Met ups en downs

2023 blijkt een jaar met vele ups en downs en laat ik starten met de ups!

Na een 3 jaar lange procedure kan ik eindelijk vol trots zeggen dat A Woman’s Worth de NGO status heeft gekregen in Oeganda! Ik kan een boek schrijven over het proces maar het is gelukt en we hebben ook nog eens een vergunning gekregen voor 5 jaar! Met deze status kunnen we eindelijk groots gaan dromen en het biedt op termijn veel mogelijkheden voor sponsoring.

Door de verandering in onze status moeten we voldoen aan veel nieuwe regelgeving. Het voelt dus een beetje alsof we helemaal opnieuw beginnen qua administratie etc. en zoals met veel zaken moet je hier het wiel telkens zelf opnieuw uitvinden. Wekelijks worden er nieuwe eisen toegevoegd en er is geen platform waar je kunt checken wat je moet doen. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een fantastische programma manager die zich, net als ik, niet snel uit het veld laat slaan en telkens haar weg vindt om de benodigde informatie te krijgen. We durven onze dromen steeds meer uit te spreken en de momenten dat we in ons kantoor heen en weer lopen naar het whiteboard om ideeën uit te werken zijn onbetaalbaar! Ik heb momenteel hulp van iemand die mij helpt om de juiste documentatie op orde te krijgen en om onze plannen beter in kaart te brengen. Zo adviseerde ze mij om mijn teamleden te interviewen en ik kan dit werkelijk elke ondernemer aanraden! Met een paar vragen ging ik een informeel gesprek aan en dit leverde waanzinnig mooie resultaten op. De vraag waarom men voor A Woman’s Worth werkt raakte me uiteraard het meest. Uiteraard hebben we allemaal een inkomen nodig maar de drijfveren van mijn team lopen uiteen van: ik ben opgevoed door alleen maar vrouwen en het is zo belangrijk om ze te helpen tot: Susan, jij hebt zo’n passie voor dit werk dat ik niet anders kan dan samen met jou A Woman’s Worth uit te breiden.

Dat mijn verhaal een inspiratie is voor velen bleek ook toen ik onlangs in gesprek ging met een productiemaatschappij die documentaires maakt voor Nederlandse TV. Na de nodige e-mails en online gesprekken heb ik “ja” gezegd tegen een documentaire over mijn leven in Oeganda en uiteraard over A Woman’s Worth. Volgend jaar zal ik 1 week gevolgd worden en zoals de plannen nu zijn wordt het een mooi verhaal wat begint in Bwindi bij de gorilla’s want dat is immers waar het allemaal begon in 2013.

Door gebrek aan fondsen kunnen we momenteel niet alle projecten draaien maar de Fashion Academie draait op volle toeren! De gestolen naaimachines zijn vervangen en er wordt dus volop lesgegeven. We hebben een wachtlijst voor volgend jaar en na een paar weken les zijn de vrouwen hun eerste zelfgemaakte outfits al aan het verkopen! Onze nieuwe locatie doet ook veel goeds en we krijgen steeds meer bekendheid.

Door allerlei factoren sluiten steeds meer NGO’s, en als vreemde eend in de bijt in de NGO wereld, wordt onze impact steeds zichtbaarder. Afhankelijkheid is het grootste probleem in de achterstandswijken. Veel NGO’s blijven maar van alles weggeven waardoor de bevolking afhankelijk wordt gehouden en dus wordt de oorzaak van veel problemen niet oplost. A Woman’s Worth deelt kennis en met die kennis moeten vrouwen zelf hun inkomen genereren. Voor de Fashion Academie betalen ze zelfs een kleine bijdrage om deel te nemen. Dit zorgt tevens voor een commitment want als je betaalt dan zorg je er ook voor dat je geen lessen mist.

We weten na 8 jaar dat onze aanpak werkt en dat we dit in vele wijken kunnen uitrollen. Momenteel worden de plannen geschreven om volgend jaar een 2^e vestiging te openen in een andere wijk net buiten Jinja! Het zal een pilot zijn van 1 jaar om te kijken of hetzelfde concept werkt in een andere setting. Een enorme uitdaging en ondanks dat ik er af en toe een beetje nerveus van wordt ben ik zo ontzettend trots dat we het zover hebben geschopt! Veel organisaties richten zich op dezelfde wijken en ik zou Susan niet zijn als ik het net even anders zou willen doen. Buiten de achterstandswijken zijn er nog zoveel andere plekken waar hulp soms veel harder nodig is maar waar geen voorzieningen zijn. We hebben vrouwen die 1 uur lopen om aan onze lessen deel te nemen. Dat betekent dat er in hun omgeving niks vergelijkend is en er voor ons werk en een doelgroep is.

