er voorlopig nog niet aan denken om naar huis te gaan en ik wil nog veel doen! Er staat ook nog een project op de planning voor het binnenland waar we tegen een kleine vergoeding solar lampen gaan verkopen. Als iemand € 3 doneert dan kan de lokale bevolking voor eenzelfde bedrag een solar lamp kopen die ongeveer 5 jaar mee zal gaan. Er breekt nu regelmatig brand uit door de paraffine lampen en dit heeft als gevolg dat er weleens mensen overlijden. Ook weer een heel mooi project voor de langere termijn!

Deze week ga ik ook nog een project voor straatkinderen in Jinja bezoeken dus ik heb genoeg te doen en haal eruit wat er in zit voor de komende tijd! Er zijn samen met mij heel veel mensen die zich inzetten om de wereld net iets mooier te maken en ik ontmoet dan ook erg veel verschillende mensen. Mocht er iemand geld willen doneren van 1 van de projecten dan hoor ik het heel graag en kan ik jullie laten weten wat ermee gedaan wordt. Momenteel is alles welkom!

Ik hoorde dat de lente in Nederland ook volop in gang is dus geniet er daar allemaal van en ik doe hier nog wel mijn best om een Oegandees kleurtje te krijgen!

Liefs uit Jinja!