Hallo!

Nog even een update voordat ik ga genieten van mijn vakantie in Zanzibar! De afgelopen tijd heb ik veel tijd doorgebracht in Kampala en ik heb daar ook helemaal mijn draai gevonden. Samen met 2 vrijwilligers uit Jinja hebben we geholpen tijdens het Re-Unite Programma van het straatkinderproject. Gedurende de hele week gaan er medewerkers van het project dag en nacht de straten op om kinderen uit te nodigen voor het wekelijkse programma. De kinderen komen bij elkaar op een voetbalveld in de sloppenwijk en ergens vind ik het eerst best wel weer even spannend. Ze zijn aan het voetballen als we arriveren en nadat ik zo’n beetje iedereen gegroet heb (wat meestal gaat met een boks, knuffel of lange handdruk)vragen we aan de kinderen om een tekening te maken van wat ze later willen worden. Sommige kinderen zijn onder invloed maar het valt me enorm mee. Ze gaan fanatiek aan de slag en vragen de nodige aandacht. Een aantal kinderen hebben vooral behoefte aan een knuffel en laten me dan ook niet meer los de rest van het programma. Het is ondenkbaar dat deze kinderen op straat moeten leven en allemaal een vreselijke achtergrond hebben. De een wil piloot worden en de ander pastoor of militair. Stuk voor stuk zijn het bijzondere tekeningen en ondanks dat ik constant op mijn hoede moet zijn voelt het goed. Lenneke legt me uit dat er ook een groepje ex kindsoldaten is en ik herken inmiddels de specifieke gezichtsuitdrukkingen die ze hebben. Helaas was er die dag ook een andere organisatie waardoor we het programma niet helemaal hebben kunnen draaien dus ga ik binnenkort nog een keertje mee. Ik herkende een aantal kinderen van die avond toen ik ’s nachts op pad ben geweest en ik voel me absoluut niet onveilig. Normaal gesproken wordt er eten verstrekt en geven ze voorlichting. Op de tekening moesten ze ook hun naam vermelden en aangeven hoe lang ze al op straat leven. Naderhand worden de tekeningen bekeken en als ze bijvoorbeeld nog maar net op straat zijn dan proberen de medewerkers ze ’s avonds op te sporen om te kijken of ze deze kinderen zo snel mogelijk van straat kunnen halen. Normaal gesproken is het geen omgeving waar je als blanke naartoe kunt maar de medewerkers van het project hebben ons naderhand nog even de rest van de wijk laten zien. Heel even kregen we tussendoor de slappe lach toen er ineens met een enorme snelheid een brommertje van DHL over te voetbalterrein kwam gescheurd om een pakketje te bezorgen. Bang om zijn brommertje af te moeten staan verliet hij met eenzelfde sneltreinvaart het terrein weer en bleef er slechts een stofwolk over hahaha. DHL bezorgt dus echt overal en ik zal nu telkens aan dit moment terug moeten denken als ik een DHL bezorger zie. Een andere bizarre gewaarwording is dat ik gewoon versierd word door jongens van 12 jaar. De straatkinderen zijn veel gewend en vooral meisjes belanden in de prostitutie. Het is helaas de realiteit dat deze jonge meisjes voor ongeveer € 0,60 sex hebben met iemand en dan ook nog het grootste gedeelte moeten afstaan….

Vorige week heb ik samen met de andere vrijwilligers ook weer het opvanghuis bezocht en met de oprichtster bekeken hoe we haar kunnen ondersteunen de komende tijd. Ze willen een inloophuis openen en in de toekomst ook een huis voor meisjes. Het is natuurlijk onmogelijk om jongens en meisjes in 1 huis onder te brengen. Ze zijn veel bezig met het schrijven van diverse documenten en voorwaardes dus daar help ik haar de komende tijd mee.

Naast werk was er natuurlijk ook ruimte voor vrije tijd en dus ben ik in de omgeving van Kampala gaan mountainbiken! Eerst met een bootje naar de overkant van het Victoriameer en ineens zitten we in een andere wereld, ver van de drukke stad. Met een gids gaan we het binnenland in en het is een geweldige ervaring om door het landschap te fietsen. Natuurlijk geen verharde wegen en veel heuvel op en af dus mijn conditie werd weer eens even op de proef gesteld. Onderweg stoppen we bij een aantal kraampjes en eten wat lokaal voedsel. Het blijft bijzonder hoe ontzettend gastvrij de mensen zijn hier en de kinderen zwaaien en roepen natuurlijk weer en ze zijn dolblij als je gewoon terugzwaait. De fietstochten worden aangeboden door een Nederlandse man en een gedeelte van de opbrengst gaat naar zijn projecten. Hij heeft een school opgericht voor dove kinderen en kinderen die besmet zijn met HIV. Onderweg worden we aangehouden door een oma die me letterlijk om mijn nek vliegt. Ze wil maar al te graag dat de blanken bij haar frisdrank komen kopen en uiteindelijk ontkomt onze gids er niet aan haha. Via allerlei smalle paadjes komen we uiteindelijk weer bij het meer uit waar de boot weer op ons wacht. De fietsen gaan in de boot en zo varen we door het moeras weer terug naar Kampala. Het bijzondere was dat ik vorig jaar tijdens mijn reis een wandeling heb gemaakt door dit gebied en we hebben zelfs het Lagoon Resort bezocht waar ik vorig jaar geslapen heb.

Er zijn ook weer een aantal nieuwe vrijwilligers gearriveerd dus de afgelopen dagen waren lekker druk. Tussendoor heb ik nog een Oegandees afstudeerfeestje mee mogen maken en heb ik me wederom in het uitgaansleven van Kampala gestort. Ik ontmoet hier dagelijks zoveel bijzondere mensen dat ik me bijna niet voor kan stellen dat ik straks weer naar huis moet. Behalve de mensen ga ik ook onze waakhond Jackson enorm missen! De afgelopen weken hebben Hendrina en ik ons voorgenomen om hem een aantal trucjes te leren en inmiddels gaat hij zitten op commando en kan hij ook pootjes geven! Het is een echte knuffelhond geworden dus elke avond komt hij wel even zijn langs voor een knuffel. Ik verheug me erg op mijn vakantie naar Zanzibar en ga even lekker genieten van luxe en een tropische omgeving. Mijn volgende verhaal zal dan waarschijnlijk ook vanuit mijn luie stoel op het strand zijn!

Groetjes uit Jinja!