Gebrek aan capaciteit is momenteel ons grootste probleem. We kunnen niet voldoen aan de vraag en dit is vooral omdat we niet voldoende financiële middelen hebben. Vanaf de oprichting ben ik ontzettend blij met alle steun die ik heb gehad en mede daardoor is A Woman’s Worth wat het is op de dag van vandaag. Zoals altijd is elke euro meer dan welkom en momenteel hebben we onze jaarlijkse campagne weer online dus mocht je een donatie kunnen doen dan kan ik garanderen dat dit op de juiste plek terecht komt.

www.geef.nl/nl/actie/awomansworth/donateurs

Waar ik begon met het schrijven dat het een jaar met vele ups en downs is kreeg ik een aantal weken geleden uit het niks weer enorme last van mijn rug. Een lang verhaal kort is dat ik in de afgelopen weken de nodige artsen heb gezien, de verkeerde diagnose werd gesteld, een fysiotherapeut andere bedoelingen had, ik veel medicatie heb geslikt en uiteindelijk met de juiste artsen, fysio en heel veel bewegen morgen na 2 maanden eindelijk weer naar Jinja kan! Een paar weken geleden mocht ik nog maar 20 minuten zitten en inmiddels ben ik weer op de been. Nog steeds onder controle en met de nodige oefeningen maar ik denk dat ik inmiddels genoeg ellende heb gehad na mijn val in december.

Ik kan het jaar in ieder geval beter eindigen dan dat het begon en dat is het belangrijkste!

Liefs uit Kampala

Een ongeluk zit in een klein hoekje....

Een ongeluk zit in een klein hoekje…...

Op 13 december ging ik, net als vele andere dagen, de deur uit voor een werkafspraak. Een misstap op de trap resulteerde in een enorme val en in een mum van tijd lag ik onderaan de trap….

De buurvrouw schoot gelijk te hulp en afgezien van de misselijkheid, duizeligheid en pijn voelde ik direct een enorme zwelling op mijn bil. Gelukkig kon ik verder alles wel goed bewegen en leek er niks gebroken te zijn. Het was overduidelijk dat ik niet naar mijn afspraak kon maar dat ik met een ijspack en paracetamol op de bank moest gaan liggen. Een voormalig buurman en goede vriend, Michel, is hoofd IC in een ziekenhuis hier dus die wilde me uiteraard zo snel mogelijk zien toen hij het hoorde. Er zat een enorme hematoom op mijn bil dus dat zou wel even gaan duren en alle kleuren van de regenboog krijgen maar gelukkig geen aanwijzing dat er iets gebroken zou zijn. Nadat ik ook een orthopeed had gezien werd ik met de nodige pijnstillers naar huis gestuurd om vooral veel, heel veel te rusten. Door de enorme zwelling kon ik niet zitten dus ik heb ruim 2 weken vooral liggend doorgebracht. Michel controleerde dagelijks hoe het met me ging en of ik wel genoeg rust nam aangezien ik ook hier bekend sta als een wat eigenwijs persoon haha. Al had ik graag anders gedaan, ik kon absoluut niks anders dan rusten aangezien ik ook suf was van alle medicatie.

Toen ik na 2 weken langzaam weer wat mocht gaan bewegen kwam er ineens een hele nare en hevige pijn onderaan mijn ruggenwervel. Bij Michel gingen alle alarmbellen af en dus hup weer naar het ziekenhuis. De artsen waren ook verbaasd over de nieuwe pijn en dus was het vermoeden dat mijn ruggenwervel beschadigd was. Röntgenfoto’s en een MRI-scan moesten hier uitsluitsel over geven. Gelukkig gaan dat soort dingen hier wat sneller dan in Nederland omdat ik in een privékliniek was en een uur later lag ik al in de scan en diezelfde avond kwam de uitslag. Toen de orthopeed de foto’s op het lichtbord hing zag ik het al….. dit ziet er niet best uit…. De val had meer schade aangebracht dan verwacht en de zenuwen rechts aan de onderkant van mijn ruggenwervel waren allemaal beschadigd en dit veroorzaakte dus die hevige pijn. Ik was opgelucht toen de arts zei dat het kon genezen maar dat het wel even zou duren. Voor degene die het niet kennen, zenuwpijn is enorm pijnlijk en dus werd mijn medicatie verder opgevoerd. Op advies ben ik ook bij een fysiotherapeut geweest en daar kreeg de nodige oefeningen die ik thuis kon doen. Ik moest langzaamaan weer gaan bewegen en dus begon ik met 10 minuten wandelen per dag. Inmiddels wandel ik elke dag 1 uur en ben ik ga ik af en toe zwemmen om de spieren in mijn rug te versterken. Naast de schade die de val heeft veroorzaakt bleek uit de scan ook dat een aantal ruggenwervels überhaupt in een hele slechte staat zijn door slijtage. Ook geen prettig nieuws dus. Er is niks aan te doen maar nu ik het weet kan ik voorzorgmaatregelen nemen om ergere schade te voorkomen. Ik slik extra voedingssupplementen en moet ervoor zorgen dat de spieren in mijn rug sterk genoeg worden om de zwakke wervels te compenseren.

3 maanden na de val kan ik eindelijk zeggen dat het een heel stuk beter gaat! Ik ben van alle medicatie af en zorg voor voldoende beweging om de spieren te versterken. Ik ben ook weer aan het werk en het is fijn om weer nuttig bezig te zijn na al het slapen en tv kijken.

Ik kan niet anders zeggen dan dat het team er alles aan heeft gedaan om zoveel mogelijk werkzaamheden over te nemen en zo zijn we inmiddels verhuisd naar ons nieuwe kantoor! Ik kon daar helaas niet bij zijn omdat ik niet naar Jinja kon maar inmiddels heb ik de reis kunnen maken en trof ik een heel blij team!! De afgelopen maanden gingen ook voor A Woman’s Worth niet zonder slag of stoot en net voordat we gingen verhuizen werden er 4 naaimachines uit ons atelier gestolen. Een enorme domper want we hadden deze extra machines net aangeschaft om meer vrouwen toe te kunnen laten in onze modeacademie. Helaas was dit niet de enige teleurstelling die op mijn bord kwam maar ik zal jullie de rest van de lijst besparen. Al met al zorgde dit voor behoorlijk wat negatieve energie en dat was uiteraard het laatste wat ik kon gebruiken tijdens mijn herstel. Ik heb dan ook echt even moeten zoeken naar energie om weer vol enthousiasme aan de slag te gaan. Ondertussen zijn we ook al 3 jaar bezig om in Oeganda onze NGO status te krijgen en ook daar zakt de moed je van in de schoenen. De teleurstellingen, onzin en corruptie die hiermee gepaard gaan zijn onvoorstelbaar en ooit ga ik een boek schrijven over al mijn belevingen. Na een lang gevecht zitten we nu echt in de allerlaatste fase en dat zou moeten betekenen dat ons certificaat in april uitgegeven moet worden. Deze certificering is nodig voor mijn werkvergunningen en ook om hier aanspraak te kunnen doen op sponsoring dus daarom heb ik het gevecht nooit opgegeven. Qua bestuursleden in Oeganda kreeg ik ook de nodige teleurstellingen voor mijn kiezen en dus ben ik momenteel potentiële leden aan het interviewen. Ik kan in ieder geval alvast bekend maken dat we binnenkort een gerenommeerde vrouw kunnen verwelkomen. Ze is actief in allerlei organisaties en is onder andere lid van het Oegandees Olympisch Comité. Met nieuwe energie, een NGO status en een nieuw pand heb ik alle vertrouwen in een soort van herstart voor A Woman’s Worth. We hebben genoeg plannen die we later dit jaar uit willen gaan voeren dus hopelijk kan ik binnenkort bekend maken dat we extra fondsen hebben gekregen en een aantal nieuwe trainingen hebben toegevoegd aan ons programma!

Na alle ups en downs van de afgelopen maanden heb ik besloten om een korte pauze in te lassen en op 13 mei vlieg ik voor 1 maand naar Nederland. Een andere omgeving, minder corruptie, frikandel speciaal eten en uiteraard iedereen zien! Verder neem ik geen extra hooi op mijn vork totdat ik helemaal hersteld ben.

Na een moeizame start van 2023 hoop ik dat het hierbij blijft en ik vanaf nu alleen maar goed nieuws te melden hebben!

Tot snel!

Liefs uit Kampala

Het is gelukt!!

Dromen zijn zeker geen bedrog! Dat bleek vorige week wel toen ik na een paar hectische weken mijn eerste kledinglijn mocht lanceren tijdens de UNYPA Y-PLUS finale. Een heel bijzonder evenement mede georganiseerd door de Verenigde Naties om het stigma rondom HIV aan te vechten. De finalisten zijn geen professionele modellen maar 9 jongens en 9 meisjes vanuit het hele land die als ambassadeur aan de slag gaan. Alle deelnemers zijn HIV positief en voor velen is het de eerste keer dat ze publiekelijk voor hun status uitkomen. Tijdens de finale delen ze hun persoonlijke verhaal over hoe HIV hun leven beïnvloed. Enorm knap maar ook emotioneel omdat het soms onvoorstelbaar is hoe men in 2022 nog steeds gediscrimineerd wordt vanwege HIV. Een paar dagen voor de show heb ik ze allemaal ontmoet toen ze nog volop in de trainingen zaten. Toen waren ze nog redelijk onzeker en zenuwachtig voor wat komen ging. Woensdagavond was het zover en stonden er ineens 9 hele zelfverzekerde meiden voor mijn neus in mijn eigen collectie. Waar ik inmiddels ook zenuwachtig en vooral heel erg moe was stonden we allemaal lichtelijk paniekerig achter het podium. Zoals een echte professional stond ik backstage en heb ik dus de show zelf niet eens kunnen zien. Na afloop mocht ik het welbekende rondje op het podium doen en oh wat heb ik daarvan genoten! Een aantal hele goede vrienden zaten op de eerste rij en het hele productieteam van de show ken ik ook goed dus het gejuich was tot ver te horen. Overladen met bloemen en mooie woorden heb ik de rest van de avond met een enorme glimlach rondgelopen. Het is gelukt! Ik heb een eigen kledingcollectie! En niet zomaar een… Gemaakt van handgewoven Oegandees katoen en de sieraden van koehoorn. De gehele productieketen is Oegandees waardoor de lokale economie profiteert. De collectie gaat nu in de verkoop en alle opbrengsten gaan terug naar A Woman’s Worth. Een dergelijke collectie is nooit eerder gemaakt dus dat maakt het extra bijzonder. Ik heb veel positieve feedback gekregen van mijn (inmiddels) collega ontwerpers en stuk voor stuk waren ze onder de indruk van wat ik in korte tijd voor elkaar heb gekregen. Na afloop was ik meer dan moe en gelukkig kon ik afgelopen weekend even op adem komen en nagenieten. We gaan op korte termijn een fotoshoot plannen zodat de outfits goed tot hun recht komen. Helaas kreeg de organisatie de deal met de tv-zender niet rond dus de show is niet uitgezonden maar ik heb een aantal foto's toegevoegd!

Nee, veel tijd om te relaxen is er nog niet want afgelopen vrijdag heb ik de sleutel van ons nieuwe kantoor in ontvangst mogen nemen. De verhuizing staat gepland dus dit zijn dan echt de laatste loodjes van het jaar. Op 16 december sluiten we voor een welverdiende kerstvakantie en zelf ga ik ook zeer zeker genieten van een paar vrije weken! Er staan nog wel wat evenementen op het programma dus de rode loper jurken kunnen nog niet in de kast.

Na alle hectiek eerder dit jaar ben ik zo blij dat we het jaar op een positieve manier kunnen afsluiten! Uiteraard heb ik genoeg plannen voor volgend jaar en door de toenemende vraag naar ons werk hopen we meer vrouwen toegang te kunnen geven tot onze programma’s. Helaas kunnen we ons werk niet uitvoeren zonder financiële hulp en daarom ga ik de komende weken weer flink aan de slag om donaties te werven. Elke euro is enorm welkom en wordt absoluut goed besteed. Mocht je een bijdrage willen doen dan kan dat via onderstaande link en uiteraard mag deze link zoveel mogelijk gedeeld worden.

https://www.geef.nl/nl/actie/empower-through-fashion

Alvast heel erg bedankt en bij deze ook alvast hele fijne feestdagen!!

Liefs uit Kampala!

Dromen zijn zeker geen bedrog!

Na een welverdiende vakantie in Nederland ben ik begin september weer vol energie aan de slag gegaan! Het was fijn om een paar weken in Nederland te zijn en om letterlijk en figuurlijk afstand te nemen van alles wat er zich in de maanden vooraf had afgespeeld. Ik heb enorm genoten van Nederland en het weerzien met iedereen en uiteraard ook van alle Nederlandse (vooral ongezonde) snacks!

Het team in Oeganda had ook de hele maand augustus verlof en dus konden we met z’n allen een nieuwe frisse start maken. Aangezien we afscheid hebben genomen van een aantal teamleden was er ruimte voor uitbreiding. We hebben een maatschappelijk werkster aangenomen die samen met Gloria de training en huisbezoeken op zich zal nemen en om de Fashion Academy naar een hoger niveau te tillen hebben we een nieuwe trainer aangenomen. Evalyn heeft veel ervaring als trainer en dus behalve dat ze de vrouwen les zal geven, zal ze ook de andere trainers coachen. Evalyn is een enorme aanwinst voor A Woman’s Worth en aangezien ze zeer bekend is in de wijk zal haar komst ongetwijfeld ook een positief effect hebben op ons werk. Naast het aannemen van Abigail en Evalyn verwelkomen we in november ook Esther. Iets wat ik al heel lang op mijn verlanglijstje had staan en waar ik enorm blij mee ben. Tijdens de trainingen besteden we al de nodige aandacht aan de rechten van een vrouw en de behoefte aan deze kennis is erg groot. Veel vrouwen zijn getrouwd volgens de traditionele manier maar deze wordt vaak niet door de wet erkent waardoor het grote problemen veroorzaakt als de partner komt te overlijden. Helaas zien we het vaak gebeuren dat de schoonfamilie direct na overlijden de bezittingen komt opeisen waardoor de vrouw met haar kinderen met lege handen op straat komt te staan. Door vrouwen voor te lichten over wat wel en wat niet door de wet wordt erkent kunnen we veel ellende besparen. Vanaf deze maand hebben we een eigen advocaat in dienst die vrouwen uit de wijk gratis van advies zal voorzien tijdens haar speciale spreekuren. Ze begint een aantal uren per week om te zien hoe het gaat en hopelijk kunnen we haar uren snel uitbreiden. Ze woont zelf ook in de wijk dus ze weet als geen ander waar de vrouwen mee te maken hebben en wat er speelt.

Waar we een frisse start maken met een nieuw team, doen we dat ook met een nieuw kantoor! Het huidige pand valt inmiddels bijna uit elkaar en het lekt overal maar de huisbaas lijkt zich er niet echt druk om te maken. Twee weken geleden liepen we in de buurt tegen een gloednieuw pand aan en na wat bezichtigingen en gesprekken heb ik gisteren het nieuwe huurcontract ondertekend en gaan we deze maand verhuizen! Ze zijn de laatste dingen nog aan het schilderen en ik kan niet wachten om te verhuizen naar een nieuw en vooral schoon pand voor een letterlijke en figuurlijke frisse start! We hebben vanaf nu veel meer ruimte en dat betekend dat ook onze maatschappelijk werksters eindelijk eigen kantoorruimte krijgen. De Fashion Academy zal ook uitgebreid worden en het pand biedt zeker voor het komende jaar voldoende mogelijkheden.

Om de impact van ons werk vast te leggen ben ik de afgelopen weken op pad gegaan met een camera- en geluidsman om vrouwen te interviewen. Wie kan immers beter vertellen wat de impact is dan de vrouwen zelf?! Ondanks dat ik de vrouwen en de verhalen ken was het ook voor mij bijzonder en vooral heel mooi om te zien hoe de vrouwen zijn veranderd en hoe ze stuk voor stuk hun eigen verhaal voor de camera durfde te vertellen. De video’s worden momenteel nog bewerkt maar uiteraard deel ik ze zodra ze klaar zijn!

Een aantal maanden geleden hebben we een survey gedaan over de gezondheidsklachten waar de vrouwen mee te maken hebben. De resultaten waren vrij schokkend en in samenwerking met een kliniek in Kampala hebben we een 2-daagse workshop ontwikkeld die aansluit op de problematiek. Vorige week was het zover en hebben we onze allereerste Health Awareness workshop gehad. Het was zeer succesvol en ik besefte me ineens hoe hard dit soort werk nodig is. De eerste dag stond voornamelijk in het teken van de vrouwelijke geslachtsorganen en het herkennen van bepaalde aandoeningen. Ik kon mijn oren bijna niet geloven toen mijn teamleden mij vertelde dat de meeste vrouwen werkelijk geen idee hebben hoe hun lichaam werkt en hoe het er hoort uit te zien. Dat maakt het dus ook lastig om te zelf te bepalen of er veranderingen zijn. De vrouwen hebben heel veel vragen gesteld en daar ben ik enorm blij om want het is niet gemakkelijk om een omgeving te creëren waar vrouwen met elkaar en een arts over dergelijke onderwerpen spreken. Dag 2 stond volledig in het teken van borstkanker. Ook in Oeganda komt het steeds vaker voor en veelal is het al in een vergevorderd stadium op het moment dat het ontdekt wordt. We hebben veel informatie verstrekt en uitgelegd hoe je zelf je borsten kunt onderzoeken. Ook dit was een enorme openbaring voor de vrouwen dus moe maar zeer voldaan hebben we onze eerste Health Awareness Workshop afgerond!

Alsof ik nog niet genoeg uitdagingen had kwam Joram een aantal weken geleden met de vraag of ik klaar was om mijn eigen kledinglijn te lanceren. Mijn eerste antwoord was een paniekerige nee, maar na wat wikken en wegen heb ik volmondig JA gezegd! Vorig jaar is A Woman’s Worth onderdeel geweest van een groot evenement wat georganiseerd wordt door een onderdeel van de Verenigde Naties en het AIDS Fonds om het stigma rondom HIV aan te vechten. Op 23 november organiseren ze hun jaarlijkse evenement wat gepaard gaat met een modeshow en 3x raden wie daar haar allereerste kledinglijn gaan lanceren…. Een enorme en mooie kans die ik niet aan mijn neus voorbij kon laten gaan. Ook enorm spannend want het is een hele grote show die zelfs live op TV wordt uitgezonden! Ik zal alle details tijdig laten weten zodat jullie ook mee kunnen kijken! De afgelopen weken heb ik dus met de nodige zweetdruppels op mijn voorhoofd achter mama haar naaimachine gezeten en het resultaat mag er zijn! Omdat de collectie direct na de lancering in de verkoop gaat ben ik ook gelijk in gesprek gegaan met een kledingproducent (je kunt het beter maar meteen professioneel aanpakken haha). Lang verhaal kort maar ik heb gisteren de eerste samples bekeken en na wat aanpassingen en de laatste check volgende week gaat mijn allereerste kledinglijn in productie!! Dit is iets wat ik serieus nooit had verwacht maar jeetje wat ben ik trots op mezelf!! Momenteel ben ik druk met het zoeken van de juiste kleding labels en verpakking enz. en over 3 weken gaat het in de verkoop!! Alles is gemaakt van 100% handgewoven Oegandees katoen en de sieraden zijn gemaakt van koehoorn dus er zijn alleen maar natuurlijke producten gebruikt. De opbrengsten van de verkoop van de collectie gaan terug naar A Woman’s Worth om zo ook meer inkomsten te genereren.

Iets wat helaas ook op ons pad is gekomen is Ebola. Er zijn in de afgelopen weken een aantal uitbraken geweest in Oeganda en inmiddels ook in Kampala. Het lijkt vooralsnog onder controle dus ik maak me er nog niet al teveel zorgen over. Oeganda is wereldleider in het bestrijden van Ebola dus ik heb er vertrouwen in dat het niet uit de hand gaat lopen en we dus ook geen lockdown krijgen.

Als ik dus wat stil was hier en daar dan was dat dus omdat ik met zoveel dingen tegelijk bezig was dat ik blij ben als ik af en toe even niks hoef te doen. Ik krijg enorm veel energie van alle ontwikkelingen en ik geniet van alle mogelijkheden die er op mijn pad zijn gekomen!

Ik houd jullie op de hoogte over de show op 23 november!

Liefs uit een regenachtig Kampala

Beter laat dan nooit....

Beter laat dan nooit.... Gelukkig nieuwjaar! Een paar dagen geleden zat ik aan de bitterballen op de ambassade tijdens het Koningsfeest en zo is het ineens mei! Het jaar begon iets minder goed en inmiddels ben ik na anderhalve maand hersteld van een nare ontsteking in mijn voet en ik begon 2022 met een combinatie van malaria en corona. Ik kan deze combinatie overigens niemand aanraden maar met goede zorg en veel rust was ik na een paar weken weer helemaal op de been. Precies op tijd want na 2 jaar werd dan toch echt het einde van de lockdown aangekondigd! We waren allemaal niet zeker of het echt ging gebeuren maar op 25 januari werden we na 2 jaar verlost van de avondklok die al die tijd vanaf 19 uur inging. Dan verwacht je dat iedereen ineens de straat op gaat maar nee, in tegendeel, het bleef ook in de avonden nog stil op straat. Het zat inmiddels zo in ons systeem om elke avond thuis te zijn dat het heel onwennig was om buiten te zijn als het donker is. Bars waren ook 2 jaar gesloten maar uiteraard is Oeganda Oeganda niet als je met een kleine bijdrage de politie om kunt kopen dus ik kan niet zeggen dat ik 2 jaar lang niet in een bar ben geweest….

De voornaamste reden waarom het nog steeds relatief rustig is ’s avonds is omdat de armoede enorm is en men simpelweg geen geld heeft om ergens naartoe te gaan. Ik ben inmiddels best wel wat gewend maar ik moet zeggen dat ik momenteel regelmatig schrik van de verhalen die ik hoor en dingen die ik zelf in de wijken zie gebeuren.

Met het einde van de lockdown mochten ook scholen na 2 jaar eindelijk weer open. De keerzijde is echter wel dat veel ouders geen geld hebben om het schoolgeld te betalen dus helaas zullen veel kinderen nooit meer een school van binnen gaan zien. Het aantal tienerzwangerschappen is inmiddels opgelopen tot 250.000. Een schrikbarend aantal en het betekent dat het tienermeisje niet meer terug naar school gaat maar ook dat de toekomst van de baby heel onzeker is want wie gaat er voor het kind zorgen….. Als ik door de wijken loop dan zie ik meisjes die ik voorheen in een schooluniform zag lopen nu met een baby. Een groot aantal van deze meisjes is verkracht en schamen zich enorm. Ze worden gezien als een schande voor de familie dus het zorgt voor enorm veel problemen thuis. Er is weinig tot geen aandacht voor deze meisjes dus waar we kunnen proberen we ze in ieder geval op weg te helpen.

Met het openen van de scholen mochten ook wij eindelijk weer alle trainingen aanbieden en dus ging het hele team druk aan de slag om alles gereed te maken om nieuwe groepen te laten starten. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik enorm trots ben op het team want binnen de kortste tijd waren er 55 vrouwen ingeschreven en hadden we al een wachtlijst voor juni! Dankzij jullie donaties en de verkoop van onze T-shirt collectie konden we na 2 jaar ook de Fashion Academy weer openen. Er is een enorme vraag naar vakkennis en die cursussen zaten dan ook zo vol omdat we een beperkt aantal plekken hebben. We hebben de opleiding in stukjes geknipt en nu kunnen de vrouwen zich dus inschrijven voor een cursus van 3 maanden waarin ze kiezen tussen het maken van jurken en rokken / tops en blouses / broeken / sieraden. In een relatief korte tijd leren ze dus de basiskneepjes van het vak en na het afronden van een cursus kunnen ze zich eventueel nog inschrijven voor een volgende. 2 oud-leerlingen van de Fashion Academy zijn nu in dienst als trainer en ze doen het heel erg goed! Het is een hectische tijd geweest omdat we normaal gesproken 50 vrouwen per jaar opleiden en door de aanpassingen doen we dat nu in een paar maanden. Ik word heel blij als ik de naaimachines hoor en als ik zie dat er weer volop lesgegeven wordt. Sommige vrouwen gaan zelfs door tijdens de lunchpauze dus dat geeft wel aan hoeveel plezier ze erin hebben.

Voor onze andere cursus werken we nauw samen met een organisatie die gespecialiseerd is in huiselijk geweld. Het is een groeiend probleem en de verhalen die ons om de oren vliegen zijn soms te afschuwelijk voor woorden. Ik kan me soms totaal niet voorstellen hoe het moet zijn om in de schoenen van deze vrouwen te staan en ik ben blij dat we iets voor ze kunnen betekenen en dat ze zich veilig genoeg voelen om over dergelijke onderwerpen te praten. Een aantal weken geleden hebben we een onderzoek gedaan naar gezondheidsproblemen en ook hier viel mijn mond van open. De ziektes waar men dagelijks mee te maken heeft terwijl er tegelijkertijd eigenlijk geen of weinig geld is voor medicatie maakt het een groot probleem. De hygiëne is uiterst slecht en kinderen zijn soms constant ziek. Dit heeft als gevolg dat de moeder niet kan werken en er dus ook geen geld binnenkomt. We hebben onlangs een training gegeven over gezonde voeding en waar we in Nederland op de basisschool leren over de schijf van 5 had hier vrijwel niemand ooit van iets dergelijks gehoord. Zo simpel kan het soms dus zijn…..

Naar aanleiding van het onderzoek zijn we in gesprek met een kliniek om te kijken of we een partnerschap kunnen opstarten. De artsen zullen zich voornamelijk richten op het delen van kennis ter preventie van bepaalde ziektes want hier is veel winst te behalen.

Nu er ook weer evenementen georganiseerd mogen worden kan ik vol trots aankondigen dat op 25 juni onze 3^e modeshow plaats zal vinden! Met een ander concept wordt het een enorm groot evenement en ik ben overdonderd door het aantal mensen dat al een ticket heeft geboekt! Ik pluk nu ook de vruchten van de award die ik in 2019 in ontvangst mocht nemen en in plaats van ontwerpers te bellen, bellen ze mij nu haha. Ik werk nog steeds met hetzelfde team en ik ben zo ontzettend dankbaar voor al hun hulp want nog steeds zet iedereen zich vrijwillig in. Ik heb de crème de la crème als het gaat om modeontwerpers en stuk voor stuk hebben ze meerdere awards in ontvangst mogen nemen. Ze ontwerpen allemaal een speciale collectie voor de show en ik ben enorm vereerd.

Omdat ik blijkbaar nog niet genoeg uitdagingen in mijn leven had ga ik op 25 juni mijn allereerste eigen kledingcollectie lanceren! Mijn vrije uurtjes (en dat zijn er niet zoveel met 3 banen) zit ik achter de naaimachine en inmiddels zijn de eerste outfits klaar! Dit wordt zeker een van mijn grootste prestaties ooit want dit had ook ik nooit verwacht. De collectie is gemaakt uit handgewoven Oegandees katoen wat lijkt op linnen en de sieraden worden gemaakt van koehoorn. De bedoeling is dat de collectie uiteindelijk in winkels verkocht gaat worden en met de opbrengst hiervan hopen we de fashion academy financieel onafhankelijk te maken. De show zal live uitgezonden worden via onze social media kanalen maar dit laat ik tegen die tijd nog weten.

Mijn leven hier is soms een soort van achtbaan en ik had nog een heel lang door kunnen schrijven. Met mij gaat het heel goed en ondanks dat het druk is krijg ik ook veel energie van alle mooie dingen die er gebeuren. Ik maak de gekste, mooiste en bizarste dingen mee en over een paar dagen is het precies 9 jaar geleden dat ik voor het eerst voet zette op Oegandese bodem. Ik denk nog regelmatig terug aan die tijd en hoe mijn leven in letterlijk elk opzicht is veranderd. Spijt? Nee, absoluut niet! Ik kan me de dag nog heel goed herinneren en met mij ook een aantal lezers hier.... Mooie herinneringen aan een prachtige reis wat uiteindelijk een begin van een nieuw leven bleek te zijn.

Liefs uit Kampala!